Dat Leffinge Leuren elk jaar voor een (z)ware slooptocht door de energiebaan van het lijf zorgt is genoegzaam geweten, daardoor is het de derde dag ook vaak het moeilijkst om nog alle zintuigen op scherp te laten staan. Maar na een verkwikkende nacht en een lekker ontbijt (dank u punkmeisje) nemen we het ijzeren paard ter hand om via de groene 62 (oude spoorlijn 62, Oostende/Torhout) richting Leffinge dorp te fietsen. Genietend van het kreekgebied en de omgeving zitten we al snel voorbij ons knooppunt met het kanaal Plassendale-Ieper ter hoogte van Snaaskerke, waardoor we als echte toeristen pas toekomen rond 15u30. Gelukkig hadden we beslist om vandaag niet zo hard met ons te laten leuren, waardoor er flink geschrapt werd in het door ons vooropgestelde programma...we gaan voor kwaliteit in plaats van kwantiteit...m.a.w: gedoseerd genieten!
Het eerste “snoepje” van de dag zagen we in de Kapel, waar SWEDISH DEATH CANDY zowaar een bom dropte om vrolijk van te worden. De langharige Aziatische Jiwoon Whang is wellicht de best bewegende bassist aller tijden, terwijl hij centraal op het podium de basgitaar hanteerde als was het een machinegeweer om baslijnen mee af te vuren, sloeg achter hem de Italiaanse drummer bijna moordend hard de maat alsof het hem helemaal geen krachten kostte. De zanger/gitarist Louis (D R) Perry beschikt over een mooie, wat zalvende stem, maar zijn vingers vuurden welgemikte zweepslagen op de gitaar af waarvan je oren zowaar roodgloeiend kwamen te staan! Slechts 1 nummer gehoord...and “Love you already“...gelukkig kozen we om helemaal in enkele gigs op te gaan in de plaats van overal een vleugje van mee te pikken...deze allesbehalve dode snoepjes mogen van mij nog wel eens terug keren in de zaal!
GUNN-TRUSCINSKI DUO is het samenwerkingsverband tussen gitarist Steve GUNN en Drummer John TRUSCINSKI, zij speelden in de Kapel en serveerden daar geheel bescheiden een gelaagd virtuoos feestje van kleurrijke klanken die uit de grijsgroene gitaar ontsnapten als was het een spontane jammsessie , dat klonk als de perfecte plaat voor een zondagmorgen trouwens...
(BAY HEAD)
Het enige noemenswaardige optreden in de café had om 17u45 plaats en luisterde naar de naam MALE GAZE...zoals voorspeld was dit inderdaad een splinterbom, waar zelfs de zanger van Swedish Death Candy op af kwam, de snerpende gitaren, de pompende bas en beukende drums lieten geen ruimte voor twijfel, dit was niet de eerste lekkere verrassing in het café dit jaar...( sterk programma daar!)
Op zaterdag zagen we nog een bijzonder integer optreden van Bram VANPARYS in de kerk, doch vandaag kregen we THE BONEY KING OF NOWHERE op de feesttafel...slechts 4 man, maar niet van de minste, we herkenden oa. meteen Gertjan Van Hellemont ( DOUGLAS FIRS) die zich hier volledig en verdienstelijk ten dienste stelde van de serene sensitieve songs van de frontman...de nieuwe plaat komt binnenkort uit en heet SILENT DAYS, deze titel verwijst naar de dagen voor de breuk in zijn huwelijk toesloeg...dat dit uiteindelijk voor zo’n mooie songs zou zorgen was wellicht nooit het doel, doch eerder een gevolg van het graven in de eigen ziel na het aanschouwen van de harde realiteit? We kregen dezelfde opener als in de kerk, maar nu met net iets meer muzikale omlijning... Deze frontman behoeft geen lang betoog tussen de nummers, geen stoer gedoe, slechts fluwelen getokkel en een meesterlijke stem... misschien cijfert hij zelfs zijn eigen ego weg om de betovering niet te verbreken...naast mij is punkmeisje plots heel diep geraakt, vanuit mijn ooghoeken zie ik enkele traantjes opwellen die even later als zacht zilt zout proeven op mijn troostende lippen...Het zijn enkel de groten die leeuwinnen aan het wenen kunnen brengen, maar het zegt wel iets over de intensiteit van het optreden? Om geraakt te worden dien je natuurlijk wel open te staan en mee te gaan op het verhalende pad die “de domme koning van nergens” voor je heeft uitgestippeld...
AMYL & THE SNIFFERS had in de Kapel totaal geen boodschap aan subtiliteit want na 1 song stond ze al halfweg de tent in het midden van het talrijk opgekomen publiek, dat kunstje zou ze tussen het flink fluimen op het podium nog wel een paar keer overdoen...Tijdens de tweede song ging het jasje al uit, waarna het iets te strakke korte shortje flink zijn best deed om haar (mooie) kontje erin te houden...de muziek was precies, net als de kledij en de haarstijl meegekomen met de overzetboot eind de jaren ‘70, alles komt terug?... m.a.w....de teletijdmachine bestaat !....
ik dacht even aan de vrouwelijke “light” versie van IDLES ( binnenkort weer in de Zwerver trouwens) ...
Terug in de zaal was JESSE MALIN met een kompaan aan het bewijzen dat babbelwonders op het podium vaker niets te vertellen hebben op muzikaal vlak...wat een contrast met daarnet...hier voelen we dus alleen maar EGO, en dat zuigt de energie uit het publiek in de plaats van dat het iets geeft zoals daarnet bij The Boney King...even dacht ik zelfs dat het BUSKERpodium naar binnen verplaatst was, want ook CHUCK PROPHET kon als profeet niet echt overtuigen...
Dan maar even poolshoogte nemen op het dorpsplein vooraleer ons op te maken voor de kers op de taart....Buiten gaan de gesprekken algauw over dat er toch wel opvallend mindere opkomst is buiten de vorige jaren, aan het weer kan het alvast niet liggen, buiten wat zuiderse wind is hier nog geen druppel gevallen. Sommigen gewagen van een overaanbod op de cultuur- en ontspanningsmarkt, anderen vermoeden dan weer dat het dure leven er voor iets tussen zit, maar ook op het gratis gedeelte zijn “de lokalen” niet in grote getale afgekomen?...Den geile Hollander had dit jaar maar één festival aangestipt en dat was hier, ondertussen is hij blijkbaar al flink gekend in het dorp, want ook bij de bakker en de beenhouwer sloegen ze een praatje met hem over de magere opkomst dit jaar...Hij liet het vooral niet aan zijn hart komen en genoot met volle teugen van de aangename sfeer die misschien wel net te danken was aan het gemis van de drukte?
Hoog tijd voor de afsluiter van de zomer, een flinke thuismatch in de zaal voor THE VAN JETS...
de vierkoppige band, live “aangedikt” met multitalent Floris De Decker (van oa. Team William) op toetsen kwam, zag en overwon makkelijk een niet eens zo volle zaal! Vergis u niet, deze band is uiterst gedreven en professioneel bezig...Frontman Johannes is naast een goeie zanger en gitarist ook een menner waar de rest (met broer Mich op drum) van de band al bijna 15 jaar mee op baan gaat, het verhaal is ondertussen genoegzaam bekend en ze kunnen naast nieuw werk ook al voldoende putten uit ouder werk wat trouwens helemaal niet verouderd klinkt...Wij kunnen enkel vaststellen dat dit weekend meerdere Belgische acts de boel hebben rechtgehouden en zelfs vurig vormgegeven...FIERHEID is hier wel terecht!
Don’t mind the future, WE live WE live WE live again...
It’s all in you’re Head!
Bedankt Brothers In Raw voor het verdelen van de werkdruk (verschillende reporters en fotografen trokken ook nog naar andere gigs!)
Bedankt Leffinge voor de aangename ontvangst, tot binnenkort ...
Mvg.Puur P. en Punkmeisje (met wellicht de meest gecontroleerde rugtas van het weekend😂)