10 oktober 2018, Ancienne Belgique (Brussel)
Graveyard en België, het moet een haat/liefde verhouding zijn: in de afgelopen 8 jaar stonden ze reeds 6x op een festival hier (Pukkelpop, Rock Werchter, Graspop en Desertfest) en lijken ze zowat de huisband van Trix (3x) te zijn. Toch slagen ze er niet in dit jaar, i.e. het jaar van de grote 'comeback', méér dan 800 fans richting de AB te lokken. Wat mij betreft erg bizar, temeer ze met Peace hun sterkste album tot nu hebben uitgebracht, hun hedendaagse 'classic rock' van een immens hoog niveau is en de vier topmuzikanten zijn. Maar goed, de afwezigen hadden ongelijk, laat het me hierbij houden.
Stipt om 21u10, na een niet onverdienstelijke passage van Bombus, gaan de Zweden vrij gezapig van start met Walk On. Meteen is duidelijk: de ritmesectie met Truls Mörck op basgitaar en Oskar Bergenheim op drums, dendert als een stoomtrein en stuwt de nummers retestrak vooruit. Met zo'n tandem achter zich, kunnen Jonatan Ramm (g) en Joakim Nilsson (v, g) zich op hun ding focussen, en dat doen ze doorheen de hele set op schitterende wijze.
Het openingsnummer is de perfecte zet om de stem van Nilsson tijd te geven warm te lopen, maar dat lijkt op de power metal song Please Don't toch nog niet helemaal goed te zitten, vooral in de hogere noten dan. Vanaf The Fox echter geen probleem meer: de strot kan de grote diversiteit nu wel aan, zowel de lage, midden als hoge noten komen er vlekkeloos uit. Niet evident wanneer je in verschillende songs het hele register moet opentrekken en iedereen weet dat het net die stem is die Graveyard onderscheidt van de collega's. Ramm krijgt alle ruimte om zijn solo's op ons af te vuren, zij het dan telkens goed afgelijnd, kort en krachtig én erg melodieus....geen jamsessies voor deze jongens. Het verbaast me ergens wel dat het vooral de oudere nummers zijn die van het publiek het meest bijval krijgen, maar het zijn niet de minste natuurlijk. Het bluesy Uncomfortably Numb zet een eerste rust- én hoogtepunt: nu wordt pas duidelijk over wat een paar stembanden die Nilsson beschikt en wat een prachtig gitaarwerk zowel hijzelf als Ramm kunnen afvuren. Na het al even fantastische Slow Motion Countdown zakt het niveau echter plots een stuk. Vooral de keuze voor From A Hole...snap ik niet. Ten eerste is dit zowat het zwakste nummer op een vrij controversiële Innocence & Decadence, maar ook een nummer dat door bassist Mörck wordt gezongen. Met het mooie Bird Of Paradise krijgt hij dan nog een tweede nummer die avond, ten nadele van It Ain't Over Yet dat normaalgezien op de setlist staat. Mörck is nu eenmaal geen goede zanger, apprecieert de keuze weliswaar en laat dit ook aan het publiek weten, wat erg sympathiek is van zowel de band als hemzelf. Ik zal het echter nooit snappen: één nummer tot daaraan toe, maar daar moet het écht wel bij blijven. Dankzij Magnetic Shunk worden de meubelen op het einde van de reguliere set - toch nog gered en gaan we vol vertrouwen de bisronde tegemoet.
Ons vertrouwen wordt niet beschaamd: de Zweden knallen weer zoals tevoren. Het trio toegiften behoort tot de sterkste door Graveyard geschreven en met The Siren wordt de spreekwoordelijke kers op de taart gezet. Een ronduit subliem einde van een over het algemeen erg goed optreden.
Moet het nog gezegd dat het geluid in de AB opnieuw top was?
Setlist Walk On
Please Don't
The Fox
Hissingen Blues
Uncomfortably Numb
Cold Love
Buying Truth
Slow Motion Countdown
An Industry Of Murder
From A Hole In The Wall
Bird Of Paradise
Goliath
Magnetic Shunk
(bis)
Low (I Wouldn't Mind)
Ain't Fit To Live Here
The Siren
Photo album Credits: Brothers In Raw / Pieter B.