zaterdag 6 juli 2019, Ziggo Dome (Amsterdam) | foto's: Sarah Junker
Een talentvolle gimmick? Net geen volle twee jaar geleden stond Tash Sultana in Klub C op Rock Werchter, waar ze een halfuur lang haar ding mocht doen. Haar - yep, we weten dat 'ze' non-binair is en we in feite hem/haar/hij/zij niet 'mogen' gebruiken - passage ging niet onopgemerkt voorbij:
"Lekkere loops en heftige hardrocksolo's. Nu nog liedjes schrijven die blijven plakken." (De Morgen)
"De solo waarmee ze Jungle besloot deed Slash, al een weekje vertrokken vanop de wei, prompt de tourbus weer omdraaien naar Werchter.. Kan Tash Sultana al een uur vullen? Dat betwijfelen we." (HUMO)
Wel, beste collega's, op vandaag kan ik jullie met de hand op het hart bevestigen: Tash Sultana kan moeiteloos twee uur begeesteren, en wie haar albums beluisterd, weet dat ze absoluut nummers kan schrijven die blijven plakken...enkel tovert ze die standaard 3' songs live om tot 10' jamsessies.
Een overnight succes en louter Youtube sensatie?
Op 3-jarige leeftijd kreeg ze haar eerste gitaar en loste die niet meer. School was een hel voor de rebellerende, creatieve tiener en muziek de redding na een drugverslaving. Tot zover het cliché. Tash gooide zich in 2003 actief op het Bandcamp gebeuren, schreef en oefende dat het een lieve lust was. Geen muzieklessen voor haar, neen, ze leerde zichzelf méér dan 20 instrumenten bespelen - laat het ons even houden op een rits blaas-, slag-, toets- en snaarinstrumenten - en gooide zich op het Busken, open mic nights en clubshows (2008-2012). In 2016 plaatste ze haar eerste 'single' Jungle op Youtube. Datzelfde jaar bracht ze in eigen beheer de EP Notion uit. Miljoenen views leidden tot een uitverkochte wereldtournee alsook optredens op mega festivals.
8.000 uitzinnige fans in de Ziggo Dome!
Ik kon het niet geloven, temeer ik haar pas drie maand terug heb 'ontdekt'. De Flow State World Tour 2019, die eerder dit jaar in Australië van start ging en via Europa en de V.S. uiteindelijk een eindpunt kent in Nieuw-Zeeland op 22 november, brengt haar in Arena's waar veelal het bordje 'sold out' prijkt. Haar Alternative Roots Reggae - we horen Rock, Pop, Soul, Funk, Reggae, Electro en zelfs een streepje Smooth Jazz) slaat duidelijk aan. Niet in eerste plaats omwille van het technische kunnen en de ongelooflijke beheersing van haar instrumenten, neen, vooral omwille van haar fantastische podiumprésence, explosieve performance en....de passie en eerlijkheid die ze uitstraalt.
Tash staat namelijk geen seconde stil en pakt - op haar eentje - het héle podium in. Nu eens staat ze op de grote riser tussen haar synthesizers en immense pedal board/loopstation, dan weer raast en tolt ze als een bezetene over het podium of staat ze op één van de platformen te soleren. Allemaal zonder ook maar één aanslag/beat te missen of een noot fout te zingen. Oh ja, bijna vergeten, maar zingen kan ze verdorie ook nog.
Om 21u03 gaan de lichten uit en horen we Is This Love (Bob Marley) als passende intro. Een kleine 2' later zet Sultana Seed in, dat hier naadloos bij aansluit. Big Smoke doet de naam alle eer aan: een reggae riedeltje op gitaar trekt het nummer op gang, het geluid zwelt aan mits een zware beat, Tash tovert een trompet solo uit de lippen en plakt er dan een vlammende gitaarsolo achter. Meneer Hendrix mag zich gerust omdraaien in zijn graf, het zit goed.
Voor Gemini worden de drumsticks uitgehaald, de stem zalft lieflijk, er wordt wat gespeeld met keyboardklanken en de trompet mag afronden. Herkenning bij Mystik: opnieuw een reggae sfeertje met een stemgeluid dat aan onze Selah Sue doet denken (we zien beide eigenlijk perfect iets samen doen). Even schrikken toch wanneer ze plots de gitaar hevig laat ronken en al solerend de foto pit induikt. De fans in de eerste rijen kunnen hun geluk niet op. Ook tijdens Free Mind, met Smooth Jazz invloeden, blijft alles al bij al nog chill en qua duur een stuk onder de 10'. Soleren en spelen met de loopstation, OK, maar nergens gaat Tash erover, alles blijft zéér goed gedoseerd en in functie van een opbouw naar een climax die eraan staat te komen.
Eerst mogen nog even de lichten aan en wil Tash haar publiek zien, even keuvelen, o.a. over hoe de Pierce Brothers (voorprogramma) haar vroeger mee op sleeptouw namen en zij datzelfde nu voor hen doet, of hoe beleefd ze het NL publiek wel vindt. Ik kan het bijna niet geloven dat dit publiek dan ongegeneerd luidop blijft kakelen tijdens het rustige Can't Buy Happiness dat volgt.
Aan het uur gekomen is het tijd om de éne klepper na de andere op ons af te vuren. Te beginnen met het ronduit mooie Notion dat sfeervol begint, opnieuw zeemzoet gezongen, om dan naar het midden toe aan intensiteit te winnen waarbij de stem even krachtig schuurt. Sultana speelt met een stemvervormer en doet Prince tijdens nog maar eens een sublieme solo herleven. Het is even naar adem happen en dat deden we niets te vroeg. De mandoline krijgt het hard te verduren tijdens Synergy: Tash gaat als een gek tekeer, raast over het podium, draait en tolt en dat allemaal zonder ook maar één aanslag te missen. Het tempo en de passie leunen bij Flamenco aan.
Kan Tash ons echter ook eens verrassen? Absoluut, wanneer ze plots een panfluit uit haar arsenaal aan instrumenten tovert en die op een waanzinnig plezante manier bespeelt. Een zoveelste daverend applaus stijgt uit de massa op. Ik pink een traantje weg.
En dan is het tijd voor....Jungle, jawel. Uit de reacties van de 8.000 overwegend teens en twens op te maken, overduidelijk dè publieksfavoriet. Het wordt een vet feestje dat ons Hendrix-gewijs naar een zinderende finale stuwt.
Hoe kan deze jonge performer dit nog toppen? Door erbij te gaan zitten, een oproep aan het publiek zich even te laten horen. Het gejuich is werkelijk oorverdovend en Sultana ontbindt al haar duivels op de akoestische gitaar, power vocals incluis. Blackbird doet werkelijk het dak eraf gaan en stuurt ons na bijna twee uur TS méér dan voldaan huiswaarts. Dat is een héél stuk méér dan 30' of een uurtje, beste HUMO.
Het concert van het jaar?
In 2018 ging ik in januari strijk voor een jonge Canadese/Colombiaanse performer genaamd Jessie Reyez (Bitterzoet, Amsterdam).
Dit jaar, tot zover, ben ik weggeblazen door een jonge Australische performer genaamd Tash Sultana.
Beste 'oude garde', make way for the new generation!
Setlist
Intro (Is This Love, Bob Marley
Seed
Big Smoke
Gemini
Mystik
Free Mind
Can't Buy Happiness
Notion Synergy
Jungle
(bis)
Blackbird