Limp Bizkit, 26 juni 2018, AFAS Live, Amsterdam
Nu-metal- en rapcoreband Limp Bizkit bestaat inmiddels meer dan 20 jaar en zette deze week AFAS Live op zijn kop. Als 14-jarige besloot ik na het horen van de hit Break Stuff dat ik fan was. Meer dan 15 jaar later loop ik dan ook met hooggespannen verwachtingen de zaal binnen om Limp Bizkit eindelijk live te zien.
Het bier vloeit rijkelijk hoewel een groot deel vooral door de lucht vliegt in plaats van dat het gedronken wordt. De band druppelt het podium op en zanger Fred Durst laat al snel weten dat hij een bierdouche niet kan waarderen. Na de hits Hot Dog en Rollin’ van het succesvolle album Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water laat hij echter weten dankbaar te zijn voor een volle zaal te mogen optreden. “I’m hungry” roept hij vervolgens, waarna Eat You Alive wordt ingezet.
Dit is het moment waarop ik voor het eerst het idee krijg aanwezig te zijn bij een concert. Het publiek is namelijk zo druk bezig met foto’s maken, verdovende middelen en moshen dat ik in eerste instantie nogal afgeleid ben van de muziek.
Het zijn de hits, het strakke gitaarspel van Wes Borland en de karakteristieke haast overslaande stem van Fred Durst waar dit optreden het van moet hebben. Alle grote hits komen voorbij en worden door enthousiaste fans verwelkomd met luid gebrul en enorme mosh pits. Muzikaal gezien is er niets mis met de nummers, maar de praatjes tussendoor en gechoreografeerde grappen komen zwak over.
Met My Generation ben ik even om en in mijn element. Dit is hoe Limp Bizkit hoort te klinken. Snel, lichtelijk agressief, scherp gitaarspel en roffelende bass. Vrij abrupt is dan ook de overgang naar de balad Behind Blue Eyes. Een groot deel van de zaal ontvangt het nummer enthousiast, een deel lijkt verveeld omdat er niet gesprongen en gemosht kan worden. Fred Durst breekt het nummer net zo plotseling af als het begon en zegt dat hij genoeg heeft van ‘this fuckin shit’. Zonde.
De band besluit korte stukjes van bekende rock hits te coveren. Het klinkt niet verkeerd maar toch gooit Limp Bizkit voor mij hiermee zijn eigen ruiten in. Zijn hun eigen nummers niet sterk genoeg? Volgens Fred Durst is hun show echter ‘real’ en wil hij juist voorkomen dat het een voorgeprogrammeerd kunstje wordt. Het publiek lijkt minder moeite te hebben met de karaokesessie en schreeuwt enthousiast mee met Smells Like Teen Spirit van Nirvana en Wohoo van Blur.
Break Stuff maakt een hoop goed. Limp Bizkit sluit af met Take A Look Around dat ik door de opbouw en tokkelende gitaar- en baslijnen altijd één van hun sterkere nummers heb gevonden. Een mosh pit zo groot als de zaal laat de concertzaal bijna uit zijn voegen barsten tijdens het laatste refrein.
Ik verlaat de zaal met een gemengd gevoel. De sfeer onder het publiek was mij iets te opgefokt en de band leek zich te beroepen op hun oude vertrouwde kunstje. De hits die gespeeld werden waren de moeite waard om live te zien, maar de band heeft mij met dit optreden niet overtuigd.
Setlist
01 Show Me What You Got
02 Hot Dog
03 Rollin’
04 Nookie
05 Full Nelson
06 Eat You Alive
07 Gold Cobra
08 My Generation
09 Behind Blue Eyes
10 Faith
11 My Way
12 Killing In The Name (Rage Against The Machine)
13 Break Stuff
14 Take A Look Around