9 december 2018, l'Aéronef (Lille)
In 2016 verraste de Zwitser/Amerikaan Manuel Gagneux ons met zijn uiterst originele (Zeal & Ardor) debuut Devil Is Fine. De man combineerde de door merg en been gaande 'chants' kenmerkend voor Negro Spirituals met de voor Black Metal en Death Metal typische blastbeats. Die lijn werd op de opvolger Stranger Fruits doorgetrokken en dus mocht hij niet ontbreken in de lineup van GMM2018. Zijn set van een dik halfuur wist volgens enkele van mijn muziekvrienden te overtuigen en zo trok ik enorm enthousiast en vol verwachtingen richting l'Aéronef, nog maar eens dit jaar. Leuk om vast te stellen dat op een zondag de optredens een stuk vroeger beginnen in Lille. Hangman's Chair mocht reeds om 18u30 aftrappen. Hun zware, trage Sludge was zeker niet slecht, echter te weinig origineel om een blijvende indruk na te laten. Om 19u45 was het dan aan Zeal & Ardor, die op de tonen van hun gekende intro, in monnikspijen gehuld, het podium op kwamen. Frontman Gagneux geflankeerd door zijn beide vaste 'background' zangers die verre van in de achtergrond bleven en de 'chants' de broodnodige power gaven. Van zodra iedereen zijn/haar plaats had ingenomen gaf In Ashes de start voor een dikke 30' 'blazen'. Wat? Yep, zo kan ik het het best omschrijven: geen tierlantijntjes, geen rustpauzes, maar een vast stramien van krachtig vocaal spierballengerol afgewisseld met agressieve blastbeats. Sterk, zeker en vast, en toch was ik na Waste blij dat er een korte "Hello, we are Z&A, we don't talk a lot but that's not what you paid for. I hope that's OK." vanaf kon en ik even kon bekomen van wat ik net had doorstaan. Even maar, want Fire Of Motion sloot naadloos aan bij de vorige nummers. Ik was opgelucht dat Ship On Fire het stramien toch een beetje doorbrak - geen blastbeats voor de verandering. - en Stranger Fruit zowaar een rustpunt bleek, ook al gebruikte Gagneux, die over een uiterst sterke stem beschikt, geregeld verder zijn speciale mic om zijn screams vervormd te doen klinken. Het viel me echter op dat ik steeds meer op de setlist begon te kijken om te zien wat er nog aan kwam, ook meer de feedback van het publiek begon te scannen én ondanks een wat meer gevarieerd slot van de reguliere set toch begon te verlangen naar het einde. Niet dat Manuel en de zijnen geen goede muzikanten/performers zijn, maar méér dan 45' datzelfde stramien doorstaan bleek net iets teveel van het goede. Ik wil hier nog niet over een 'gimmick' spreken, toch zie ik hen bij een volgend album en optreden graag een stuk gevarieerder tewerk gaan. Het werd nl. net iets te saai voor mij. En misschien ook voor een groot deel van het talrijk opgekomen publiek (de club was uitverkocht)? Ik zag steeds minder aanwezigen 'bewegen', terwijl er zich het eerste halfuur geregeld een moshpit vormde. Grote troef blijft de kracht die uitgaat van de zang, waarbij de beide heren aan de zijde van Gagneux een straffe prestatie neerzetten. Dit naast het initieel vrij originele concept. Wat me echter de bisronde deed skippen en vroegtijdig huiswaarts deed keren, was het repetitieve element, dat na een kleine 45' mijn zin in meer plotsklaps deed verdwijnen. Ook al wist ik dat er nog het sublieme Devil is Fine stond aan te komen. Spijtig en mijn verlies, maar genoeg is genoeg.
Setlist Sacrilegium I In Ashes Servants Come On Down Blood in the River Row Row You Ain't Coming Back We Never Fall Waste Fire of Motion Ship on Fire Stranger Fruit Cut Me Gravedigger's Chant Children's Summon Built on Ashes We Can't Be Found (bis) Don't You Dare Devil Is Fine Baphomet
Foto's: Stijn Staelens