06 juni 2018, De Zwerver (Leffinge)
Waarom niet even opwarmen met een akoestische set, alvorens voluit te gaan in De Zwerver later op de avond? En dus zou Marcus King, gesteund door bassist Stephen Campbell, om 18u 3 nummertjes spelen in ‘Compact Center-Ostensche Ploate’. Het werd uiteindelijk 18u30 en we kregen maar liefst 6 gloednieuwe songs te horen uit het album dat later dit jaar uitgebracht wordt. Op vandaag ben ik er nog niet uit van welk optreden ik het meest heb genoten.
Je mag dan al een grote muziekliefhebber zijn en houden van diverse stijlen, de vele invloeden die Marcus King in zijn songs verwerkt zijn niet voor iedereen makkelijk verteerbaar. Ik kan hem het best vergelijken met Warren Haynes/Gov’t Mule: zelfde virtuositeit, ook wat de bandleden betreft, zelfde songstructuren, zelfde invloeden. En die invloeden gaan van blues over roots en country tot zelfs jazz en een klein vleugje salsa, allemaal met rock als basis/bindmiddel. Waar tijdens de akoestische set vooral de song en die fenomenale stem centraal stonden – mijn dank aan de geluidsman die alles loepzuiver deed overkomen – mochten we tijdens de ‘elektrische’ set proeven van die virtuositeit, met in zowat elk nummer véél ruimte voor elke muzikant. Jawel, solomomenten zat van vooral Justin Johnson (trumpet, trombone), Deshawn Alexander (organ, keyboards) en Marcus King zelf. Like it or not, net voor de break mocht ook Jack Ryan de vellen teisteren, op een manier die ons naar adem deed happen, in ware Whiplash (de film) stijl dus.
De aftrap werd gegeven door het stevige uptempo What’s Right, waarbij de zang spijtig genoeg wat geteisterd werd door feedback. Niet lang echter en bij het soulvolle Welcome ‘Round Here zat het helemaal goed, al mocht van mij de stem wat meer naar de voorgrond gemixt worden. Het +14’ durende instrumentale Fraudulent Waffle startte met een jazzy bass intro, kreeg een ‘Santana’ sfeertje en zag dan afwisselend Johnson, Alexander, Mitchell (sax) en King soleren alsof hun leven ervan af hing. Kippenvel bij het daaropvolgende Side Door…, met een lekker country sausje à la Chris Stapleton en voor het eerst die hemelse stem van King op de voorgrond. De nieuwe single Where I’m Headed swingde als een tiet met veel blazers, organ en dus…soul. Na een volgend erg lang instrumentaal nummer – Cheri Berry als ik het goed heb – krijgen we meer soul in de vorm van Rita Is Gone, waarbij ditmaal de piano een centrale rol krijgt en ik aan Paolo Nutini moet denken. Een tempo wissel, Johnson op flute en Thespian Espionage gaat terug richting jazz terwijl King en Alexander een spannend duel uitvechten. De reguliere set wordt afgesloten met Plant Your Corn Early, helemaal Gov’t Mule, gedragen door smaakvol soleerwerk van King en Alexander. Alsook die reeds vermelde drumsolo, waarbij de andere bandleden het podium verlaten om pas voor de finale van het nummer terug te keren.
Meneer King heeft weinig pauze nodig, staat binnen de 2’ al terug klaar om ons met twee zalige southern rock kleppers voldaan huiswaarts te sturen: tijdens Goodbye Carolina laat hij ons de warme kant van zijn stem horen en Virginia ademt helemaal de oude Lynyrd Skynyrd. En had ik reeds vermeld dat Marcus King in elke nummer tot meermaals toe diverse en smaakvolle gitaarsolo’s op ons afvuurde?
Setlist What’s Right Welcome Round Here Fraudulent Waffle Keep Your Side Door Open Where I’m Headed Radio Soldier Cheri Berry Rita Is Gone Thespian Espionage Plant Your Corn Early (bisnummers) Goodbye Carolina Virginia