dinsdag 23 juli 2019, OLT Rivierenhof (Deurne) | verslag: Sven Togni, foto's: Pink Martini (met dank aan een gecrashte mc)
Gebreide handschoenen verkopen bij 35 graden Celsius, je moet het maar doen.
De hier nog onbekende groep rond de Amerikaanse pianist Thomas Lauderdale zakte af naar het door muggen geplaagde Rivierenhof voor nog maar hun derde Belgische concert. Pink Martini valt moeilijk te catalogeren aangezien ze een een mix van jazz, klassiek en pop brengen met een serieuze scheut humor.
Het podium staat lekker vol gepropt, Thomas zit aan een blinkende vleugelpiano vooraan het podium, maar blijft toch opvallend uit de schijnwerpers. Verder hebben we nog viool, gitaar, staande bas, drums, conga’s, trompet en trombone, maar vooral 4 verschillende zangers die elk een aantal nummers voor hun rekening nemen.
Als eerste krijgen we de ravissante Storm Love op het podium, in een luchtig blauw kleedje brengt ze Amado Mio, van Doris Fisher en Allan Roberts uit de jaren ’40. Van Italiaans gaan we via het Roemeens naar het Engels en Duits met Ich Dich Liebe. Storms fantastische stem komt volledig tot zijn recht en haar presence op het podium kan je moeilijk ontgaan, een echte wervelwind, een bom energie.
Atauifo Alves schreef in ’69 Tempo Perdido en de versie van Lauderdale en Love zet het Open Lucht Theater voor het eerst aan het dansen op Braziliaanse salsa. En ook Storm kan de drang niet weerstaan wat sensueelste danspasjes boven te halen.
Na Donde Estas Yolando, krijgen we Jimmie Herrod als eerste gastzanger. Jimmie heeft een goddelijke stem die alle hoogtes aan kan, perfect voor Exodus. Tijd voor een traditioneel Armeens folksong dacht Thomas en ze brachten Ov Sirun Sirun, gezonden door Timothy Nishimoto, naast Storm de tweede vaste zanger van Pink Martini. Timothy is een performer in hart en nieren die al zong toen hij twee jaar was en als vijf jarige al een danswedstrijd wist te winnen.
Zo komen we stilaan bij het moment waar ik vooral op zat te wachten. Thomas introduceert: “The International singing sensation, the crowd-surfing tragi-comedienne and queen of Chanson, Meow Meow” De Australische award winning cabaretière wankelt het podium op en is zwaar teleurgesteld door het povere applaus en het gebrek aan bloemen die het podium op moesten vliegen. Na een kort overleg met Thomas gaat ze terug af, iemand van de crew verdeelt snel nog wat plastiek rozen in de voorste rijen en Thomas doet zijn aankondiging nog eens over, luider applaus en bloemen en dan verwachten men dat Meow Meow tevreden is, maar nu zaagt ze dat haar twee dansers ontbreken. Die zijn er blijkbaar niet en dus worden twee mannen uit het publiek gehaald. Ze worden bevolen (soms in het Duits ‘because I found out if I speak German, men do obey’): haar benen masseren, haar microfoon vasthouden, een armstoel voor haar vormen en meer. Ondertussen brengt Meow Meow Brel’s Ne Me Quitte Pas. Een zeer gepast intermezzo in de show en een fijn voorsmaakje van hoe het in Meow Meows eigen show twee uur lang aan toe gaat. De mannen worden uit hun lijden verlost en Meow Meow brengt de titel track van Hotel Amour een album dat Thomas en Meow Meow vorig jaar samen uitbrachten.
Tijd voor de commerciële mededelingen en dus komt Storm het podium op, met handschoen en een T-shirt aan, met een stapel vinyl en CDs die Thomas even aanprijst en belooft te signeren na de show. De handschoenen zouden de rest van de avond nog dienst doen om muggen te vangen op het podium.
Una Note a Napoli zet het laatste deel van de show in en nadat Meow Meow sensueel Storm van het T-shirt verlost, volgen nog nummers in het Japans en Turks, Tomorrow uit de Annie musical.
Als afsluiter brengen Storm en Meow Meow een duet-versie van Get Happy van Judy Garland in een dramatische versie, maar deze twee dames hebben elkaar zo hard gevonden dat de vreugde en plezier het podium afdruipen.
Na een korte pauze komen enkel Thomas en violist Nicholas Crosa op het podium en neemt percussionist Miguel Bernal de microfoon voor Yo Te Quiero Sempre. Een heerlijke versie van de track uit ’57, want Bernal is zowat een levende encyclopedie als het aankomt op Cubaanse folklore.
Surprise van de dag: Je ne veux pas travailler waarbij ze Isolde Lasoen op het podium vroegen om de strofes voor haar rekening te nemen, bijgestaan door Storm en Meow Meow voor het refrein. Isolde XL had het publiek al mogen opwarmen als de zon dat al niet gedaan had.
Afsluiten doen ze in stijl met het Oscar genomineerd Brasil van Ary Barroso. Storm liep door het volk en vormde een lange conga lijn. Een ongelooflijke multiculturele avond waarbij de vreugde zowel op het podium als bij het publiek op de gezichten straalde.
Setlist (zoals gepland):
Amado Mio
Pana Cand Nu Te Iubeam
Ich Dich Liebe
Tempo Perdido
Donde Estas Yolanda
Exodus
Ov Sirun Sirun
Askkin Bahardi
Let’s Never Stop Falling In Love
Ne Me Quitte Pas
Hotel Amour
Una Note A Napoli
Zundoko Bushi
He was too good to me
Bitty Boppy Betty
Joil Garcon
Get Happy
Yo Te Quiero Siempre
Sympathique
Brasil