27 mei 2018, Ancienne Belgique (Ballroom)
Heavy as shit! Vorig jaar nog liet deze cultband een ‘zware’ indruk na op Alcatraz (festival) en dus waren de verwachtingen, met na 15 jaar nog eens een nieuw én schitterend album op zak, zéér hoog gespannen. Dat die niet helemaal werden ingelost lag zeker niet aan de songs noch aan het geluid.
Tegen 20u sijpelde het publiek geleidelijk aan de zaal – in ballroom setting, t.t.z. enkel de benedenruimte was open – binnen. Onder de 1.350 fans een bloemlezing uit de metalscene: van de traditionele langharige jonge rocker en zijn kalende en dikbuikige oudere evenknie, over de baardige hipster tot de recreatieve ‘gebruiker’ incluis dreadlocks, al dan niet met de van passende logo’s voorziene zwarte t-shirts en tattoos. Een gezellige smeltkroes die 15 minuten voor aanvang van het optreden bij het horen van de intro voor het eerst ogen had voor het met zware amps volgepakte podium.
Geen The Scienses als instrumentale aanzet, wel meteen de beuk erin met het pompende Marijuanaut’s Theme. De toon is gezet: de laag gestemde gitaarriffs van Matt Pike en de ritmisch dreunende bass van Al Cisneros doen meteen de oude Black Sabbath herleven. Jason Roeder haalt niet het niveau van bv. een Bill Ward, maar biedt afdoende ondersteuning om alles interessant te houden. Klassieker Holy Mountain schakelt daaropvolgend een versnelling lager, nog enkele tonen zwaarder en de metalheads kunnen er hun nekspieren bij opwarmen. Dat de stem van Cisneros wat verzuipt in de geluidsmuur stoort eigenlijk niet erg, die is hoedanook eerder een bijkomend instrument ter aanvulling. Tijdens het extra trage intermezzo en de aansluitende gitaarsolo tonen de heren niet enkel over ‘muscle’, maar ook over héél veel gevoel te beschikken. En dan verdwijnen de drie plots, om na 5’ en zonder enige uitleg The Clarity in te zetten: een trippy bass effect dat overgaat in wat je gerust een hypnotische jam kan noemen, 10’ lang en opnieuw oerend hard en traag. Sonic Titan sluit hierbij naadloos aan, zowel in tempo, heaviness als duur. En dan verdwijnt het drietal voor een tweede keer. Het publiek heeft het raden naar de reden waarom en blijft wat verdwaast achter, temeer het deze keer 15' duurt voor Cisneros en de zijnen terugkeren, heel droog Aquarian aankondigen en verder doen alsof er niets aan de hand is. Ik zou zeggen dat de vaart er op dat moment wel even uit was, maar ‘vaart’ en ‘Sleep’ in één zin gebruiken is toch een serieuze contradictie. Goud voor het ‘duurste concert op basis van het aantal gespeelde noten’ valt hen niet te beurt, deze eer gaat naar bands als Earth en Sunn O), maar een eervolle vermelding kan er zeker vanaf.
Met Antarcticans Thawed krijgen we een mokerslag van bijna 15’ om de oren, waarna The Botanist ons tijdens de sfeervolle solo van Pike wat ademruimte geeft. En dan is het aan publieksfavoriet Dragonaut: Pike zet aan, de fans schreeuwen het meteen uit en het headbangen kan beginnen, afwisselend traag en iets meer uptempo, steeds het deinende ritme volgend. De fuzzy bass outtro zet de kers op de taart. We hebben de band de beide raadselachtige ‘breaks’ vergeven, temeer iedereen ervan overtuigd is dat het nu tijd is voor dè cultklassieker uit het repertoire van Sleep.
En ja, met een oorverdovende en ultra zware riff zet Matt Pike Dopesmoker in en de zaal ontploft. Het heeft héél wat voeten in de aarde gehad om die song uit te brengen zoals de band het zelf wilde: één lange take van net iets méér dan 1 uur. In 2003 is dat dan eindelijk gelukt en live wordt gewoonlijk een versie van 20’ gespeeld, héél af en toe zelfs 2 delen van elk 20’. Zo ook de avond voordien in Utrecht. Het Brussels publiek heeft echter minder geluk: na een dikke 5’, met nog een zee van tijd over, houdt Sleep het voor bekeken. Wat ons meteen het gevoel geeft dat er die avond iets niet helemaal in orde was. Conclusie: indrukwekkend concert dat toch een ietwat bittere nasmaak laat..
Setlist Moon Landing Radio Transmission (intro) Marijuanaut’s Theme Holy Mountain The Clarity Sonic Titan Aquarian Antarcticans Thawed The Botanist Dragonaut
(bisnummer) Dopesmoker