23 oktober 2018, Botanique (Brussel)
Mijn eerste kennismaking met de Rotonde alsook Marissa Nadler mag je op alle vlakken als geslaagd beschouwen. Zowel de zaal, inclusief een steengoede sound en sfeervolle lichtshow, alsook de innemende verschijning van la Nadler met haar prachtige mezzosopraan en beklijvende nummers zullen me nog lang bijblijven.
Toch eerst even een vermelding over de (jarenlang getormenteerde) singer-songwriter/producer (van o.a. Nadler) Lawrence Rothman. Niet omdat de muziek me zo erg aansprak, maar omdat de sympathieke 'gender-fluid' dit verdient. Na een dikke 5' klooien met zijn laptop, vanwaar alle muziek - op wat synths en backing vocals door een jonge muzikante - werd afgespeeld, kon hij uiteindelijk van start. Met zijn muziek, warme stem en theatrale performance bracht hij het reeds talrijk opgekomen publiek terug naar de synthpop/art-pop/new romantic wave uit jaren '70-'80, sterk beïnvloed door o.a. David Bowie, Roxy Music en vooral Dead Or Alive, Visage en The Human League. Nooit mijn ding geweest en zal het ook nooit worden, maar wel verdikke goed gebracht.
En ook bij Marissa Nadler - de Rotonde zit nu vol - loopt de start niet van een leien dakje: ditmaal willen de eerste akkoorden van opener For My Crimes niet mee, maar dat zet de wat timide overkomende artieste snel en met een kwinkslag recht: "Eénmaal we van start gaan, zal het verder vlekkeloos verlopen". En jawel, het wordt een dikke 85 minuten wegdromen bij de meest hemelse sferen die ze voor ons schildert. Samen met Milky Burgess (guitars, keys, bass pedals en harmony vox) vult ze het toch wel grote podium en krijgt ze de aanwezigen - op het respectvolle applaus tussen de nummers door - muisstil. Zo stil dat ze zich bij de introductie van het het 'zeer oude' Fifty Five Falls op het einde van de reguliere set afvraagt of het publiek die keuze wel kan smaken. En of we dat kunnen. Marissa wisselt geregeld tussen haar akoestische en elektrische gitaar en excuseert zich net voor ze Firecrackers inzet dat het alweer eens tokkelen wordt. Haar nieuwe album For My Crimes komt met 5 nummers ruimschoots aan bod, ze put verder nog uit 4 van haar albums, 1 EP én brengt een bloedmooie cover van Save Me a Place..."All very cheerfull" zoals ze haar eigen songs omschrijft. Het zijn die korte interacties met het publiek die snel het ijs breken en een nauwe band creëren, waardoor de sfeer super gezellig blijft. Timide mag ze dan overkomen, maar ze weet haar fans te bespelen. En zo vergeven we haar uiteraard dat ze het prachtige Flamethrower deze avond niet aanvoellt en al van bij de start afbreekt. Volgt een subliem Poison. En zo worden we van het ene hoogtepunt meegezogen in het andere. Telkens opnieuw valt op over wat een immense stemcontrole Nadler beschikt. Je zou de ogen willen sluiten om al dat moois nog méér in je op te kunnen nemen, maar dan mis je die prachtige, elegante, statische verschijning op het podium. Met de oren én ogen wijd open genieten dus. Ik hoopte nog even op Interlocking, of dat ze toch Flamethrower nog een kans zou geven, maar dat mocht niet zijn.
Je hoort me echter niet klagen, daarvoor heb ik gewoon té erg genoten, mede dankzij de perfecte locatie voor dit soort optredens.
Setlist For My Crimes Drive I Can't Listen to Gene Clark Anymore Leave the Light On Are You Really Gonna Move to the South Said Goodbye to that Car Poison Dead City Emily Blue Vapor Save Me a Place (Fleetwood Mac Cover) Firecrackers Dying Breed Fifty Five Falls (bis) Your Heart Is a Twisted Vine