Op vrijdagavond kon uw reporter kiezen tussen een groot(s) bedrijfsfeest in het casino van Oostende, een verrassend blitzbezoek aan een karaokebar waar minstens 6 “wilde wijven” eens lekker loos zouden gaan...of...de eerste dag van Leffinge Leuren volgen!
Dat laatste is het dus zonder blikken of blozen geworden 😀...
Het dorp zag er nog vrij leeg, doch zonnig uit toen we iets na 18u aankwamen tussen de nog opstartende foodtrucks, de eerste jetons verkopende dames en de warmdraaiende dj’s. Na het proeven van de eerste lekkere garnaalkroketjes bij Lenny CREVETTES was het tijd voor een wandeling langs het parcours rond de kerk om punkmeisje de kans te geven te wennen aan haar habitat voor de komende drie overvolle dagen. De organisatie heeft ook dit jaar weer enkele aangename aanpassingen gedaan waardoor verveling of gewenning geen kans krijgt. Zo is het BUSKERpodium dit jaar achter de kerk (andere kant dan de zaal) richting Kapel en dat zorgt voor een leuke stop bij het over en weer geloop tussen de zaal en de over de straat gebouwde tent met houten (kapel)wand. Terwijl een fris briesje de kop opstak viel ons oog op een (enorm lelijk en voorspelbaar) nieuwbouwproject op de hoek van de Dorpstraat en de Leffingestraat. Wat een miskenning van de authentieke omgeving rond de kerk is me dat? Slechter kan je zoiets niet inplannen me dunkt, maar daaruit blijkt vooral dat de immowereld het niet alleen in Oostende voor het zeggen heeft, in Middelkerke kunnen ze er ook wat van blijkbaar. Persoonlijk ben ik helemaal niet tegen “vooruitgang” en “vernieuwing” maar dit soort ingrepen zijn gewoon ondoordacht en wellicht enkel uit op winstbejag, flink geruggesteund door de lokale politiek aan de “werfdoeken” te lezen...de macht van het grote geld? Benieuwd hoeveel lokale mensen daar zullen kunnen gaan wonen? Hopelijk zijn het niet de overal aan de kust oprukkende “grijze wolk tweedeverblijvers” die daarna ook nog eens gaan protesteren over “het lawaai” tijdens de komende edities van LL!
Tijd voor de opener in de zaal waar PUBLIC PSYCHE de eerste tonen mocht laten rollen over een nog maar matig gevulde zaal. Het concept waarbij de toetsenman de leadgitarist “vervangt” of beter gezegd “overbodig maakt” is best wel origineel en aangenaam om te horen. De songs zijn zeker ge(s)laagd en wanneer Lennert Jacobs (oa. drummer van The Germans en MDC III) de toesten even inruilt om de basgitaar te bespelen als een leadgitarist klinkt dat lekker vernieuwend tussen de strakke pittige drumpartijen. Alleen wel jammer dat de nochtans goed bewegende zanger zodanig veel gebruik maakt van de stemvervormer dat er uiteindelijk bijna geen enkele zin verstaanbaar bleek?
In de Kapel stond ondertussen met HER’S wel de “meest sexy bewegende bassist” op het podium om ook daar het weekend te openen met enkele olijke danspassen en vrolijk klinkende songs. Zelden zo’n massief lijf zo soepel zien bewegen! Maar wel weer een “bij momenten totaal onverstaanbare” zanger. Hopelijk geen trend dit jaar?
In het stampvol café stonden ondertussen de New Yorkse dames van BOYTOY niet alleen schoon te wezen op het kleine podium, de samenzang mocht er wezen, de gitaren klonken lekker vettig en terwijl het fréle drummeisje de groep stevig in het gareel probeerde te houden pakte de pittige leadzangers met het korte blonde kopje af en toe flink uit. Een aangename opwarmer was het, maar ook niet meer dan dat?
Van LUMERIANS had niet alleen ik meer verwacht. De groep begon volledig elektronisch en kwam pas echt “binnen” toen er wat gitaarwerk aan te pas kwam, maar ze teren toch iets teveel op het effect van de verkleedpartij die het geheel een spacy, buitenaardse touch zou moeten geven. Maar hier, in de werkelijkheid, vooral de aandacht doet afleiden van een gebrek aan goeie en krachtige songs?
Wie wel over voldoende vrolijk klinkende songs beschikte, en daar ook vlotjes bewust van bleek, is WHY?. De eerste (jonge) rijen voor het podium van de kapel stonden lekker te heupwiegen bij deze act uit Cincinatti. Yoni Wolf is niet op uw kippen uit, maar zorgde af en toe wel voor recht- verende haartjes en pakken kippenvel! Toch mooi hoe zij hen “ouder album” zo jong lieten klinken!
Even langs het BUSKERpodium waar SEAGULLS blijkbaar nog op zoek waren naar een eigen smoel, waardoor we minstens twee verschillende bands hoorden in één act. De drie broers klinken soms als een reggeaband, dan weer als een lokale surfband. Daar is voor alle duidelijkheid niets mis mee natuurlijk, maar of het ook “werkt” zal de toekomst uitwijzen ?
Wie wel over een eigen smoel beschikt zijn de Denen van ICEAGE, zij stonden in een goed gevulde zaal onder de noemer “postpunk” hun ding te doen. De zanger heeft naast de looks ook de arrogante attitude van Pete Doherty overgenomen, maar wat ons het meest stoorde was de muziek, het klinkt toch allemaal wel wat te oubollig om ons te kunnen raken, POSTpunk?...return to sender met de post, en liefst wel snel?
De stiptheid van de start der groepen speelde ons bij het heen en weer geloop (leuren?) toch wel parten waardoor we vaak de start misten van enkele aangestipte bands. Zo was ook het trio van THE OSCILLATION al bezig om het café mee te sleuren in een flink door henzelf opgewekte energiebaan richting opwinding en beweging. Zonder onderbrekingen rechtdoor naar ontroering, zowaar een hoogtepunt en jawel, in een overvol café dan nog! Een mens zou er zijn eten voor uitstellen...waardoor we iets later dan voorzien binnenkwamen in de kapel.
THE MAUSKOVIC BAND, dit jonge geweld uit Amsterdam zette niet alleen onze lijven tot dansen aan met opzwepende djembé ritmes, pittige percussie maar verdiende wat mij betreft ook de prijs voor de best versierde (bloemen)drum van de avond?
In de zaal hing ondertussen een donker “kerkhof”sfeertje voor A PLACE TO BURY STRANGERS, een heel sobere belichting werd doorklieft met enkele welgemikte “lichtbundel”projecties.
Wanneer je trouwens even de ogen sloot, kon je zelfs denken dat je in een ondergrondse kerker van een kerk was terecht gekomen. Toen ik bij het opkomen Lia Braswell achter de drum zag kruipen in iets wat op een rood kleedje geleek vroeg ik mij nog voorzichtig af of zij wel genoeg energie zou hebben om beide heren te mennen. Maar algauw bleek dat geen probleem, want af en toe voegde zij er zelfs nog een extra pigment aan toe met wat pittige backing vocals!
Er sneuvelt wel eens een gitaar in de handen van Oliver Ackerman, iets wat onder het effect van stroboscopisch licht nog voor wat meer verwarring en spektakel zorgde. Wat een mooi concept en een flinke energiebom om de vrijdagavond gepast mee af te sluiten.
Want de eerste die op zaterdag mocht aantreden in de Kapel was SONS (00.10). ”een product” uit de nieuwe lichting waarvan ik bij de soundcheck check check check...nog even smalend dacht eerst spelen ventje, en dan vragen om uwen cheque. Het duurde welgeteld 2 recht toe recht aan nummers om in te zien dat deze band zonder schaamrood op de wangen mag zeggen dat ze met vlag en wimpel hun plaats in de Belgische muziekscene zijn komen opeisen! Zoals punkmeisje naast mij (ongeveer) in het oor fluisterde, alles aan deze band klopt gewoon: de korte naam, de stijl, de (best verstaanbare van het weekend?) zangstem en de ontelbaar rollende riffs van Robin Borghgraef. Maar ook de samenzang met funky bassist Jens De Ruyte, het betere “ritmewerk” van broer Arno en de energieke drumslagen van Thomas Pultyn die het “boeltje” samen laat vallen maakten van deze act met hoog “spelplezier”gehalte een waar genoegen. Het nummer “Tube Spit” voorspelt alvast veel goed voor de toekomst!... (en misschien toch even vermelden dat ik niet elke dag naar Stu Bru luister of wat voor hypes dan ook volg!)
Rest mij nog even te vermelden dat Donny Benét de door “visumproblemen” niet in Leffinge geraakte AMMAR 808 ( jammer!) in de zaal kwam vervangen (i.p.v.in de café) en dat hij daar naar verluidt ook dankbaar gebruik van maakte om er een waar dansfeestje van te maken...wij doken liftend tijdig de nacht in wetende dat er nog veel lekkers op het programma stond voor de komende twee dagen!
Mvg, Puur P. en Punkmeisje.