27 februari 2019, Trix (Antwerpen)
Trix is toch een fantastische zaal voor kleinere mensen en reviewers hoor. Net als bij de 013 (Tilburg) gaat het vanaf halverwege trapsgewijs de hoogte in, en kan je dus ook achteraan nog perfect alles zien. Tot er zich een kerel van 1m95 met zijn (minstens) 2m grote buddy, weliswaar één trede lager, pal voor m'n neus posteert. Dan hoef je niet eens te klagen over gsm's die de lucht in worden gehouden, waarvan die avond trouwens écht geen last. Mijn tweede punt van ergernis op concerten had ik natuurlijk wat aan mezelf te danken door in het verlengde van de uitgang te staan: geen minuut ging er voorbij zonder dat iemand om drank moest. Afwachten dus hoe het gesteld zou zijn met de 'Nederlandse ziekte', en jawel, we waren nog niet goed vertrokken of het was van dat: een Waals trio rechts van me taterde er lustig op los, achter me kon een West-Vlaamse trien geen seconde haar snater houden en links van me deden twee West-Vlaamse kerels net hetzelfde...tot ik vriendelijk vroeg of ze hun gesprek niet aan de bar konden verder zetten, en ze mijn vraag ook respecteerden. Weet dan dat die sympathieke mannen op het podium geregeld rustige passages inbouwen en het vooral op die momenten erg storend werkt.
Maar goed, het optreden dus.
Het publiek opwarmen deden 4 Canadese houthakkers die op lead guitar een kruising van Bobbejaan Schoepen (outfit) en Rick Nielsen (kuren) in hun midden hadden. Hun Retro/Blues/Southern Rock kon het reeds talrijk opgekomen publiek erg bekoren. We hoorden een mix van Lynyrd Skynyrd, The Allman Brothers en CCR.
Om 21u12 start de intro voor Rival Sons: we horen de wind door de bomen waaien, vogeltjes fluiten, het gehijg van een hond dat stilaan overgaat in gegrom en de hartslag die versnelt...tegen een immense backdrop die het skelet van het verwilderde beest weergeeft. Drie minuten later knalt Back In The Woods door de speakers en zijn we vertrokken voor een avond uitstekende (classic) rock&roll. Het geluid is top waardoor we van elke nuance kunnen genieten: van het fuzzy gitaargeluid van Scott Holiday, de pompende bass van Dave Beste, de mokerslagen van Mike Miley én die geweldige strot van Jay Buchanan. Enkel de keyboards staan letterlijk en figuurlijk op de achtergrond. Het moet als muzikant soms frustrerend zijn, denk ik wanneer ik pas bij Pressure and Time een héél klein beetje beweging in het publiek ontdek. Daar sta je dan voor een uitverkochte zaal 'fans', je geeft je volledig en staat buitenaards goed te musiceren...en je krijgt zelden tot geen feedback tijdens je nummers. Maar goed, na het fantastische Too Bad (één van mijn favs op Feral Roots) vertelt Buchanan ons dat er tijdens deze tour 'iets' fantastisch gebeurt en dat 'iets' is het label SOLD OUT bij elk optreden. Je merkt dat het hem toch iets doet, na al die jaren knokken. Als dikke merci krijgen we dan het bloedmooie Jordan, gevolgd door Feral Roots (ik hoor nadien iemand vertellen dat hij dit een saai nummer vindt, terwijl het voor mezelf een topper is)! Torture volgt, niet meteen op het lijstje van mijn favorieten, maar de handjes in het publiek gaan de lucht in en de 'whohoohooos' worden vlot meegezongen. Het valt me op dat Hollow Bones compleet wordt overgeslaan en daar kan ik toch niet goed bij. Ze hadden hier gerust Thundering Voices, of een stuk of vier andere nummers van deze schijf kunnen spelen die een beter/interessanter zijn, om maar even een klein minpunt die avond op te noemen. Wat volgt maakt echter alles goed en de komende 6 songs zijn dan ook stuk voor stuk toppers. Om er maar twee (nieuwe) uit te pikken: All Directions is machtig en The End Of Forever, met een Miley die zich volledig uitleeft, dikke fun.
We gaan er exact 2 minuten uit en dan wordt Shooting Stars semi-akoestisch en met driestemmige zang ingezet. De versie op FR kan me écht niet bekoren, maar hoe het hier gebracht wordt is het wat mij betreft beter. Ik mist vooral het gospel koortje niet. Het nummer kent veel bijval en wordt gegarandeerd een publieksfavoriet. Keep On Swinging blijft een vet partynummer en is de ultieme afsluiter van een Rival Sons set.
Dit is nog maar mijn derde RS optreden maar zeker niet mijn laatste. Zolang de heren beresterke albums afleveren en dergelijke liveshows brengen, mogen ze mij telkens opnieuw verwachten tussen een steeds verder groeiend aantal fans.
Setlist Back In The Woods Sugar On The Bone Pressure and Time Electric Man Too Bad Jordan
Feral Roots
Torture
Face of Light / Sacred Tongue
Imperial Joy
Open My Eyes
All Directions
End of Forever
Do Your Worst
(bis)
Shooting Stars
Keep On Swinging