6 mei 2019, Ancienne Belgique (Brussel)
Ryan Bingham stond afgelopen dinsdag voor de derde keer in de A.B., dit keer zonder band.
Witte Cowboyhoed, 2 gitaren, een paar mondharmonica's, een glaasje whisky en een flesje water. Meer was er niet nodig om zijn trouw publiek moeiteloos meer dan anderhalf uur te boeien.
Ryan Bingham is dan ook een echte klasbak. Hij bracht een drietal platen uit in eigen beheer, versierde een platencontract bij het befaamde Lost Highway Records label en Mescalito, zijn eerste officiële release uit 2007 was meteen een schot in de roos. Hij werkte samen met Marc Ford, T-Bone Burnett, Jim Scott en op zijn nieuwste, ondertussen zijn zesde studioplaat American Love Song, zat Charlie Sexton achter de knoppen. Hierop bewijst Ryan Bingham eens te meer dat hij echt van alle markten thuis is.
Er zitten een zestal songs van zijn nieuwste plaat in de set, het is verrassend om ze te horen in een gestripte versie. Maar hij slaagt er wonderwel in om de sfeer van de plaat ook live tot zijn recht te laten komen. Ook zonder piano hoor je de Honky Tonk in Jingle & Go, de Delta Blues komt door zijn slidewerk naar boven in Hot House en Got Damn Blues en Nothin' Holds Me Down klinkt ook akoestisch bijzonder energiek.
Tijdens dit optreden ontpopt hij zich ook als een boeiend verteller, verhalen over zijn jeugd die niet altijd over rozen liep. Hij groeide namelijk op in een gezin waar het van 's morgens tot 's avonds happy hour was, vertelde over de talloze keren dat ze gedwongen moesten verhuizen tot hij zelfs de moeite niet meer deed om zijn spullen uit te pakken, hoe een Mexicaanse vriend en drinkebroer van zijn pa hem gitaar leerde spelen, zijn eerste trip naar Europa waar hij als Cowboy in Disneyland Parijs zou werken enz.
Even wordt het optreden verstoord door een ladderzatte vrouw die hem een paar keer onderbreekt maar ook daar reageert hij zeer gevat op: “Oh sorry I interrupted you, go ahead, I'll wait my turn.” Waarop de vrouw uiteraard stil valt en dan knipoogt hij naar zijn publiek en zegt hij : “If you can't beat them, join them!”
De avond vliegt voorbij, hij brengt een mooie mix uit zijn ondertussen toch wel zeer indrukwekkend oeuvre. Hij sluit af met The Weary Kind, het nummer uit de film Crazy Heart waarvoor hij een Grammy en Oscar won, komt terug met 2 bisnummers en sluit dan af met Ever Wonder Why met de toepasselijke tekst: "I hope everybody had a good time I hope I didn't bring you down These ain't sad songs, don't take them wrong I haven't been home in a while, I'll see you all around"
Als er iemand in aanmerking komt om op een Best Kept Secret Festival te spelen, dan is hij het wel.
Maar stiekem zijn we blij dat het grote publiek hem hier nog steeds niet heeft ontdekt en we hem kunnen zien in deze kleine, weliswaar uitverkochte, clubs.
Volgend jaar opnieuw in Muziekclub De Zwerver? (verslag: CC-OP)
Setlist
Beautiful and Kind
Tell My Mother I Miss Her So
Hard Times
Nothin' Holds Me Down
Long Way From Georgia
Dollar A Day
La Malagueña
Jingle & Go
Hot House
Got Damn Blues
Hallelujah
Wolves
Sunshine Lover Girl
Southside of Heaven
The Weary Kind
(bis)
Nobody Knows My Trouble Bread and Water Ever Wonder Why