26 oktober 2018, l'Aéronef (Lille, FR)
Een Marmoset is een klein, familie gebonden, erg actief aapje uit het Amazonegebied, met een punky kapsel. De Marmozets die we afgelopen vrijdag aan het werk zagen zijn de jonge, hyperactieve broers en zus Bottomley/MacIntyre uit Engeland, met een punky attitude. Garant voor een avond energieke punkrock/post-hardcore/mathcore met véél melodie. Dikke fun dus!
Mijn eerste kennismaking met deze jochies dateert van 8 maart 2015, toen ik hen in de AB Club aan het werk zag. Ik was verrast door hun debuut The Weird & Wonderfull Marmozets en moest dit live kunnen beleven. Compleet weggeblazen was ik door hun performance én door die immense strot van Becca MacIntyre. Dit was en is nog steeds dè standaard van hoe een jonge rockband live een club in vuur en vlam moet zetten, op heden zo goed als ongeëvenaard.
Hun opvolger Knowing What You Know Now kon me iets minder bekoren door de wat meer gepolijste sound en songs, dus liet ik die aan me voorbijgaan. Een tweede live kennismaking zou ik echter niet laten schieten. l'Aéronef in Lille was the place to be: een goed bereikbare, brede zaal (vergelijkbaar met De Zwerver en de Orangerie van de Botanique) met eigenaardig genoeg een in verhouding te smal podium, verder niets op aan te merken. Om 20u55 krijgen we een metaalachtige 'drone' als intro om de oren en vliegen de Engelse aapjes er ferm in met Play. Wat opvalt doorheen de set is dat de nieuwe nummers, op voor mij twee uitzonderingen na (Like a Battery en Run With The Rythm) niet moeten onderdoen voor de selectie uit het debuut. Ze zijn misschien net dat tikkeltje 'poppier', maar blijven dikke fun en perfect om op los te gaan in een moshpit. Dat de talrijk opgekomen Fransozen er zin in hebben wordt meteen duidelijk: beweging zit er snel in en vanaf Lost In Translation wordt het uitbundig springen en moshen. Wat een tegenstelling tot het meer terughoudende Belgische publiek. De band gunt de fans ook geen seconde rust. Tussen de songs door blijft de gitaar amp voor een dreunende feedback zorgen en de nummers volgen elkaar in sneltempo op. Op Particle horen we voor het eerst dat Becca perfect in een post-hardcore (Enter Shikari is nooit veraf) of mathcore band zou kunnen 'zingen'. Ongelooflijk wat de 26-jarige uit haar keel perst. Ze beheerst niet enkel de screams perfect, ook in het middenbereik én de hoge noten blijft ze feilloos terwijl ze regelmatig meermaals schakelt in eenzelfde nummer. Hier en daar zorgt broer Sam voor wat backing vocals, terwijl het zware gitaarwerk van Jack Bottomley komt. Zo nu en dan hoor je in zijn sound zelfs de basgitaar van Lemmy. Josh MacIntyre (drums) en Will Bottomley (bass) staan in voor strakke, pompende ritmes en zorgen ervoor dat de vaart erin blijft. Tot er net voor New Religion even wat ademruimte komt: er zit nl. wat Frans in de tekst en dat moet toch even onderstreept worden. 'Un, deux, trois....' en we zijn terug vertrokken. Move, Shake, Hide en vooral Meant To Be gaan hard, héél hard, waarna een gelukkige uit het publiek zijn verjaardag wensen in ontvangst mag nemen. Bij afsluiter Major System Error mogen drie pubermeisjes - die reeds héél het optreden vooraan op en neer stonden te springen - hun kunstjes op het podium tonen. En dat deden ze maar al te graag, temeer ze op de volle aandacht van Sam MacIntyre mochten rekenen.
Was ik deze keer opnieuw weggeblazen door hun optreden? Neen, maar ik wist dan ook waaraan ik me kon verwachten, en die verwachtingen zijn volledig ingelost. Op naar een derde....binnen een jaar of drie.
Setlist Play Why Do You Hate Me? Like a Battery Particle Lost in Translation Habits Weird & Wonderfull Captivate You Suffocation Is It Horrible? New Religion Move, Shake, Hide Meant To Be Run With The Rythm Major System Error