top of page
John Van de Mergel

Albumbespreking: Louise Lemón, A Broken Heart Is An Open Heart


‘10 Shades of Dark’

Het is geleden van Till The Sun Turns Black (2006, Ray Lamontagne) dat ik nog een album heb gehoord dat zowel uiterst donker is, als van een ongelooflijke schoonheid, met nummers die stuk voor stuk zéér diep snijden, je in de kern van je ziel raken. Terwijl Ray dit deed met zijn getormenteerde stem en dito teksten, het gebruik van violen, cello's en saxofoon en zijn kenmerkende tokkelen op de gitaar, pakt de Zweedse Louise Lemón het op haar eigen manier aan. De stem is veelal zacht, diep, soulvol en zalvend terwijl het donkere element hem (ook) in haar teksten zit, in de zware piano akkoorden, de trage drumpatronen (ik hoor Earth en Sunn O))), m.a.w. de invloeden van producer Randall Dunn) en de diepe baslijnen. Héél sporadisch haalt Louise uit en laat ze horen over hoeveel kracht haar stem wel beschikt, maar ze doet dit gedoseerd, in functie van de song en niet om haar vocaal bereik te etaleren. De gitaar? Die zit veel op de achtergrond om sfeer te scheppen en haalt, net als de stem, hier en daar scherp uit.

Zoals de titel doet vermoeden, geeft Lemón zich helemaal bloot in haar songs. De teksten zijn erg persoonlijk en oprecht, steeds kort maar intens krachtig. Alle nummers op één na blijven rond de 3' en doen verlangen naar meer. Wat een beetje op zelfpijniging lijkt gezien het immense verdriet dat wordt weergegeven. Een sticker op de hoes zou moeten aangeven: Listen with caution, explicit devine sadness!

Sunlight zet nog vrij licht en dromerig in, drijvend op piano, synths en die prachtige stem. Het nummer doet filmisch aan en zou zo op een soundtrack kunnen. Wanneer we de zware, koude piano klanken horen die Montaña openen, weten we dat het licht uit is. "I'm so strong but I can't fall back into my own arms" zingt Lemón terwijl het geluid aanzwelt en de gitaar voor het eerst als een cirkelzaag door onze ziel snijdt. Donker drumgeroffel en lichte pianoklanken lijken Not Enough een vrolijke tint te geven, tot je haar hoort zingen: "It's not worth it, I'm never enough" en ze op het einde de pijn zowaar uitschreeuwt. Ik krijg een krop in de keel terwijl ik dit al luisterend schrijf. Wanneer je denkt dat het niet nog droeviger kan worden, krijgen we het uiterst sobere Swimming In Sadness. Opnieuw die sombere, harde piano akkoorden en Louise die de diepste regionen van haar stem (en ziel) opzoekt. Het vergt enorme sterkte om niet in dat verdriet te verzuipen, maar wat een onaards mooi nummer is het. Eigenaardig genoeg is één van de sterkste nummers op het album het instrumentale Susceptible Soul, waarbij Johan Kvestegard helemaal David Gilmour-gewijs losgaat en Anders Ludwigsson plots erg speels - op het jazzy af - zijn piano begint te bewerken. Petter Nygardh toont voor het eerst meer variatie in het drummen. Het nummer roept helemaal de sfeer van Pink Floyd's Dark Side Of The Moon op....het 'donkere' element blijft dus aanwezig. Cross lijkt dan plots een erg luchtig nummer dat hoop uitstraalt, tot je opnieuw let op de tekst: "Your love wasn't possible so I make all love impossible". Nee, het licht breekt écht niet door, al zeker niet als die gitaar opnieuw door merg en been snijdt. Hoe lief klinkt LL dan plots tijdens de strofen van Honest Heart en hoe (duister) speels klinken ook hier de keyboards, terwijl de drums verder het trage tempo dicteren.

En dan klinkt er toch een sprankje hoop in Almond Milk: "After you've gone, I'm staying" zingt ze vol overgave en een kracht die puur en gemeend is. Het titelnummer sluit dit tweede juweeltje van een album op sublieme wijze af: de instrumenten scheppen een sober klankbeeld en La Lemón laat haar stem er mooi boven zweven, met héél veel soul. Ik ken maar één slotnummer dat me telkens opnieuw even diep raakt, en dat is Within You van Ray Lamontagne, waarbij hij het met nog minder tekst doet.

Beste Louise, je gaf tijdens ons interview aan dat dit opnieuw een erg donkere plaat zou worden, maar dat er ook licht te bespeuren valt. Dat licht zit inderdaad, zoals je hebt gezegd in de glasheldere, scherpe productie en héél sporadisch in een lijntje tekst en enkele meer speelse klanken...én in het goud op de hoes.

Ik had nooit gedacht dat ze Purge zou kunnen toppen, en dat hoeft ook niet, het was immers mijn album van 2018. Ze is er op zijn minst in geslaagd een evenwaardige opvolger te creëren en dat is een prestatie om U tegen te zeggen.

Of er een optreden in ons landje komt tijdens haar komende tour is nog onduidelijk. Noteer alvast 13 april in je agenda, want dan brengt ze haar Death Gospel naar Roadburn.

Toppers: take your pick, teveel op op te noemen

Score: 91/100

Info Releasedatum: 15 maart 2019 Label: Icons Creating Evil Art Producer: Randall Dunn Singles: Cross

Uitgaven: LP, CD, Digital website

Tracklist:

Sunlight

Montaña

Not Enough

Blurry Vision

Swimming In Sadness

Susceptible Soul

Cross

Honest Heart

Almond Milk

A Broken Heart Is An Open Heart

bottom of page