Zeven lange jaar was het wachten op de 3de solo plaat van Dresden Dolls zangeres en piano slayer, Amanda “Fucking” Palmer, of kortweg AFP. De release datum is ook keurig uitgekozen: de Wereld Vrouwen Dag. 7 jaren, waarin Amanda trouwde, een kind kreeg en een bestseller schreef, een plaat opnam met haar vader en eentje met Edward Ka-Spel van The Legendary Pink Dots, maar vooral heel veel bleef optreden, waaronder een aantal Dresden Dolls reünies, steeds rond Halloween. Nadat ze voor Theater is Evil een band rond haar vormde, haar Grand Theft Orchestra, doet ze het nu echt weer helemaal solo.
Op het eerste zicht een enorm gevulde schijf met 20 tracks, maar al snel wordt duidelijk dat er 10 korte instrumentale intermezzo’s zijn van GTO’s Jherek Bischoff, een virtuoos componist die stukjes uit de nummers van AFP heeft uitgewerkt tot orkestrale korte pareltjes met titels uit de lyrics van songs op dit album.
Jherek bleef met Amanda Palmer samenwerken nadat het Grand Theft Orchestra project beëindigd werd. Samen brachten ze nog EPs uit ter ere van Prince en David Bowie en maakten ze een sterke cover van Pink Floyd’s Mother waarvan de opbrengst ging naar een opvangcentrum in Griekenland waar een grote fan van Amanda werkt en die Amanda er uitnodigde. En toch is het album 74 minuten. Alle ‘echte’ nummers zijn immers tussen de 5 en 11 minuten lang.
Het is allicht het meest persoonlijke album van AFP tot op heden, en dat wil veel zeggen, want persoonlijk werk is een handelsmerk van Amanda. The Ride trekt de vergelijking met een rollercoaster, het leven is een aaneenschakeling van hoogte- en dieptepunten.
Drowning in The Sound is een eerste hoogtepunt, al is het misschien iets te overproduced. Producer van dienst is - net als bij Sharon Van Etten - John Congleton. Het nummer werd een jaar geleden al via Patreon op de fans losgelaten en heeft tijdens de studio-opnames in LA nog een hele transformatie gemaakt. The Thing About Things dateert al van 2013, van voor ze haar Patreon community opstartte nu 4 jaar geleden. Judy Blume is dan weer een ode aan de schrijfster uit de jaren ‘70 die net als Amanda de controversie niet schuwde en (voor de tijd) gewaagde topic ter sprake bracht. Bigger on the Inside is allicht het oudste nummer op het album en ontstond in de controverse rond ene gedicht dat ze schreef aan Dzhoktar Tsarnaev, een van de Boston Marathon Bombers in 2013. Ik herinner me nog dat ze het al wenend speelde op de Billy Bragg Radical Roundup, een kleiner podium op Glastonbury gecureerd door Billy Bragg zelf, op Glastonbury 2013. Het is tevens 1 van de 2 ukelele songs op de plaat.
Machete handelt dan weer over het verlies van haar trouwste vriend en buurman Anthony een psycholoog met wie ze uren kon praten. Zijn wapenarsenaal was een doorn in haar oog en als oplossing liet hij haar alles na in zijn erfenis na een lange strijd met kanker. Voicemail For Jill is het recentste nummer, een voicemail die AFP stuurt naar een kennis in Boston net voordat Jill een abortus gaat laten uitvoeren. Haar steunbetuiging met de melding dat niemand Jill een feestje zal geven, maar dat ze weet wat ze doormaakt (aangezien ze zelf een abortus had op haar 17e). Onnodig te zeggen dat ze weer bakken kritiek van de Pro-Life gemeenschap te verwerken kreeg. Kritiek die AFP via Twitter steeds weer tracht om te buigen in een constructieve dialoog.
A Mothers Confession, vertelt het verhaal van de beginperiode als moeder. 3 jaar geleden kreeg ze met haar man, de fantasy schrijver Neil Gaiman een zoon Anthony (naar haar overleden buurman). Van een val van de luiertafel over het vergeten betalen van een kleinigheid in een tankstation tot een ontmoeting met een onbekende tijdens een borstvoedingsmoment. Op het einde van het nummer zingt een koortje van Patreon-vrijwilligers “At least the baby didn’t die”. Look Mommy No Hands doet ons eraan herinneren dat we allemaal onze moeder nodig hebben want ‘how careless we are when we are young’.
Afsluiten doet ze met Death Thing, dat ondanks de titel toch een luchtige vorm van aanvaarding is van het onvermijdbare. En ondanks dat Amanda zich op dit album amper cryptisch naar iets verwijst, maar alles direct noemt, is er hier toch een voelbare verwijzing naar haar miskraan van een dik jaar geleden.
Muzikaal is dit album misschien niet haar sterkste werk en haar cabaret-punk jaren bij de Dresden Dolls hebben van haar nooit een toonvaste zangeres gemaakt, toch is dit een heerlijke werkstuk, vooral doordat het tekstueel een meesterwerk is. Aan sommige teksten en opsommingen lijkt nooit een einde te komen en dat hoeft ook niet.
Nadat haar vorige album er vooral kwam door een waanzinnige Kickstartercampagne waarbij ze 1.2 miljoen dollar wist te verzamelen (7 jaar later nog steeds het meeste ooit, meer dan het dubbel van nummer 2), werd dit album vooral in de laatste 4 jaar gemaakt met steun van haar Patreon gemeenschap. Die is momenteel ruim 15.000 zielen groot en ondersteunen haar financieel bij elk nummer, elke video of andere artistieke creatie.
Score: 82/100
Info Releasedatum: 8 maart 2019
Label: 8ft Records
Producer: John Congleton Single: Voicemail For Jill
Uitgaven: 2xLP, CD met of zonder artbook, Patreon download
Tracklist:
All the Things
The Ride
Congratulations
Drowning in the Sound
Hold on Tight, Darling
The Thing About Things
Life's Such a Bitch Isn't It
Judy Blume
Feeding the Dark
Bigger on the Inside
There Will Be No Intermission
Machete
You Know the Statistics
Voicemail for Jill
You'd Think I'd Shot Their Children
A Mother's Confession
They're Saying Not to Panic
Look Mummy, No Hands
Intermission Is Relative
Death Thing