2 maart 2019, Trix Café (Antwerpen)
Ook al is dit geen nieuw gegeven, toch vraag je je als regelmatige concertbezoeker telkens weer af hoe het komt dat die éne band/muzikant een 'grote' zaal kan laten vollopen, terwijl een andere even getalenteerde met moeite 100 liefhebbers kan mobiliseren. Tal van factoren spelen een rol en de jongens uit Natchez, Mississippi hebben nog het grote voordeel dat ze pas twee jaar geleden het licht zagen. Dat België niet echt het land is voor hun soort muziek, daar liggen we al lang niet meer wakker van. Liever 100 fans die genieten van een schitterende performance, dan 1.500 waarvan misschien de helft louter voor de hype (of de pinten en de babbel) komt. Wat ons betreft toch.
Maar eerst even een lof- en dankbetuiging aan - opnieuw - een stel Noorderburen. De Dawn Brothers brachten met hun 60's/70's geïnspireerde muziek en door drie bandleden gedeelde zang de sfeer er goed in. We hoorden sterke Americana met Soul invloeden en hier en daar zelfs een 'snuifje' The Doors. Regelrecht uit een teletijdmachine naar het heden getransporteerd en ze mogen gerust blijven...doen wat ze doen.
Met Bishop Gunn blijven we in het heden, zij het ergens in het diepe, broeierige en moerassige zuiden van de V.S. Hun mix van Rock & Roll, Blues en Soul mag dan hier het grote publiek (nog) niet bekoren, de opgedaagde fans voelden zich meteen thuis. Héél wat herkenning trouwens voor de fans van The Delta Saints en hun 'Swamp Blues' in de opener Southern Discomfort alsook Silver Street en Bank Of The River (van hun EP uit 2016): de frasering van Travis McCready, het gebruik van harmonica accenten en slide gitaar...we horen er (graag) één van onze favoriete jonge bands in terug. De frontman heeft natuurlijk een stem uit de duizend, doorleefd en wat hees/ruw, vol emoties die hij live intens kan overbrengen. Hij doet me af en toe denken aan Curtis Stigers. Wat? Neen, niet de softe versie uit de jaren '90, maar deze die ons met zijn Forest Rangers verbaasde in de tv reeks Sons Of Anarchy.
Shine en All The Ways zijn prachtige soulvolle nummers die we hier in versies zonder blazers en keys krijgen, wat een beetje spijtig is, maar waarvoor we alle begrip opbrengen. Het blijven krakers en het publiek geniet evengoed. Aan afwisseling i.i.g. geen gebrek gezien Devil Is A Woman en Makin' It twee bloedmooie Country/Soul ballads zijn waar je gewoon erg stil van wordt. Tijdens deze nummers wordt pas écht duidelijk over wat een fantastische stem McCready beschikt, en valt opnieuw het uitstekende slidewerk van Drew Smithers op. Burne Sharp (d) en Ben Lewis (b) zijn muzikaal minder prominent aanwezig, doen echter hun ding efficient. De hele set is zo sterk opgebouwd dat er nergens een dip te bespeuren valt en alsof we er nog niet dicht genoeg bij zijn, gaat McCready nog eens gezellig op de rand van het (lage) podium zitten, alsof hij ons op zijn 'front porge' wil uitnodigen voor een intieme akoestische sessie. Hey, een idee voor een volgend optreden?
Hebben we alle invloeden gehad? Bijlange niet: tijdens Alabama horen we wat Gospel doorsijpelen, Ramble On brengt ons een leuke versie van de LZ klassieker en toegift Hey Jude - we mogen allemaal even de kelen openzetten en doen dat met plezier - krijgt een 'swampy' bewerking.
Nog een voordeel van zo'n intieme setting is dat je na het optreden even rustig met de bandleden kan praten én bovendien kan kennismaken met twee gedreven en erg sympathieke dames die alles in goede banen leiden: txs Jennifer & Talita for being such warm and wonderfull ladies
Voor de rappe: Compact Center (Oostende) heeft nog één (getekend) exemplaar liggen van het debuut Natchez.
Nu bellen en zeggen dat wij het gezegd hebben. Just saying.
Setlist Southern Discomfort
Anything You Want
Right There With Me
Shine
Devil Is A Woman
Silver Street
Baby What You Want Me To Do
Let The People Know (-)
Wheels
All The Ways
Ramble On (cover Led Zeppelin)
Alabama
Makin' It
Bank Of The River (-)
(bis)
Hey Jude (cover The Beatles)
