Credits/copyright foto's: Muziekclub N9 - Jürgen Dhont
8 september 2018, Muziekclub N9 (Eeklo)
Jaarlijks zo'n 120 dagen de hort op, wetende dat bij je thuiskomst wel je 10-jarig dochterje bij je is, maar je vrouw (Kris Delmhorst) aan het touren slaat...het doet wat met je. Niet dat Jeffrey Foucault het laat merken aan zijn performance, daarvoor is hij véél te professioneel, maar hij kaart het graag even aan. Temeer dit de laatste van een reeks Europese shows was. Maar vooral omdat meneer Foucault graag vertelt, zo tussen zijn songs door. Bij hem stoort dat helemaal niet, integendeel, het maakt de avond extra gezellig en intiem én we krijgen hoedanook bijna twee uur fantastische muziek te horen. En verhalen dus, o.a. over zijn eerste ervaring met rookmachines ("Ik dacht dat we een amp erdoor geblazen hadden"), hoe de song Des Moines aan de naam is gekomen ("Ehm, omdat we de avond van het schrijven ervan in - je raadt het nooit - Des Moines speelden") en hoe hij wel eens vergeet hun 'rider' aan te passen ("Deze voor België dateert van een optreden ergens in het Zuiden van de V.S., waar we erop stonden Corona geserveerd te krijgen... dus drinken we hier vanavond geen lekker Belgisch bier, maar....Corona", excuseert hij zich voor de zichtbaar opgestelde fles op het podium).
Net als op zijn laatste album Blood Brothers wordt hij bijgestaan door ervaren rotten. Neen, de dames (backing vocals) moesten thuisblijven, daarvoor volstond het budget niet, wel echter Billy Conway (ex-Morphine, drums), Eric Heywood (The Pretenders, pedal steel en gitaar) en Jeremy Moses Curtis (The Curtis Mayflower, basgitaar). Het optreden gaat van start met de eerste vijf nummers van Blood Brothers, exact in dezelfde volgorde, met het oh zo mooie Little Warble als afsluiter. Stuk voor stuk prachtnummers die de 'americana' sfeer er meteen inbrengen. In het tweede deel van zijn set voegt hij daar nog Cheap Suit (solo, akoestisch) en Dying Just A Little aan toe. Publieksfavorieten Des Moines en Slow Talker sluiten dat eerste deel af, waarna we even de tijd krijgen onze dorst te lessen en Foucault hoopt dat zijn muzikanten niet naar de overzijde van de weg trekken, waar zich een 'cabardouchke' bevindt. Foucault zet deel 2 alleen en akoestisch in. Na Cross of Flowers (hier het inleidend 'heimwee' verhaaltje) blijken de andere muzikanten dan ook de weg naar de N9 Villa terug te hebben gevonden en is het opnieuw genieten van o.a. Eric Heywood, die afwisselend de lap steel laat janken, of de elektrische gitaar op z'n schoot neemt. Zijn beloning: Don't Get Me Wrong met een country/folk sausje overgoten. Het erg geliefde Ghost Repeater sluit de reguliere set na dik anderhalf uur (ik reken de 15' pauze hier niet bij!) af. Maar gezien er nog wat tijd blijft alvorens de heren hun vlucht nemen, krijgen we nog Hurricane Lamp en Left This Town. Die laatste song introduceert hij schitterend: "Wedden dat er daar achteraan iemand verlangt naar deze song?", gevolgd door "Now you can fire up that smoke machine.". Spontaan gelach bij de 100 aanwezigen.
Wanneer ik me afvraag of dit optreden nog beter had kunnen zijn dan het zo al was, dan heb ik slechts één wens: breng de volgende keer toch minstens één van die schitterende vrouwelijke backing vocalisten mee.
Een pluim bovendien aan de Villa: erg gezellige club met een zéér goede sound (met dank aan 'sounddude' van wie ik de naam toch ben vergeten), een goede fotograaf (met dank aan Jürgen, van wie we hier enkele foto's mogen publiceren), een sympathieke PR-man (dankjewel Bert voor alle support...en het bedienen van o.a. de rookmachine) én uiterst vriendelijk barpersoneel. Ik voelde me meteen hélemaal thuis. Voor de fans van Kris Delmhorst: zij komt begin 2019 naar Nederland. Op vandaag zijn er nog geen Belgische data gekend, maar wie weet komt daar nog verandering in (= warme oproep naar onze clubs).
Setlist Dishes War on the Radio
Blown
Blood Brothers
Little Warble
Rico
I Love You (And You Are a Fool)
Blues forJessie Mae
Des Moines Slow Talker (pauze)
Cheap Suit Cross of Flowers
Everybody's Famous
Don't Get Me Wrong (cover The Pretenders)
Idaho
Dying Just a Little
Blue Car (cover Greg Brown)
Paradise
Ghost Repeater
(toegiften)
Hurricane Lamp
Left This Town