donderdag 12 juni 2019, Kunstencentrum Vooruit (Gent) | foto's + verslag: Goedele Godfroid
Was het om ons als metalbarbaren cultuur bij te brengen? Was het om contrast te creëren met de band die volgde? Of was het simpelweg een artistieke keuze? In ieder geval, deze twee meiden - Elles - hadden een moeilijke taak om met een minimalistische setup bestaande uit een gitaar en een viool een hele zaal vol met metalheads te bekoren. Of deze band ook aansloeg durf ik niet zeggen. De mensen die vooraan in stilte probeerden te bewonderen, werden terug uit de vibe gehaald door het publiek achteraan dat zonder verpinken luid verder bleef babbelen.
Mooi was het wel. Ik kon me filmscenario's inbeelden van mensen die door een bos lopen in witte gewaden. Het moet ook gezegd worden: die meisjes hadden skills. Alleen al om te aanschouwen hoe snel en behendig ze met hun handen over hun fretboards gingen was het leuk om naar te kijken. Het was gewaagd om ze voor zo’n publiek te zetten en ik ben ervan overtuigd dat Gent er wel voor te vinden is, alleen was het in de verste verte niet wat mensen ervan verwacht hadden.
Zoals Steve Hughes al zei: Na 8 uur lang Slayer luisteren heb je een beetje Enya nodig. Het gaat allemaal om het contrast. Zo was Elles de idyllische waterval voor de epische storm genaamd Wiegedood.
Je kent zo van die ochtenden waar je maar niet wakker wordt. Je loopt naar je koffiemachine, steekt het vol met koffiegruis en een klein beetje water zodat je de bitterste, zwartste koffie krijgt waar je armhaar recht van gaat staan en spontaan hartkloppingen krijgt.
Zo begon Wiegedood.
Aan zachte intros doen ze niet, ze starten met een wall of sound en het gaat direct van 0 naar 100. Het is bijna vreemd hoe goed ze in sync zijn met elkaar. In tegenstelling met klassieke black metal gebruiken ze redelijk veel melodieën. Vooral hun laatste album bezit een aantal tempowisselingen die het geen seconde eentonig maken.
De vocalist brengt perfect geëxecuteerde screams en iets dat klinkt als ‘mongolian throat singing’. Het nummer Prowl begint met een vocal die door merg en been gaat en kickt dan in met blast beats die - als je je ogen zou sluiten - klinken alsof ze door een man met 17 armen zouden gespeeld zijn. Heerlijke langgerekte tonen die het post Black Metal genre definiëren afgewisseld met doomy stukken maakten het nummer Onder Gaan de ideale afsluiter van een geweldige show.
Soms moet je jezelf gewoon eens onderdompelen in de meest donkere, kwaad klinkende muziek. Er is geen inkleding, geen props en geen bindtekst maar eigenlijk is het perfect zo. Hun albums heten alledrie de doden hebben het goed dus een grapje hier en daar tijdens de set zouden dat duistere geheel een beetje teniet doen. Aan de mensen die niet zo houden van Black Metal: probeer Wiegedood. Het zou je van gedachten kunnen doen veranderen.
Setlist
Svanesang
Smeekbede
Ontzieling
Cataract
Prowl
De Doden Hebben Het Goed III
Onder Gaan