Toen Stephen McBean en de zijnen in 2016, 6 jaar na het best sterke Wilderness Heart, album IV uitbrachten, waren we verre van enthousiast.
Nu, twee jaar later heeft McBean eindelijk zijn rijbewijs op zak en verving hij, op zijn copiloot Jeremy Schmidt (keyboards) na, al zijn passagiers. Amber Webber en Joshua Wells hielden het voor bekeken en werden vervangen door Rachel Fannan (co-vox), het duo Arjan Miranda en Brad Truax (b) en maar liefst drie drummers in Adam Bulgasem, Kliph Scurlock en Kid Millions.
De P.R. afdeling produceert een verhaal rond dat rijbewijs en McBean die zich in zijn 1985 Dodge Destroyer als een 16-jarige voelt die voor het eerst de baan op scheurt. We zouden daar volledig in kunnen mee gaan en zo deze review vullen met de hoeveelheid info voorhanden. Enkele luisterbeurten geven ons echter deels een andere/eigen kijk op deze vijfde worp: niet zozeer een psychedelisch West-Coast gevoel, maar eerder een spaced-out trip. Of je dat dan letterlijk of figuurlijk neemt, laten we in het midden.
Van start gaat deze trip nochtans redelijk 'grounded' met Future Shade, en nummer met vanzelfsprekend dat '70s gevoel waar Black Mountain in gebed is en dat een leuke drive heeft. Het gevoel van langs secundaire wegen te cruisen, top down en haren in de wind overvalt je meteen. Horns Arising echter staat voor de lancering richting de sterren. Gedrenkt in synthesizers en in het eerste deel met een stemvervormer, die ons aan Cylons doet denken, schieten we de ruimte in. Een kort akoestisch intermezzo doet ons nog even twijfelen, maar neen, we zijn weldegelijk vertrokken.
Trippy keyboard tonen en McBean die de spoken word methode gebruikt doen ons een gevoel van luchtledigheid krijgen tijdens Closer To The Edge. We zweven tussen de sterren en er daalt een bepaalde rust over ons. Tot we het tempo terug opdrijven en recht op het ruimtestation afstevenen: High Rise stuwt en pompt en moet één van de meeste strakke Black Mountain songs ooit geschreven zijn, ook al giet Schmidt er opnieuw een serieuze synth saus over.
Het ruimtestation is vanzelfsprekend bevolkt met een diversiteit aan wezens van andere sterrenstelsels. Pretty Little Lazies gidst ons vrolijk richting een knettergekke party. Waar we eerst Godzilla (Blue Öyster Cult) herkennen, krijgt het nummer een korte, maar stevige boost om dan dromerig uit te faden. We slaan aan het trippen. Tijdens Boogie Lover zetten we onze trip verder op een fraaie bassloop. Een zaligmakend gevoel neemt het over.
Plots staan we terug op Aarde! Waren we aan het dromen? Sloeg onze fantasie op hol? Of ging het weldegelijk om een 'trip'? Licensed To Drive sluit naadloos aan op het eerste nummer, zij het dan een versnelling hoger geschakeld en met drums en gitaren op de voorgrond.
Eruit gaan doen we met FD 72, in de strofen schatplichtig in Creep (Radiohead), verder verwijzend naar David Bowie (The Man Who Fell To Earth), op een rustige cruisende manier.
Zoals steeds bij Black Mountain zijn de nummers vrij wisselvallig en laat McBean zich in de zang geregeld bijstaan door een tweede stem, hier dus Rachel Fannan. Geen enkele song gaat echter ver over de zes minuten, waardoor het 'jammen' beperkt blijft en dit album compact overkomt. Live zal dat wel andere koek worden.
Score: 76/100
Info Releasedatum: 24 mei 2019 Label: Jagjaguwar Producer: - Singles: Future Shade Boogie Lover Licensed To Drive
Uitgaven: LP, CD, Digital
Tracklist:
Future Shade
Horns Arising
Closer To The Edge
High Rise
Pretty Little Lazies
Boogie Lover
Licensed To Drive
FD 72