29 oktober 2018, Botanique (Brussel)
Op 18 juli van dit jaar stond David Eeugene Edwards met Woven Hand in het OLT Rivierenhof. Het ging er toen 'hard & heavy' aan toe, wars van alle nuances, en met een stem die verzoop in de mix (lees hier mijn verslag). Ik hield dus mijn hart vast voor dit optreden, temeer ik daar terug die Shure 55 mic zag staan waar opnieuw alle vocalen zouden worden door geperst. Woven Hand is natuurlijk een ander verhaal en mijn vrees was ongegrond: de sound was top en elke finesse die we op Risha te horen kregen, kwam er deze avond uit. Zo hoor ik meneer Edwards het liefst, zo kan ik pas écht van zijn performance genieten en me helemaal inleven in zijn wereld...voor zover dat mogelijk is natuurlijk.
Maar dan stel je je wel de vraag: hoe gaat die 'americana' wereld samen met deze van 'industrial' pionier Alexander Hacke? Wat op hun gezamenlijk album werkte (ook hiervan een verslag), valt niet noodzakelijk live te realiseren. Ik zag een mic stand links en een stel 'knoppen' rechts van me, maar geen drums, laat staan enige andere 'échte' instrumenten. Slechts twee muzikanten om héél die sfeer weer te geven? En zouden beide elkaar ook op een podium aanvoelen? Nogmaals een totaal onnodige vrees. Edwards heeft altijd al een boontje gehad voor de meer kille /donkere klanken die eigen zijn aan industrial/post-punk/electronica (getuige zijn covers van Joy Division en New Order) en Hacke weet wel iets van hoe je ook meer aardse sferen creëert (getuige zijn samenwerking met vrouwtje Danielle de Picciotto op Perseverantia). Bovendien werkten beide heren reeds in een verder verleden samen. Muzikaal zat het weldegelijk compleet snor. Tijdens de eerste vier nummers stelt Hacke zich volledig ten dienste van Edwards en schept hij mee een erg pakkende, broeierige en wat dreigende sfeer. De unieke, bezwerende stem van DEE komt schitterend over en de man bespeelt hoofdzakelijk zijn akoestische gitaar en mandoline, zij het wel stevig versterkt. Bij The Tell neemt dan 'industrial' licht de bovenhand en mag Hacke los gaan...we schakelen een tandje hoger. Leuk om vervolgens Hutterite Mile in een wat andere, meer 'elektronische' sfeer te horen, ook al blijft het origineel onklopbaar. Lily krijgt wat mij betreft net iets teveel 'bliepjes' mee uit de toverdoos van Hacke, maar bij Helios klopt het, ditmaal 'Arabisch' gevoel, dan wel weer. Net als bij All In The Palm, compleet Hacke, inclusief opzwepende beats en metaalachtige klanken. Akhal is pure 'drone', zij het Oosters geïnspireerd en begeleidt ons richting een korte pauze. Waarna we nog eens richting 16 Horsepower omkijken via een bijna onherkenbaar Straw Foot. Een laatste maal naar adem happen doen we op Breathtaker: Edwards laat zijn snaarinstrumenten aan de kant en doet het enkel met zijn stem en gebaren, Hacke creëert de meest fantastische klanktapijten...we wanen ons op een pow wow, of toch ergens in de Sonora/Mojave woestijn (de keuze aan jullie).
Tot slot nog even het visuele vermelden. Yep, wat mij betreft kon het qua licht een stuk passender, ook al is dit puur detailkritiek. Zéér bizar was dan weer de match (?) tussen een DEE, die geregeld als een medicijnman contact lijkt te zoeken met een andere wereld, sporadisch ook enkele woorden Navajo - of is het Arapaho of Ute?) - uitspreekt, terwijl AH rondhuppelt als je olijke oom op een trouwfeest. Ik moest terugdenken aan de serie Carnivàle, waar een lach en een traan mooi hand in hand gaan.
Tweemaal Botanique in zes dagen de tijd, tweemaal een super geslaagde avond!
Setlist Triptych Teach Us To Pray Kiowa 5 Paris Chief The Tell Hutterite Mile (16 Horsepower) Lily Helios All In The Palm Akhal (bis) Straw Foot (16 Horsepower) Breathtaker