Organisator GRIMM, opgericht in 2013, is geen onbekende in het Gentse en ondertussen ver daarbuiten. Met als doel de Rock/Industrial/Metal/Alternative muziek een duw in de rug te geven, hebben ze de afgelopen jaren een hechte community weten op te bouwen. Samen met BE Metal wisten ze drie fantastische bands te strikken die we zelden in ons landje te zien krijgen. Het Belgische luik werd echter ook niet vergeten.
Swallow the Sun
Van bij de eerste tonen van het titelnummer van hun laatste album (lees hier onze review) was het duidelijk dat STS een headliner is die naam en status waardig. Dat deze Finnen ook hier niet minstens 500 liefhebbers/fans kunnen mobiliseren is voor mij een zéér groot vraagteken. De sound was plots top, waardoor je elke nuance, zij het in de keyboardpartijen of de diepere, zachtere vocalen, duidelijk kon horen én voelen. Meermaals kwamen de haren op mijn armen recht, zo sterk was de emotionele band tussen de mannen op het podium en het publiek. Er hing duidelijk magie in de lucht. Puur genieten was dit.
Mikko Kotamäki mag dan niet de meest beweeglijke frontman zijn, zijn statische houding straalt toch een bepaalde kracht uit én hij wordt geflankeerd door drie muzikanten die zich helemaal smijten: Juho Räihä (g) laat zijn haren regelmatig als een draaimolen door de lucht klieven, Matti Honkonen (b) staat duchtig te headbangen en vraagt regelmatig feedback vanuit het publiek en Juha Raivio (met op zijn gitaar een afbeelding van Aleah!) rond het trio 'mobiele' bandleden mooi af. Wel grappig dat de kortharigen hun kap op hebben, terwijl de langharigen hiervan afzien. Focus bij Mikko dus op de stem en die is verdorie sterk in alle facetten: zacht en diep in de rustige passages, krachtig in de grunts en agressief bij de screams en steeds spot on! Eerst dacht ik dat alle backing vocals en tweede stemmen van een tape kwamen, tot ik uiteindelijk Jaani Peuhu (k, v) spotte: man wat is die kerel goed zowel op zijn main instrument als vocaal. Bijna even onopvallend is Juuso Raatikainen (d) die samen met Matti de stuwende backbone is.
STS putten uit hun rijke geschiedenis met natuurlijk de focus op hun laatste, über-uitstekende album dat met 4 nummers goed vertegenwoordigd is. Een setlist samenstellen is niet éénvoudig, leren we uit ons gesprek met Mikko voor het optreden. Enerzijds zijn er de soms erg lange nummers en anderzijds draaien de Finnen al sinds 2001 mee. Kiezen is dus altijd een beetje verliezen, hoewel ik dat gevoel absoluut niet heb. Er is een mooi evenwicht gevonden tussen de meer brutale sound uit de beginjaren (bv. het afsluitende Swallow van hun debuut uit 2003), de bloedmooie emotionele nummers (bv. Firelights uit het laatste album) en alles daartussen. Dat het grunten niet meer zo dominant aanwezig is, is een bewuste keuze (dixit Mikko): het werd wat saai. Maar het heeft zeker nog een plaats, zij het meer gedoseerd en hierdoor, wat mij betreft, véél efficiënter (luister maar naar Stone Wings).
Een hoogtepunt krijgen we wanneer voor Cathedral Walls Gogo Melone de partijen van Anette Olzon komt zingen. Ik vind haar niet zo sterk als Olzon, maar wat een treat om deze song te mogen 'beleven'.
Dit was zo een optreden waarbij eigenlijk alles perfect in balans was, de sound goed, de band in top vorm en een setlist waarbij het éne hoogtepunt na het andere werd geserveerd. Dat ik dan geheel onverwacht enkele oude bekenden tegen het lijf liep en wat nieuwe sympathieke metalheads leerde kennen maakte de avond helemaal geslaagd.
Setlist
When a Shadow is Forced Into the Light Lost & Catatonic Firelights
Cathedral Walls New Moon Upon the Water Stone Wings (bis)
These Woods Breathe Evil Emerald Forrest and the Blackbird
Swallow (Horror Pt.1)
Oceans of Slumber
Voor het optreden had ik de kans om Cammie en Dobber te interviewen. Gewoonlijk duren die gesprekken, op basis van een standaard vragenlijst, rond de 25'. Na anderhalf uur naam ik echter zelf de beslissing beide erg sympathieke Houstonians gerust te laten om zo de aanvang van hun optreden niet in gevaar te brengen. Wanneer je je lijstje na drie vragen aan de kant mag leggen en het gesprek de interview status overstijgt, dan wordt het pas écht fun en boeiend. Geen hapklare brok, wat OOS op het podium brengt. Dat dan nog eens met een compleet nieuwe band rond het kern duo. Zonder een op en top professionele ingesteldheid loopt zoiets verkeerd af. Van bij de start zat het er echter boenk op. Cammie beschikt over een fantastische, krachtige én warme, soulvolle stem die bij opener Sunlight meteen naar de keel grijpt. Spijtig genoeg kreeg de soundman die enorme troef niet helemaal goed bij de complexe, zwaardere passages. Ook het publiek wist op die momenten niet steeds goed wat er gebeurde. OOS was inderdaad de wat vreemde eend in de bijt: geen traditionele Doom Metal, maar eerder Progressive Metal met invloeden uit zowel Doom als Extreme Metal. Een combinatie die hen erg uniek maakt en daar is drijvende kracht Dobber Beverly (d) erg fier op. Terecht! The Decay..., Fleeting..., At Dawn, het is alsof we afwisselend gesust worden om dan een oplawaai van jewelste om de oren te krijgen. Van contrasten gesproken. Ik biechtte tijdens het interview op dat ik regelmatig problemen had met die extreme drumpartijen op TBH. Dobber moest eens lachen en zei: "Wacht maar tot je ons live hoort, misschien voel je het dan wel." En jawel, op één of andere wijze werd het me duidelijk en ging het er live een stuk vlotter in. Ook al werd ik regelmatig van de éne verbazing naar de andere gesleurd. Wanneer Cammie de laatste tonen van No Color, No Light laat uitfaden, heeft ze zich (opnieuw) hélemaal gegeven. Alle nummer van THB vergen emotioneel erg veel van haar, maar bij deze song gaat ze nog eens extra diep. Begrijpelijk dat dit bij elk optreden de finale is. 'Going out with a bang' noemen ze dat. En nog geen 10' later staat ze wel zelf aan de merch, voor een babbel en véél knuffels.
Setlist
Sunlight The Decay of Disregard Fleeting Vigilance At Dawn The Banished Heart Howl of the Rougarou No Color, No Light
Marche Funèbre
Met dank aan BE Metal werd in ons land een extra band, van eigen bodem vanzelfsprekend, toegevoegd aan de lineup.
Geen slechte keuze temeer de maneblussers hun achterban hadden meegebracht. Het aantal aanwezigen verdubbelde en de intensiteit verhoogde. Naar mijn gevoel zat er meer dynamiek in hun set, misschien omdat het tempo als eens de hoogte in ging? Sterk gemusiceerd trouwens, al valt er ook een minpuntje op te merken: de stem van Arne Vandenhoeck is krachtig in de extreme passages (grunts etc.), maar een stuk minder bij de cleane zang. Een goede vocal coach kan hier zeker helpen.
Aeonian Sorrow
Wanneer dit Fins/Grieks Melodic Doom Metal zestal het podium betreedt om 18u45 hebben zich toch reeds zo'n 75à100 fans in De Casino verzameld. Niet mis voor een dinsdagavond lijkt me. Hun trage, slepende nummers met als thematiek verdriet en pijn gaan in feite richting Funeral Doom. Voor dynamiek moeten vooral oprichtster Gogo Melone en Ville Rutane zorgen die afwisselend de lead vocal partijen op zich nemen: Gogo de cleane partijen en Ville de grunts. Mij deed het allemaal bitter weinig wegens net een tikkeltje te ééntonig, maar bij navraag nadien bleken er toch redelijk wat hevige fans die het optreden best konden smaken. Een best geslaagde passage dus.
7 mei 2019, De Casino (Sint-Niklaas) | | foto's: Wim Wilms