Na een drukke werkweek zijn we tevreden dat het weekend opnieuw daar is. Zeker dit weekend hebben we toch even naar uit gekeken. Voor het derde jaar op rij gaan we immers op muzikale ontdekkingsreis naar Dranouter!
Beginnen doen we dit jaar met Dubioza Kolektiv. Het doet ons meteen terugdenken aan de afsluiter van vorig jaar op zaterdag, Gogol Bordello. Volgens dezelfde stijl laten ze de tent al een eerste maal de beentjes los gooien. Deze band uit Bosnië en Herzegovina mixt Balkansouds met ska, punk en reggae. Een leuke opener van het weekend.
Ondertussen hebben we het festivalterrein verkend en merken we een nieuwe bar op van brouwerij de Kazematten uit Ipeter. Meteen tijd om naast een muzikale ontdekking ook aan de culinaire ontdekkingen van het weekend te beginnen. Met een “Whipers Times 14” in de hand luisteren we hoe Dubioza een cover van the Clash inzet, I fought the law!
Tweede halte van de avond is Alan Stivell op de clubstage. Deze Bretoense zanger vierde in 2018 nog zijn 50-jarig jubileum als muzikant. Alan Stivell staat voor de zesde keer op Dranouter en zijn muziek past perfect hier op Dranouter. Hij speelt harp en zingt terwijl in het Bretoens, maar hij kan duidelijk ook in het Engels zijn mannetje staan. Een welkome rustpauze na het geweld van Dubioza Kolektiv.
Vervolgens krijgen we te maken met het eerste dilemma van het weekend. Zo goed als gelijktijdig is er Novastar op de Main Stage als the Bony King of Nowhere in de kerk. Vorig jaar zagen we the Bony King reeds in een kerk aan het werk op Leffingeleuren. Gezien dat toch wel als een hoogtepunt van dat festival mocht gezien worden is de keuze snel gemaakt.
Onze fotograaf besluit eerst wat plaatjes te schieten van Novastar om mij dan terug te komen opzoeken in de kerk. De muziek van Bram Vanparys komt verschrikkelijk goed tot zijn recht binnen de akoestiek van een kerk. Een eerste hoogtepunt van het weekend als je mij vraagt. Het feit dat de kerk afgeladen vol zat en de temperatuur daardoor serieus opliep nemen we er graag bij.
Even voor het einde gaan we echter nog even terug richting de main stage om een laatste stukje mee te pikken van het optreden van Novastar. Onze fotograaf had al laten weten dat Joost sterk gestart was met enkele klassiekers uit zijn repertoire. We horen nog home van zijn laatste cd en zingen nog eens luidkeels mee met the best is yet to come.
Volgende stop deze avond is Dead Man Ray op de clubstage. Een groep die we deze zomer al eerder aan het werk zagen tijdens Cactusfestival, dus konden we gemakkelijk vergelijken. Geen idee of het aan de techniek of PA lag, maar muzikaal leek het een pak minder dan in Brugge vorige maand. Een zeer donkere show, met zo goed als geen front belichting, maakte het ook voor de fotografen niet gemakkelijk. Het kon ook aan het geroezemoes liggen, maar naar mijn mening had Daan er toch minder zin in, dan tijdens zijn vorige concert in Brugge. Hij had misschien net als ons een drukke werkweek achter de rug? We vergeven het hem.
Na een verplichte stop aan het Sint-Bernardus Café, waar zoals elk jaar een serieus feestje losgebarsten is met een DJ die vooral meezingers draait, gaan we richting de main stage voor de hoofdact van de avond.
Jan Paternoster heeft er zin in vanavond. Starten doen ze met High on a wire. Het doet me toch altijd verbazen hoeveel goede nummers deze band heeft. We zingen luidkeels mee met Gloria en geraken niet verveeld wanneer War Horse verschrikkelijk lang wordt uitgerokken omdat Jan het publiek telkens opnieuw laat meezingen. De song wordt in schoonheid afgesloten met een mooie gitaarsolo. Tattooed smiles van hun laatste album en Never Alone/Always together zijn de volgende die de revue passeren. Deze laatste begon wat gezapig, maar barstte volledig los en eindigde in een massaal meezingmoment. Het dak van de tent gaat er net niet af. Met Blown Away houden we het voor bekeken voor deze avond, op die manier waaien we terug naar de kust en zijn we morgen terug op post!
Verslag: Lies Decramer en Pieter Bouckhout
Foto's: Pieter Bouckhout