18 july 2018, Openluchttheater Rivierenhof (Deurne)
Even een 'throwback' naar 17 juli 2004, op één dag na exact 14 jaar geleden. Donkere wolken pakken samen over het openluchttheater, het is broeierig heet, hoge bomen rondom, de sfeer is dreigend. De perfecte setting waarin David Eugene Edwards (gitaar, mandoline, banjo, accordeon) - zoals steeds zittend -, Jean-Yves Tola (drums) en Pascal Humbert (bass, standup bass) nog één laatste maal hun duivels ontketenen alvorens 16 Horsepower de ondergaande zon tegemoet rijdt. Wat een concert, wat een afscheid...niet minder dan episch/memorabel.
Vandaag 'staat' DEE opnieuw in het OLT, en ben ik er - na drie pogingen - eindelijk eens bij. Het is opnieuw warm, maar ditmaal aangenaam aanvoelend en met een heldere hemel. Wat niet wil zeggen dat het optreden niet intens wordt, zij het dan op een andere manier. Edwards put voornamelijk uit zijn laatste twee albums (Refractury Obdurate en Star Treatment), en dat wil zeggen dat het er hard & heavy aan toe gaat. Americana/folk met 'native american' invloeden blijven de basis, maar drone en zelfs metal doen hun intrede. De gitaren staan luid en sterk op de voorgrond, alle vocalen worden door de Shure 55 (Edwards klinkt alsof hij door een oude telefoon zingt) geperst en zitten grotendeels in de mix verweven, en de Moog - want geen bas!! - gooit elk gaatje dat zou kunnen ontstaan toe, ook al kan ik op tweemaal na geen echte synth klanken eruit filteren. Om maar even aan te geven dat nuance ver te zoeken is en we een geluidsgolf over ons heen krijgen.
Van bij Dirty Blue tot The Hired hand vliegt de band er stevig in, om pas met Five by Five wat gas terug te nemen. Het blijft donker en intens tot aan het luchtigere Corsicana Clip dat vrolijk weg dartelt op een repetitieve drumroffel van oerlid Ordy Garrison. The Refractory is terug laidback, maar de stem blijft verzuipen in het gedreun van de gitaren en synths, ook al is het klagende geluid van DEE absoluut herkenbaar. Obdurate Obscura tovert het OLT om in een Pow Wow, zij het dan wat drumritme en de bezwerende stem met bijhorend gegesticuleer van Edwards betreft. Voor het eerst komt ook de Moog erdoor en klinken de gitaren zelfs wat Prog, en dus meer verfijnd. All Your Waves kabbelt en deint rustig door om dan langzaam uit te doven alvorens Crook and Flail met Oosterse klanken en meer drive het tempo terug opkrikt. Intensiteit ten top tijdens The Quiver: Edwards preekt als een sjamaan tussen ingetogen en dreigende passages door en we zien een ontketende Garrison het nummer naar een bombastisch slot stuwen. Zwaar en slepend gaat Swaying Reed op dit élan door. Salome is dan weer retestrak en opzwepend. Het slot wordt op een rustige manier gezet, waarna we toch even twee woorden als dank uit de mond van Edwards krijgen...de goede man staat namelijk niet gekend om zijn bindteksten of interactie met het publiek tussen de nummers door. Geen probleem wat mij betreft, dan liever een nummer méér gespeeld, waarvoor dank.
Geen episch noch memorabel optreden en dat lag niet aan de songs, want die zijn sterk, noch aan de performance. Ik miste vooral een betere sound, het wisselen tussen de 'noisy' mic en een meer cleane versie - wat de dynamiek ten goede komt - alsook het geluid van die goede, oude bas. Geen verwijt aan Matthew Smith, maar de synths hoefden voor mij niet. Ik kijk i.i.g. nu reeds uit naar het concert van David Eugene Edwards en Alexander Hacke op 29 oktober in de Botanique...mèt véél synths!
Setlist Dirty Blue Hiss The Hired Hand Five by Five Corsicana Clip The Refractory
Obdurate Obscura
All Your Waves
Crook and Flail
The Quiver
Swaying Reed
Salome
(bisnummer)
Low Twelve