Hij waande zich op de Olympus en zijn Icarus complex zorgde ervoor dat hij keihard op zijn gezicht ging. Het koste Scott Stapp niet enkel zijn immens succesvolle carrière met Creed, ook persoonlijk ging hij door een hel. Stapp staat ondertussen met beide voetjes terug op de grond en dat is ook voor de fans van zijn muziek goed nieuws.
Héél goed nieuws zelfs, want The Space Between The Shadows had de opvolger van Weathered uit 2001 kunnen zijn. Daar zijn ze terug, die fantastische melodieën, die grootsheid van de nummers, die uitstekende en zo herkenbare stem en de nodige dosis power. Was je geen fan van Creed, skip dan gewoon deze review. In het andere geval: verder lezen of gewoon aanschaffen dat album, je zal er geen spijt van hebben, integendeel!
Stapp gaat van start met een riffmonster dat doet terugdenken aan de hoogdagen eind jaren '90, begin 2000. World I Used to Know knalt vet uit de speakers, de gitaren klinken zoals ze in het Postgrunge genre moeten klinken, het refrein doet stadions ontploffen en een korte bridge zorgt ervoor dat je aandacht erbij blijft. Een gitaarsolo? Waarom? Puur tijdverlies. Hetzelfde stramien keer terug op Purpose for Pain dat goed gedoseerd en perfect geplaatst ook wat keys laat horen, en Face of the Sun. Dan toch ruimte voor een solo, zij het beperkt tot exact 10 seconden. Survivor is er echter teveel aan: het klinkt inspiratieloos en het kan niet tippen aan de drie eerder vermelde nummers.
Vanzelfsprekend geen Stapp zonder epische ballads en die zijn ruim vertegenwoordigd: Name, Heaven in Me, Red Clouds en Ready to Love (de strijkers worden bovengehaald) komen lekker binnen. Ja, het grenst bij momenten aan een pannenkoek met teveel stroop, maar die druipt er net niet af en nooit komt het klef over. Voelt Stapp zich terug op die Olympus? Neen, gewoon op een berg op onze aardkloot, met wolken die hoog boven hem passeren, een rivier die diep onder hem stroomt, ...grounded dus en dat komt de nummers ten goede. Weg ook die 'angst' die plaats maakt voor een positief gevoel.
Misschien is het allemaal iets te braafjes bij de resterende songs als Wake Up Call, een Pop/Rock ballad met een koortje - met twee van Scott's kids erij - en twee songs die richting stevige Pop/Rock gaan (Mary's Crying en Last Hallelujah). Niets mis mee ook al missen we hier misschien toch dat tikkeltje pijn. Wel geslaagd wat mij betreft is Gone To Soon, een uitstapje richting Pop/Prog dat niet mis zou staan op een (later) Yes of Marillion album.
Het grootste verschil misschien met het oudere Creed werk, waar dit album naadloos bij aansluit, is dat die 'angst' plaats heeft gemaakt voor een feelgood insteek en dat gaat Scott Stapp wonderwel af. Het geforceerd spirituele is eruit en beide voetjes lijken vast op de grond te staan.
Dan zal iedereen zich natuurlijk de vraag stellen: zit een reünie met Mark Tremonti, Scott Phillips en Brian Marshall er terug in? Ik zou zeggen "waarom niet?" gezien ze allemaal graag projectmatig werken, of "waarom wel?" gezien ze allemaal een erg succesvolle eigen carrière hebben. Als het ervan zou komen, dan is het louter omdat de vier heren er écht wel zin in hebben en niet omdat het gepushed wordt.
Geniet ondertussen maar van deze nieuwe en herboren Scott Stapp, van Alter Bridge, van Tremonti en van Slash/Myles Kennedy. Genoeg (pannenkoeken met stroop) om van te smullen.
Score: 78/100
Info
Release datum: 19 July 2019
Label: Napalm Records
Producer: Marti Frederiksen and Scott Stevens
Uitgaven: (CD/LP/Digital)
Singles
Tracklist
World I Used to Know Name Purpose for Pain
Heaven in Me
Survivor
Wake Up Call
Face of the Sun
Red Clouds
Gone Too Soon
Ready to Love
Mary's Crying
Last Hallelujah
