5 december 2018, l'Aéronef (Lille)
Voor ik begon te schrijven voor BIR ging ik gemiddeld één keer per maand naar een optreden en liet ik al eens een gepland concert schieten. Dat was er dan gewoonlijk eentje dat reeds ver op voorhand was aangekondigd. Mijn 'goesting' smolt dan als sneeuw voor de zon naarmate de datum dichterbij kwam. En ja, daar had ik dan achteraf wel eens spijt van. Toen ik het optreden van First Aid Kit in de AB op 6 maart van dit jaar had laten schieten bv. Wanneer ik de recensies er nadien op na las kon ik me wel een trap onder mijn kont geven. Maar ik kreeg een herkansing en ditmaal moest en zou ik erbij zijn.
l'Aéronef wordt zo stilaan één van mijn favoriete concertzalen en dat heeft niet zozeer met de zaal op zich te maken (het is een simpele rechthoek, het licht is dik in orde en de sound is goed tot zeer goed), maar vooral met de steeds opnieuw erg sympathieke medewerkers: van de P.R. dame over de security tot het barpersoneel, stuk voor stuk erg behulpzaam en vriendelijk. Het was mijn tweede bezoek aan deze locatie dit jaar en ik zou er nog tweemaal terugkomen diezelfde maand.
Openen doen niet de engelenstemmetjes van The Staves zoals eerder deze tour, maar Britse bard isaac gracie (zonder hoofdletters!). Niets mis mee, maar op één of twee nummertjes na blijft er niet echt iets hangen. Om 21u10 wordt het podium in een feeërieke glinstering gehuld en zien we de schimmen van de band, met naast de drummer op twee platformen de zusjes Söderberg. Distant Star opent hemels mooi de set en ik ben meteen méér dan blij dat ik erbij kon zijn. Jawel, First Aid Kit staat voor een mengeling van erg goed in het oor liggende folk/americana/pop nummers, gedragen door de uitstekende close harmony zang van Klara en Johanna...maar braafjes en afgeborsteld is het zeker niet. Vandaar misschien de term 'indie' die regelmatig in de omschrijvingen binnensluipt? Halverwege de set opener dalen beide af en 'pakken' het grote podium én het publiek. Dat Johanna een aardig mondje Frans spreekt wordt vanzelfsprekend geapprecieerd en lachen mag ook wanneer 'kleine' zus Klara ook een poging doet, maar niet verder komt dan wat gestamel. Johanna neemt terug vloeiend over en we zij vetrokken voor Master Pretender, incluis een duik in het verleden van de Söderbergs via foto's uit de oude doos geprojecteerd op het immense scherm achter de band. Nooit storend wordt het scherm veelvuldig ingezet om de nummers wat extra dimensie te geven. De dames hebben echter zo'n aantrekkingskracht in hun performance dat we nooit van het gebeuren op het podium worden afgeleid. Het verschil in stemmen - en hoe ze elkaar zo onaards mooi aanvullen - wordt voor het eerst duidelijk wanneer Johanna ('grote' zus) Stay Gold alleen inzet in tegenstelling tot op het album. Haar wat diepere, donkere en licht hese stem is zo sexy dat ik toch even wegdroom. Bij The Lion's Roar neemt Clara dan weer de lead zoals in de meeste songs. Haar stem is een stuk breder en heeft meer mogelijkheden. Best leuk is het potje headbangen en rondwervelen van beide tijdens de wat stevigere gitaarpartijen en de finale van het nummer. Ingestudeerd, jawel, maar het ziet er verdorie super cool uit. Van stevig naar rauw dan: tijd voor You Are The Problem Here! De oprechte woede en frustratie kan je nog steeds horen in de stem van Klara, die plots niet meer het lieflijke engeltje blijkt te zijn, maar een sterke jonge vrouw met...een stem. De verduidelijking bij het nummer nadien wordt wat zachter gebracht dan eerder dit jaar, maar de boodschap - de heren luisteren nog steeds goed mee - blijft duidelijk en confronterend. Dan maakt het stevige gitaarwerk plaats voor een zalvende pedal steel met zachte vocalen tijdens Ugly. Bij Hem Of Her Dress mogen we allemaal even doen alsof we ons straalbezopen in één of andere kroeg bevinden: de band komt mee vooraan het podium en helemaal akoestisch brallen we er allemaal lustig op los...lalalalalalalalalaaaaaaa. Oppermachtig voelt isaac gracie zich even wanneer hij bij het volgende nummer het podium wordt opgevraagd en de mannelijke stem voor zijn rekening mag nemen. Hij doet dat goed. Hun vocale kunnen wordt tijdens de Kate Bush cover nog eens extra in de verf gezet: ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben met kippenvel. Met een vette knipoog wordt vervolgens de fantastische band aan het publiek voorgesteld: 'de Amerikaan' (Steve Moore, keyboards en trombone), 'de Brit' (Melvin Duffy, pedal steel, gitaren en mandoline) en 'de Schot' (Scott Simpson, drums), alvorens we een bloedmooie versie van Emmylou, een ode aan Gram Parsons, Johnny Cash en vooral de vrouwen die hen inspireerden, te horen kregen. Het kan voor mij niet meer stuk wanneer Johanna nog eens alleen inzet bij Nothing Has To Be True en het nummer vrij bombastisch - in positieve zin dan - eindigt. De bisronde bestaat dan uit drie kleppers, stuk voor stuk door prachtige beelden ondersteund. De spelvreugde spat opnieuw van het podium en het publiek geniet met volle teugen. Beter kan je een optreden niet afsluiten. Op en top professioneel, maar verre van 'plastic'. Deze First Aid Kit zijn steengoed én levensecht.
Setlist Distant Star It's A Shame Master Pretender Stay Gold The Lion's Roar You Are The Problem Here Ugly Hem Of Her Dress King Of The World (met Isaac Gracie) Running Up That Hill (cover Kate Bush) Wolf Emmylou Nothing Has To Be True (bis) Rebel Heart Fireworks My Silver Lining