woensdag 6 juni 2019, Ancienne Belgique (Brussel) | foto's: Sven Togni
Een kleine 1.000 fans zakten afgelopen woensdag af naar de AB om Warren Haynes en de zijnen aan het werk te zien. De info op de site van muziektempel AB letterde: "Set1: 19u30 - 20u45 / set2: 21u00 - 22u30". Was ik even blij dat er voor de Flex opstelling werd gekozen en een goede plek op de tribune vinden geen enkel probleem was. Mijn excuses, maar 3u rechtstaan, dat houden mijn knieën en rug niet meer uit. Of mijn oren 2u45 Gov't Mule aan konden, dat kom je zo te weten.
Naast Haynes vanzelfsprekend Matt Abts op drums. Medeoprichter Allen Woody (b) overleed in 2000 en zijn rol wordt nu al 10 jaar ingevuld door Jorgen Carlsson. Tot slot zagen en hoorden we Danny Louis, die er van 2003 bij is, op keyboards en trombone. Stuk voor stuk klasbakken op hun instrument en dat zouden we geregeld mogen ondervinden. Want de muziek van Gov't Mule mag dan als Southern Rock/Blues Rock gecategoriseerd worden, het jamgehalte met structuren uit Jazz is erg hoog. Wat inhoudt dat in bijna elk nummer elke muzikant minstens één keer als solist aan bod komt en de nummers dus van een betrekkelijke duur zijn. Dat heeft vanzelfsprekend zijn positieve kanten, want meermaals is het intens genieten van al het vakmanschap on stage. Daartegenover staat dat je wel écht fan moet zijn om het geëtaleerde gepingel gedurende 2u25' (ja, de heren begonnen 10' later dan voorzien en de pauze liep ook 10' uit) te kunnen overleven.
Het concert ging erg vlot van start met het strakke Bad Little Doggie. Het geluid zat meteen goed en elk instrument kon je duidelijk uit de mix filteren. De stem van Haynes, die zéér typisch 'Southern Rock' is, kwam ook duidelijk naar voor...voor wie zoals ik oordoppen in had blijkbaar, want ik hoorde zeggen dat het even een zootje was en hij als een gekeeld varken klonk. Het rustige Burning Point maakte de brug naar een eerste cover: Soulshine was het eerste hoogtepunt van de avond.
Volgden echter een reeks minder nummers waarbij een aantal zaken duidelijk werden: Mr. Haynes heeft een schitterende klankkleur, maar lijkt verder erg beperkt qua zanger én een lang optreden staat of valt met de kracht van de songs, niet enkel op basis van virtuositeit. De drie nummers die volgden waren van een véél minder niveau waardoor mijn aandacht verslapte en ik begon te vrezen dat ik dit geen uur meer zou kunnen volhouden.
Tot het uitstekende en interessant opgebouwde instrumentale Devil Likes It Slow eraan kwam. Een knappe intro waarna we afwisselend stevige Blues Rock en Carribean music te horen kregen. Tijdens een ingetogen passage werd het volume teruggeschroefd om dan richting een potige finale met een calypso/reggae slot uit te groeien. Revolution Come, Revolution Go mocht dan het eerste luik in schoonheid afsluiten met een Funky/Jazz sfeertje waarbij Carlsson de lead nam en Abts een kort solomoment kreeg....kort maar o zo efficiënt. Ik zag het terug helemaal zitten.
Voor mij wel bizar dat enkele aanwezigen zich vooral afvroegen welke covers er tijdens de tweede set allemaal zouden worden gespeeld. Natuurlijk staat Gov't Mule er ook om bekend een rits covers aan bod te laten komen, maar ik zou toch vooral geïnteresseerd zijn in sterk eigen materiaal. Het werden dus véél covers en erg weinig 'sterk' eigen materiaal.
De traditional John The Revelator hoorde ik onlangs nog een héél stuk frisser in interessanter (Larkin Poe), maar toonde wel dat de stem van Haynes vooral a capella erg mooi kan zijn én liet Louis de trombone bovenhalen. Slackjaw Jezebel is een vlot uptempo nummer met een leuke bass solo en tijdens het jazzy instrumentale Kind of Bird mocht elke muzikant nog een los gaan. Vooral Louis kon me boeien met zijn wisselen tussen Hammond en Wurlitzer klanken. Volgden twee mindere momenten die enerzijds richting Southern Boogie (met electric piano) en anderzijds richting een klassieke Southern Rock ballad gingen: wat mij betrof 'gewoontjes' en 'saai, véél te lang gerekt’. Dat bleek dan voor mij uiteindelijk het point of no return, want deze dip werd niet meer rechtgezet.
De bisronde ging van start met nog een cover die ik - opnieuw door Larkin Poe - recent een héél stuk beter heb mogen horen. Come On In My Kitchen werd spijtig genoeg geen feestje en diende enkel als bruggetje naar LOYW, inclusief een erg mooie intro op slide gitaar én Danny Louis die zowel de keys als rythm guitar bediende.
Hoog tijd om af te sluiten en alles een tijdje te laten bezinken alvorens dit stuk te schrijven.Ik blijf uiterst tevreden dan ik Gov't Mule dan toch eens aan het werk heb gezien, ook al zal het bij die éne keer blijven.
Ik respecteer de immense live reputatie die de heren hebben, ook hun vakmanschap, maar van mij mocht het een stuk korter en meer gericht op de absoluut sterkste songs. Daartegenover staat dan weer dat geen enkele avond dezelfde is en een andere setlist mij misschien meer had bevallen. Uit de feedback van het publiek en het instemmend gemompel nadien kon ik wel uitmaken dat zowat iedereen erg heeft genoten...dus wie ben ik om dan te staan zeiken.
Setlist
- set 1
Bad Little Doggie
Streamline Woman
Burning Point
Soulshine (cover The Allman Brothers Band)
Whisper In Your Soul
Pressure Under Fire
Fool's Moon
Devil Likes It Slow
Revolution Come, Revolution Go
- set 2
John The Revelator (cover traditional)
Slackjaw Jezebel
Kind of Bird (cover The Allman Brothers Band)
Come and Go Blues (cover The Allman Brothers Band)
Fallen Down
Dark Was the Night, Cold Was the Ground (cover Blind Willie Johnson)
(bis)
Come On In My Kitchen (cover Robert Jophnson) /
Look On Yonder Wall (cover James 'Beale Street' Clark)