Het tiende album alweer van dit Japanse kwartet, hoewel we er liever een paar vergeten. Het is niet duidelijk of ze met de titel zelf willen aangeven dat de laatste paar album beter nooit verschenen waren, maar goed, ze komen eigenlijk van ‘Nergens’ maar zij eindelijk ‘Weer Hier’.
Beginjaren 2000 waren de hoogdagen van de Post Rock en die werd (in het gitaar gedeelte van dit genre) gedomineerd door Mogwai, Explosions In The Sky en Mono (JP). Mogwai is tot heden de grote exponent, Explosions gingen na het drama in Pukkelpop (ze waren de laatste band die hun set hadden afgewerkt voor de storm) zich even richten op soundtracks, en Mono die gingen dan weer experimenteren met albums als The Last Damn, Rays of Darkness en Requiem for Hell. En aangezien het nog degelijke For My Parents al een collaboratie was met het Wordless Music Orcherstra, is dit dus hun eerste echte album in 10 jaar.
Het viertal uit Tokio bestaat ondertussen al 20 jaar en voor het eerst is er een nieuw lid. Na het vertrek van drummer Yasunori Takada, werd Dahm Majuri Cipolla aangeworven, meteen het eerste niet Japanse lid van de band.
De opener is een zeer korte en heel stille track, meer een intro dan een echte song. Daarna barst de CD uit zoals een ouderwets Mono album. Intense muziek die van muzikale soundscape groeien naar dynamische hoogtepunten die de emoties van vreugde en verdriet van guitarist Takaakira Goto uitdrukken. De orchestrale begeleiding zorgt op dit album voor een geslaagde ondersteuning.
Op Nowhere Now Here horen we meer de invloeden van Beethoven, Morricone en Gorecki, waar we vroeger toch eerder Sonic Youth en My Bloody Valentine herkenden. in Parting neemt de piano bijvoorbeeld een ongekende hoofdrol op.
Zowaar kunnen we voor het eerst echt genieten van de de stem van bassiste Tamaki Kunishi op Breathe waarbij we tevens even op adem kunnen komen na After You Comes The Flood. Mono had al eerder met haar stem ge-experimenteerd, maar dat was toen minder geslaagd tijdens een periode die we liever vergeten. Toch blijft ze vooral de dame achter de magistrale basslijnen.
Funeral Song kan al direct op de playlist van mijn begrafenis komen. Op Far And Further keert het gevoel alsof de gitaar met naalden bespeeld wordt van weleer terug, en zorgt de baslijn voor een kalmerende invloed.
Heel opvallend is dat deze keer gekozen is voor kortere nummer, als je songs van 5 tot 8 minuten zo kan noemen. Enkel de titel track Nowhere, Now Here overschrijdt de kaap van de 10 minuten. Ik herinner me Palmless Prayer waar geen enkel nummer korter was dan 12 minuten.
Sinds 2004 zit Steve Albini als producer achter hun albums, die veelal nog analoog gaat werken in zijn Electrical Audio Chicago studio. De man achter Big Black en Shellac weet als geen ander hoe een gitaar moet klinken. Steve is ook de man die door Kurt Cobain werd gevraagd om In Utero te produceren omdat Kurt zo’n fan was van het werk van Albini voor The Pixies en The Breeders.
En als je vindt Mono op CD of vinyl al schitterend klinkt, dan stel ik voor dat je ze zeker eens live aan het werk moet zien. Jaarlijks spelen ze een 150 tal shows en voor het eerst in een decennium heb ik alvast weer zin om ze nogmaals te gaan bekijken.
Bij voorkeur te beluisteren met het volume helemaal open!
Echoes and Dust: ”A triumphant, beautiful, affecting, tragic but glorious collection from one of the world’s finest instrumental bands.”
Score: 86/100
Info Releasedatum: 25 januari 2019
Label: Temporary Residence Limited
Producer: Steve Albini Single: Breathe
Uitgaven: 2xLP, CD
Tracklist:
God Bless
After You Comes The Flood
Breathe
Nowhere, Now Here
Far and Further
Sorrow
Parting
Meet Us Where The Night Ends
Funeral Song
Vanishing, Vanishing Maybe