‘It Ain’t Over Yet…Damn Right it Ain’t!
In september 2016 hielden deze Zweedse rockers het voor bekeken, om in januari 2017 droogweg aan te kondigen dat ze terug zijn. Zij het in een nieuwe bezetting rond oprichter Joakim Nilsson (gitaar/zang) en de terugkerende Truls Mörck (basgitaar/zang). De ontgoocheling was dus van korte duur en hun vijfde langspeler Peace doet het plezier enkel maar toenemen. Geen sompige bluesinvloeden zoals op het uitstekende Hissingen Blues (2011), en ook geen soulinvloeden en andere experimenten zoals op het verre van onaardige Innocence & Decadence (2015). Ditmaal worden we helemaal terug gekatapulteerd naar de jaren ’70 en horen we flarden Deep Purple en Rainbow, maar evenzeer de ruwheid van MC5 en zelfs een vleugje Thin Lizzy. Vanzelfsprekend sluipen hier en daar wel wat bluesinvloeden in vooral de tragere nummers. Hoedanook blijft dit op en top Graveyard, mede door de kenmerkende zang van Nilsson, die ergens tussen Tom Keifer (in de schreeuwerige partijen) en een minder nasale Ian Gillan balanceert. Hij kan ook warm/diep croonend uit de hoek komen, maar klinkt gewoonlijk alsof zijn stembanden in een vat whisky gedrenkt zijn: krachtig met een vette doorleefde ‘grain’.
Peace gaat oerend hard van start in de traditie van de jaren ’70 album/concert openers, inclusief een korte ‘klassieke’ gitaarsolo, een pompende basgitaar, roffelende drums en dat allemaal overgoten met een vet Hammond sausje. Cold Love schakelt een versnelling lager, eveneens gedragen door sterke drum- en baspartijen en die typische verhalende manier van zingen van Nilsson…nog zo’n element waardoor je Graveyard in de massa herkent. Wat ik niet goed snap is waarom Mörck zowel See The Day als Bird of Paradise mag zingen. Niet dat hij het slecht doet, maar je blijft op je honger zitten: wat als Joakim Nilsson dit nu had gezongen? Denk even aan de Scorpions: waarom Uli Jon Roth laten zingen terwijl je in Klaus Meine dè strot in je band hebt? Maar goed, de nummers blijven overeind: enerzijds een ingetogen bluesy ballad, anderzijds een aan Thin Lizzy refererende groovende rocker. Please Don’t gaat de heavy toer op, dicht tegen U.S. Power Metal aanleunend, waarbij het korte The Fox vrij vrolijk, melodieus en toch rauw aansluit. Walk On wil je op repeat zetten terwijl je de snelweg op en de nacht tegemoet rijdt. Tijdens een stop geniet je van het melancholische, wat donkere Del Manic, met een croonende Nilsson. A Sign of Peace lijkt initieel een vrij middelmatige song, die na een break en tempowissel sterk eindigt. Op hetzelfde élan sluit Low de schijf af: een voorzichtig begin, geleidelijk aan opbouwend, met na de bridge een wervelend slot vol fuzzy gitaren, jankende organ, drijvende basgitaar en drums, en die fantastische strot van Nilsson natuurlijk: Purple, ehm…Graveyard op haar best.
Toppers: It Ain’t Over Yet, Please Don’t, Walk On
Score: 80/100
Info Releasedatum: 26 mei 2018 Label: Nuclear Blast Producer: Chips Kiesbye Single: Please Don’t Uitgaven: LP, CD, Digital website Tracklist: It Ain’t Over Yet Cold Love See The Day Please Don’t The Fox Walk On Del Manic Bird of Paradise A Sign of Peace Low (I wouldn’t Mind)