Theater aan zee is nog maar net (bijna) voorbij en hopla, daar komt het tweede zorgvuldig uitgekozen evenement eraan voor deze verlofperiode. Door het lot en een vleugje toeval is punkmeisje erin geslaagd om ons op een bijzondere locatie te laten overnachten, zodat we zaterdagmorgen nog een beetje moe, maar hoopvol vertrekken richting B&B EEUWENHOUT
op fietsafstand van het jaarlijkse festival “ Dranoeter” (en ja ik weet dat het officieel Dranouter is).
We kozen er dit jaar voor om ons even onder te dompelen in de dorpse sfeer van heuvelland en het moet gezegd dat zorgt voor een ontspannen gevoel waardoor al onze zintuigen op scherp staan. Terwijl uw reporter vorig jaar nog naarstig meeliep van “hot naar her” met de fotografen van dienst (de befaamde drie-nummers-regel...) werd er dit jaar gekozen om gedoseerd, doch iets intenser te genieten van het diverse aanbod wat dit festival telkens weer weet aan te bieden.
Het inchecken en installeren verloopt vlot en de fietstocht naar de Dikkebusstraat zit vol UPS en DOWNS...de “ Alaphillippe” (bolletjestrui in de recentste tour) in mij komt heel even naar boven zodat we nog een flard kunnen meepikken van RURA in een lekker vol gelopen club. Het klinkt erg leuk en zelfs pittig en even heb ik er spijt van niet vroeger uit het bed geraakt te zijn na onze afsluitende aangename nacht op TAZ... Op de “timetable” stond echter vooral LES NEGRESSES VERTES aangevinkt, deze al in 1987 opgerichte Franse band stond hier terecht al meermaals en doet het weer met verve en een pak hits waarbij het onmogelijk is om niet te bewegen op de muziek! Het duurt dan ook niet lang voor zij de prachtig creatief aangeklede KAYAM figuurlijk in vuur en vlam zetten...Punkmeisje, nooit vies van een portie vrolijkheid (ze heeft ooit in de beginjaren van de band nog op een Brussels podium gedanst met de zanger), stond ondertussen het goed bewaarde lijf in alle richtingen te schudden terwijl ikzelf een strategisch plekje verkoos aan de rand van de tent waar een zacht briesje even voor verkoeling zorgde. De groep krijgt terecht weinig tegenstand bij het immer vriendelijke publiek in “Dranoeter” en zet daarmee een mooi dansfeestje in gang.
Zelf maak ik me op tijd uit de voeten, want iemand moet het hoofd koel houden en een plaatsje zoeken in de club waar om 17u. HANNELORE BEDERT langskomt.
Zij is terug van “even weggeweest” en al van bij de soundcheck valt de helderheid van haar stem op, een talent waardoor ze het zelfs aandurft om het openingsnummer volledig “ a capella” naar voor te brengen. Het publiek is stil en respectvol voor de gevoelige thema’s die deze flinke dame ten berde brengt. Empathie is haar sterke punt en ik vermoed dat ze daarmee ook heel wat mensen raakt. Wat ook duidelijk werd na een zachte start is dat de band rond haar niet bang is om af en toe ook eens goed en pittig uit de hoek te komen, bv.op gitaar, stevig onder de deskundige handen van Thomas VANSELANDER, of via de drums en percussie van Esther LIEBEERT, twee talenten die Hannelore perfect omringen. Hier staat een nieuwe aanpak op het podium, een groep met een eigen (h)eerlijke stijl en niet bang om zich kwetsbaar op te stellen... Schoon!
Terug naar de mainstage voor RICHARD THOMPSON and the electric trio, waarvan de naam wellicht ontsproten is in de tijd dat het nog fout was om over te schakelen van akoestisch naar electrische gitaar...(eind de jaren ‘60?). Deze gerijpte Britse muzikant schrijft nog steeds zelf zijn nummers en speelt op geheel eigen stijl heel gedreven gitaar waarbij zijn stem nog steeds draagt tot ver voorbij het einde van de grote kayam... Ok, de muziekstijl is old school natuurlijk, maar Dranouter zou niet hetzelfde zijn zonder deze vorm van muzikaal respect voor het verleden?
Dat de nog kwieke Richard een karakterkop heeft die zo uit een film van KEN LOACH lijkt weggelopen zorgt voor nog meer (h)erkenning.
Op naar de VOUTE, aan de overkant van de straat, en niet zonder even een gratis glas water op te halen bij de watergroep, want laat ons eerlijk zijn, wanneer heeft U nog eens iets gratis gekregen van hen?...Het (schaarse) water staat duur dezer dagen dus meenemen dit aanbod!
BROEDER DIELEMAN komt uit het prachtige ZEEUWS-VLAANDEREN (waar uw reporter zelfs ooit nog 4 jaar verbleef) en zingt in een aanstekelijk dialect gelinkt aan het West-Vloms. Hij zelf noemt dit het meest Oostelijk gesproken West-Vlaams. Ondanks de wat zwaarwichtige thema’s in zijn liederen klinkt deze man tussendoor heel vrolijk en pienter, maar als hij het publiek bedankt voor hun talrijke opkomst terwijl Richard THOMPSON ( groot podium) en WILLEM VERMANDERE nog bezig zijn maak ik mij wel luidop de bedenking dat dit vooral komt omdat we door de lange wachtrijen de kerk niet in konden!
Muzikaal zijn de liederen trouwens wat te mager omkaderd en het contrast tussen de banjo van de Zeeuw en het electronisch gedeelte komt niet echt tot zijn recht maar wederom verkiest het trouwe publiek daar niet over te vitten.
Terug naar de CLUB nu waar ERIKSSON & DELCROIX zich een laatste keer letterlijk en figuurlijk omringen met de SUN SUN SUN Orchestra. Iets wat zich onmiddellijk laat voelen bij de lange intro (die mij weer heel even aan een film van KEN LOACH doet denken) maar die er ook voor zorgde dat het publiek zich kon inleven in het concept en de mooie opstelling in een grote boog rond het sprankelende duo. Als men even de ogen sluit, dan is het paard nooit ver weg, knettert en knispert een vuur...de melancholische ietwat droevige nummers worden daardoor iets langer uitgesponnen maar telkens wanneer het uit de hand dreigt te lopen komt de prachtige stem van Nathalie of het flukse gitaarspel van Björn naar voor, die naar het schijnt deze plaat opdroeg aan een veel te vroeg overleden vriend...Moge hij rusten in vrede met deze ode aan afscheid nemen.
Tijd voor een glaasje troost in de vorm van een streekproduct. Een (iets te klein?) glaasje PICON vin blanc zorgt daarvoor in de prachtig en sober gerenoveerde oude pastorie op wandelafstand van het terrein...mmmm...dit smaakt naar meer!
Waarna het tijd is voor een hernieuwde kennismaking met een band uit eind de jaren ‘90...
ABSYNTHE MINDED heeft zichzelf heruitgevonden en heeft met oa. nieuwe drummer Simon Segers (de beren gieren , BLACK flower) meer power wat zich al meteen laat voelen nadat het immens rode doek open schuift...in “Britse rockgroep” stijl beginnen ze potig aan de set, niet teveel gepraat tussen de nummers, maar recht op doel af...waar zich vroeger vooral “heel jonge maagdelijke meisjes zonder schaamhaar” op de eerste rijen bevonden kan de band nu meer teren op een breder publiek zonder daarbij het oudere vakwerk en de hits in een hoekje te drummen...
We voelden ondertussen (als bij toeval?) een flink en fris briesje opzetten...waardoor punkmeisje zich genoodzaakt zag even de berg op te fietsen op zoek naar warmere kledij...ik zag een onverschrokken en volwassen geworden act,...dat is een goed teken voor de toekomst?
Hoog tijd om nog te proberen de start mee te pakken van het solo optreden van FRANK VANDER LINDEN in de volgestouwde Kerk. Jezus geeft kleur aan je leven (en VTM blijkbaar aan iemands dag?) hing op een bord aan de kerkgevel maar het was vooral de frontman van DE MENS die ons humorvol wist te ontroeren met breekbare versies van “ Draag dit als een man” of “Angst”,
(geschreven in samenwerking met Herman Brusselmans, bij de kapper...😀). De subtiele versies van enkele hits van de mens wisten ook heel goed overeind te blijven (oa “een dag zonder verlangen”). Met het aanéénrijgen van de cover “ Always on my mind” en het eigen “Een groot gebrek aan jou” bewijst deze man naast zijn klassiekers te kennen ook de gave te bezitten om mensen te raken. Toch knap dat iemand die vroeger OVER muziek schreef, er nu al jaren in slaagt zijn eigen plaats in de galerie der Nederlandstaligen met glorie te verdedigen en op te eisen. De gewaagde “niet versterkte” versie van “IRENE” midden het heel zachtjes meezingende publiek zorgde voor een uniek momentje en de bevestiging dat we een rijk landje zijn wat muzikanten betreft.
Op het grote podium begon SELAH SUE subtiel aan haar set, deze dame is ook terug van even weggeweest, (mama geworden) ze bewandelt nu eerder het jazzy pad van de ziel, heel even doet ze mij denken aan wat je wel eens ziet in groots opgezette shows in Amerika...( Vegas style?). Wanneer blijkt dat de oudere nummers uitgekleed en in een nieuw metaalkleurig, zelfs beetje mechanisch aandoend jasje zitten vraag ik mij af waar de jury van humo in godsnaam mee bezig was door dit te vergelijken met wat Josephine bracht tijdens de laatste Rockrally?
Voor wie wou ontsnappen aan dit gelaagde muziekspel was er ondertussen in de PALACE de set van “GOE VUR IN DEN OTTO” waar de ene harde hit na de andere een talrijk opgekomen en opgezweept publiek bezig hield met luid geroep en het “meekelen” van bekende strofes...de herkenbaarheid speelt hier een grote rol, maar het teren op wat “een hoog en lekker gehalte Sint-Bernardus” met een mens kan doen ook wellicht?
Na een wandeling door het toch wel wat minder bevolkte dorp (in vergelijking met vorig jaar?) konden we nog enkele nummers meepikken van GOGOL BORDELLO een (jawel hoor, het bestaat echt!) gypsy- PUNKband uit New York,( bestaande uit immigranten van over de ganse wereld) waarvan ik vermoed dat ze NIET direct zullen uitgenodigd worden op een elitair feestje door de president georganiseerd. De fotograaf van dienst voor Brothers in Raw en Snoozecontrol (Chef Pieter)
stak wellicht niet toevallig koppen hoog boven de rest van zijn collega’s tijdens de eerste drie nummers...benieuwd wat dat gaat geven binnenkort op de site!
Op naar morgen voor nog een namiddagje Dranoeter, maar eerst nog even uitgebreid genieten van de zalige omgeving in en rond de B&B EEUWENHOUT ...tot later!
Mvg. van punkmeisje en Puur P.