Zondag 12 augustus , Melkrock 2018 op het domein Watewy te TIELT.
Wanneer we de zaterdagavond voor Melkrock na een lekkere zelfbereide maaltijd nog puur op intuïtie een wandeling doen langs de (gratis) “volkse” Paulusfeesten blijkt LUKA BLOOM zowaar nog bezig op het hoofdpodium zijn talent(en) ten gehore te brengen. Iets wat vrijwel onmiddellijk opviel, (naast het feit dat de opkomst op het grote “Pier en Pol” plein voor een zaterdagavond flink tegenviel), was de overdaad aan het geluid van een onrespectvol publiek (wat was het eigen gewauwel precies weer veel interessanter dan de intens gebrachte singer-songwriter verhalen van deze vakman). Dit dreef ons uiteindelijk richting zeedijk alwaar het ruisen van de zee de ideale voorbereiding leek op een zondagje MELKROCK waar we 11 live-acts zouden kunnen beleven.
Het mooie aan dit familiale festival is wellicht ook dat het slechts na 14u. begint, waardoor een slome start van de dag met een flinke brunch tot één van de mogelijkheden behoort, iets wat wij onszelf uiteraard niet ontzegden. Toch waren we bij één van de eersten op het afgesloten domein van Watewy, waar moeders en vaders met kinderen het podium opzochten voor DE PIEPKES, een combo dat leuke “op maat van de kinderen” teksten steevast combineert met lekker klassiek, doch af en toe best wel stevig gitaarwerk. Frederik Sioen (de kapoen) ontpopt zich tot een stand-up comedian met een hoog scouts gehalte en terwijl Pieter Jan De Smet (PJDS) “de jonge melkmuilen” toespreekt als een volleerde (jong)volksmenner komt de ronkende gitaar en stem van de oude wijze man (Roland) zich in de verhalen mengen. De thema’s zijn kinderlijk hedendaags, het gitaarspel tijdloos en hier en daar zagen we kinderlijke verwondering, zelfs niet alleen bij de kleintjes!
DADAWAVES mocht de zijtent openen en de band rond Jasper Stockmans deed dat op een wel heel brave wijze, als ik even mijn ogen sloot begon ik spontaan te denken dat er in Tielt misschien wel weer plaats is voor zo’n ouderwets wegrestaurant langs de commerciële baan waarbij bussen vol geloste bejaarden zich komen te goed doen aan lekkers terwijl op het podium een vrij onschadelijke band de voorspelbare nummers over de tafels laat kabbelen...
“Dans Votre Absurdité” doet wat met een gelukkige mens zijn verbeelding op zondag, dat was ondertussen wel duidelijk...Wellicht is het ook een potentieel (meezing)nummer voor het (eurovisie)songfestival?
Tijd voor JOSEPHINE, je weet wel, winnaar van de publieksprijs op de Rockrally van een tijdschrift dat steeds minder verkoopt? Nu ze (de groep) al enige tijd verschillende live-optredens verzorgen overal te lande blijkt dat die ervaring hen goed doet, de frêle frontvrouw uit Loppem beweegt vol zelfvertrouwen en lef op het podium, de jonge muzikanten die haar omringen weten best wel waarmee ze bezig zijn, maar in dit weliswaar (vrij) korte optreden lonkte de verveling, samen met de iets te grote herkenbaarheid tussen de nummers, om de hoek. Daar had bijvoorbeeld de cover van Tom Walker, Leave a light on als welkome afwisseling verandering in kunnen brengen?
SHHT!...voor de volgende band kwam je bijna ogen te kort op het hoofdpodium, naast de immer vrolijk dansende (op en naast het podium trouwens) toetsenman bleken ook de andere leden, elk van hen in“goudenkoren” kleurige overals gehuld, zich kostelijk te amuseren met iets wat plaats grijpt tussen veel luide samples en enkele stevige gitaarrifs, overspoeld met veel stemvervorming. Wie goed luisterde aanhoorde oa. monkelend een cover van Queen (Bohemian Rhapsody), wie goed keek zag één niet in overal gekleed persoon stilzwijgend op het podium zitten als creatief (afleidend) toeschouwer. Punkmeisje en ik konden ons er nog net van weerhouden om hem achteraf te vragen of hij al lang in de band “zit”. We dachten ook nog even aan de carnavaleske afsluiters op Dranoeter, wie weet binnen enkele jaren,...SHHT?
Terwijl het domein steeds voller liep (de beoogde 1500 mensen werden weeral behaald!) steeg
bij ons ondertussen de twijfel tussen pizza en een pak friet in de foodstreet wellicht het nog enige pijnpuntje na 21jaar voor de vzw Heelal, want culinaire hoogstandjes zoals in Dranoeter of Leffinge zal je er (nog) niet vinden. Maar wel eerst nog een vleugje RUMOURS meepikken in de zijtent die maar met mondjesmaat (3 van de 11 acts) werd gebruikt. Prachtige simultane en blendende stemmen werden ons deel, de twee dames kunnen wellicht op zichzelf al een gans koor van Scala imiteren (wel weer met een flinke portie stemvervorming), doch de vette sound van elektronica die er overheen werd gekieperd is mij iets te fake of te dik...of het was de honger die zich manifesteerde? Het raakte ons niet echt, maar na het frietje met een frisse Jupiler van de tap stonden we vol goeie moed klaar om ons te laten verrassen door een band uit Wallonië.
IT IT ANITA ...(lekkers uit Luiks trouwens), deed dat niet alleen met hen originele podiumopstelling ( centraal als een blok, en tegenover elkaar) doch ook met een paar sterke songs en bakken energie. Ik dacht af en toe aan Pixies terwijl naast mij het dansende lijf van punkmeisje alle kanten uitging, de band sloeg meerstemmig de beuk erin...zeker en vast een hoogtepunt, terwijl het ons opviel dat alle bands op het terrein met elkaar begonnen te verbroederen liepen we terug naar onze ondertussen vaste uitkijkpost (de berg) rechts van het podium waar trouwens ook Josephine was neergestreken voor het korte, doch uitstekende optreden van DIJF SANDERS. Voor wie de man nog niet aan het werk zag, is naast een wonder op de toesten achtereenvolgens ook een etnische klankenmenger, een humorist (“aan mijn zijde een man van vlees en...fluit” :-)...over zijn gelegenheidskompaan Mattias Decraene) en blijkbaar ook nog een mentor voor Tielt en omgeving. Toen het backstage aan zijn oren kwam dat er lokaal nogal wat recreatief gebruik is vastgesteld om aan de leegte van het leven te ontsnappen nam hij even de tijd om de volgende zin(en) mee te geven aan het publiek. Het leven IS leeg en in plaats van het op te vullen met allerlei lege dingen (spul)...OMARM DE LEEGHEID! Ja het leven is leeg,...
“juuste gelik joen kop”
kwam er nog na...Sterke en gedurfde woorden...net zoals die van Frank De Boosere, die Tielt beloofd had dat er lokaal geen druppel zou vallen (terwijl ondertussen dikke grijze wolken zich dreigend samentroepten boven muzikaal gretige ruimdenkende hoofden). Tijdens het optreden van NORDMANN, een band die zich op korte tijd in de belangstelling wist te werken door de grenzen tussen Jazz en Rock te verkennen. Jazzrock en soms zelfs Rockjazz , wanneer er bijvoorbeeld een flinke basis rockmuziek fungeert om er Mattias Decraene experimenteel “over-boven-langs-naast- en onder” tenor sax te laten bij spelen, ritmisch gesteund door een repetitieve drumslag.
Voor mensen die minder van Jazz houden is dit wel een fijne uitstap richting ruimdenkendheid?
ONMENS mocht als laatste de zijtent onveilig maken en deed dat met verve...en heel veel f*cks...(f*ck my live, f*ck me bitch). De woorden van Dijf Sanders waren nog niet koud of daar was de leegte?...zoiets als Rammstein...meets samples, maar ondanks enkele trouwe schare fans in de tent en het crowdsurfen van “de zanger” boven enkele (lege?) hoofden was het geheel toch iets te mager (vooral muzikaal dan)...maar er zitten nog meer mogelijkheden in deze act? nu ze nog vinden! (en rarara...nee het zit niet in een bakje vol knopjes...).
Wie ook overloopt van mogelijkheden is HET ZESDE METAAL, al mee dan 18 jaar bezig en eindelijk eens gevraagd op Melkrock...:-). Het werd al snel duidelijk dat ik punkmeisje een paar flinke lesjes “West-Vloms voe begunners” ging mogen geven om enkele zaken, gerold uit de mond van frontman Wannes Cappelle, te duiden. De ene gevoelige hit na de andere volgden elkaar op...dit is een bijzonder goed geoliede machine geworden zonder ooit te vervelen.
Omringd door stuk voor stuk goeie muzikanten en niet bang om tussendoor Tielt af en toe eens een geweten te schoppen (weeral?) bezingt Wannes enkele levenswijsheden die best wel door iedereen gesmaakt worden. Zelfs punkmeisje voelt, (ondanks geen link met het taalgebruik), dat dit geen theater is maar oprecht gebrachte, doorleefde verhalen. Wanneer BRIHANG dan nog even meekomt rappen bij “ NOAR DE WUPPE” is het hek helemaal van de dam, het respect tussen beide woordleveranciers is groot en voelbaar...tot drie keer toe keert de band terug met nummer na nummer een brok emotie waar Tielt ( en wij!) schijnbaar geen genoeg van krijgen.
Dan hebben we nog DIRK.tegoed! Vooraf door mezelf aangestipt wegens nieuwsgierigheid en die werd meer dan trefzeker ingevuld. Op geen moment krijgt de verveling de kans bij deze jonge band. Soms denk je even welke richting zal het nu uitgaan, maar even later sta je weer lekker mee te scheuren op het stevige gitaarwerk dat niet bang is van melodie en grappige hooks. Ik vraag mij vandaag, the day after trouwens wellicht niet geheel onterecht af wat de jury van humo’s Rockrally in 2016 eigenlijk dacht toen het REWIND Productions (gezien op 22 April 2018) met zilver bekroonde? Want nu ik eindelijk beiden eens bezig zag is het wat mij betreft wel duidelijk wie er aan het langste eind zal trekken op de lange termijn? Dat moet wel een zalig gevoel geven voor DIRK en dat hoor je nu ook op elk podium waar ze langs komen!
Ach ja, punkmeisje wil absoluut Melkrock nog bedanken voor de warme ontvangst en de onbezonnen sfeer die het deelde om ons van een flink uitgebreide cataloog genres muziek te laten genieten! Zelf wens ik even te benadrukken dat de kleinschaligheid, het aangename ruimtegevoel op het domein en de vlotte wissels tussen de verschillende bands (SHOWCASES?) een dikke proficiat verdienen...wie weet wie er volgend jaar naar het “Tieltse Heelal” komt?
Mvg. Puur Peter en Punkmeisje.