Verslag van een eerste week Theater aan zee - Jong Muziek

Verslag van een eerste week TAZ - Jong Muziek van 26 juli tot en met 29 juli in KAAP, Café CRAYON, tussen de ROCK STRANGERS en in het ten dode opgeschreven FORT NAPOLEON met VAAL, VITO, AARDE AAN DAAN en DENALI WRENCH !

Het eerste blok van 4 jonge bands zit erop, zij speelden afwisselend op 4 locaties waarbij de omstreden Rock Strangers van Arne Quinze telkens fungeerden als “locatie ergens in de stad”.

Tussen 26 en 29 juli leek het even alsof ook het volledige spectrum aan weersomstandigheden zich aan onze lijven wou tonen. Van hittegolf naar een verfrissend windje, van zonnig naar grijze wolken met een lekker losbrekende plensbui (al dan niet toevallig tijdens het doemerige optreden van VAAL tussen de “rooie blokken”?) tot zelfs een heus onweer en stormachtige momenten in een zee waar de rode vlag even heerste en voor een bijna leeg (privé)strand zorgde...

Er zaten minstens evenveel verschillen in de aantredende bands, waarbij vooral de gelaagdheid van AARDE AAN DAAN en zeker ook VAAL ons noopte tot het zelfs meerdere keren gaan bekijken, beluisteren en besnuffelen alvorens een omschrijving te vinden omtrent het gebrachte werk.

Over VITO kunnen we kort en krachtig zijn, vakwerk van de bovenste plank voor zo’n jonge band, maar niet alleen ik (ook Rockchick en Punkmeisje waren unaniem verveeld?) zal daar ooit warm noch koud van worden...daarvoor is het wellicht veel te gepolijst en voorspelbaar!

De groep is dan ook nog eens opgebouwd rond een frontman die weinig ruimte laat voor de hem omringende muzikanten waardoor het “perfect afgewerkte” algauw gaat vervelen. Dat VITO, (net als het busje van een bekend merk?) daarentegen in de toekomst zal kunnen bogen op een heel breed (saai?) “mainstream” publiek staat nu al buiten kijf, alleen zal je mij zeker niet zien in de wellicht goedgevulde zalen waar ze vol naar mikken. Ik mag hopen dat ook de jury iets anders beoogt om Leffingeleuren dit jaar op te fleuren?

DENALI WRENCH deed ons evenzeer de wenkbrauwen fronsen (en zelfs dat kan al vermoeiend zijn na een dagje met een lange fietstocht en een ferme duik in de schoot van “grootmoeder water” langs de kustlijn bij het Fort Napoleon!). De wellicht meer dan 2 meter lange frontman (Julien Tanghe aka ALCÁZAR GRINGO) mag dan wel de intentie hebben om veel liefde en “good vibes” te verspreiden op TAZ, het mag allemaal wel wat meer zijn in de voortdurend zacht kabbelende set. Aangename stem(men) dat zeker wel, maar nog iets te weinig echte songs en vooral nog veel werk op de plank om het publiek echt ten volle aan het dansen te krijgen?

Dat brengt ons naadloos bij VAAL, (de perfecte naam voor) een trio jonge muzikanten wat niet zozeer op onze heupen mikte maar vol ging voor “een dikke djoef” in de onderbuik...(iets te?) langzaam opgebouwde donkergrijs gekleurde klanken lichtjes bijgekleurd met vale tinten tekst (jammergenoeg ook te vaak onverstaanbare), een vleugje percussie of een warme streep sax ...

Zij overtuigden ons vooral met het laatste nummer van de set in café Crayon door de durf en het lef (met misschien toch een ietsepietsie teveel pose bij zanger Arjen VERSwijvelt?) waarmee ze op zoek gaan naar vernieuwing en een eigen smoel. Deze band kwam niet echt tot zijn recht in KAAP, ook al omdat de zon welig tierde (tussen de niet dichtgeschoven gordijnen) en ons door de grote ongewassen ramen toonde hoe zij nog elke dag oefent om zo elegant mogelijk in de zee te zakken.

Op de dijk (ja hoor, we zagen hen drie keer!) waren er niet alleen technische problemen (zonder goedwerkende micro begrijp je al helemaal niets van de driftig gedeclameerde happen tekst!).

Ze speelden daar dan ook nog eens tegen de wind in en kregen midden de flink mislukte set

“de eerste regendruppels in weken” over het creatieve hoofd! Dit is zeker en vast een band met nog heel wat groeikansen... in het oog te houden zeiden de dames naast mij en wie ben ik om hen tegen te spreken?

Wie wellicht ook heel beleefd en met twee woorden spreekt is de frontman van AARDE AAN DAAN, op een natuurlijke subtiele wijze dringt hij bij zijn publiek binnen met pareltjes van (heel goed verstaanbare) teksten, zachte flarden gitaarspel en...heel veel (iets te?) draaien aan knopjes.

In café CRAYON stond DAAN Hafkamp flink te dansen tussen het heupwiegende volk, hij is niet bang van de intimiteit of het zoeken naar verbinding met het publiek en wint daarmee al een pak meer vertrouwen dan met pose of voorspelbare moves. Op het eerste zicht en gehoor denk je, hé...dat is een makkelijke brok heldere muziek...doch ook hier speelt de gelaagdheid in zijn voordeel! De teksten zijn uitgekiend (waar hebben we dat eerder gehoord, ach ja, natuurlijk ...vorig jaar bij...winnaar IN EEN DISCOTHEEK)...en ik probeer even te citeren:

“Het is goed je terug te zien”

“Het is verschrikkelijk”...

“Goed je terug te zien”

Wie weet wel in Leffinge binnenkort?

Vanavond even een optreden “buiten competitie” (tussen de 8 deelnemende bands heerst voor alle duidelijkheid helemaal geen wedstrijdmentaliteit, het is ons kent ons en komt ook even kijken) met NEEDLE AND THE PAIN REACTION om 21u in KAAP waarna we ons opmaken om nog eens 4 bands te mogen ontdekken, want ook voor ons is het wedstrijdgedeelte slechts bijzaak (iets wat misschien zelfs alleen dient om geld los te peuteren bij een veel te dure bank?...Of omdat de “pers” winnaars en verliezers nodig heeft ?...Of nog erger...omdat SABAM sowieso heel wat goed te maken heeft t.o.v. muzikanten en het publiek?).

Net als bij de Rockrally is volgens mij ook hier het concept van een (drie koppige) jury totaal voorbijgestreefd terwijl het aanbieden van een podium aan al deze jonge muzikanten het enige hoofddoel zou moeten zijn? ( SHOWCASES, en laat ook het publiek zijn stem maar horen online?...gratis feedback?)...maar genoeg denkkronkels voor vandaag, de zee roept...!

Tot binnenkort voor een eindverslag, mvg van Rockchick, Punkmeisje en Puur P.

#TheateraanZee