30 mei 2018, Cultuurcentrum De Grote Post (Oostende)
Going out with a bang! In Oostende spelen is voor deze jongens uit Nashville altijd een beetje als thuiskomen. En ditmaal echter ook afscheid nemen. Na 10 jaar touren is het tijd om even tot rust te komen, om te bezinnen en om prioriteiten te stellen. Niet echter deze avond, want laat het duidelijk zijn, de Saints komen weldegelijk om een potje te rocken en voor een uitverkochte zaal hun duivels te ontbinden.
Met Are You begint het optreden nochtans voorzichtig en ook tijdens Burning Wheels (Be With You) is het, ondanks de schitterende hammond klanken nog wat aftasten. Tijdens Bones kunnen we voor het eerst onze ‘dansbenen’ losgooien en bij Young & Crazy – verre van een topper wat mij betreft – komt er leven in het publiek.
Vanaf dan zit de vaart er goed in en krijgen we de ene klasbak na de andere op ons afgevuurd, en spat de spelvreugde van het podium. Dylan Fitch (gitaar) mag geregeld in de spotlights treden, zij het met een prachtig slidewerk (Sometimes I Worry), met sfeervolle psychedelische klanken tijdens de Pink Floyd cover Breathe of tijdens een partijtje duwtje-trek met zanger/gitarist Benjamin Ringel (Death Letter Jubilee) . Wanneer het ‘rikketik’ drumspel van Vincent Williams en de groovende baslijn van David Supica aanzetten, dan weten we dat het tijd is voor Berlin. Wie dan nog blijft stilstaan, heeft geen enkel gevoel voor ritme. Een eerste écht subliem moment tijdens de vele hoogtepunten is voor mij toch wel Crows. Het nummer wordt zo sfeervol gebracht, met een hemelse solo van Dylan en bovenaardse vocalen van Ben. Het daaropvolgende California lijkt plots maar gewoontjes. Dan gaat Nate Kramer (keyboards) echter voluit funky tijdens de intro van Drink It Slow (NOLA), gesteund door Vince en doorspekt met solopartijen van Dylan, Nate en David…om vingers en duimen van af te likken. En dan hebben we het échte hoogtepunt van de avond nog niet gehad, m.n. Butte La Rose. Dit nummer is zo immens sterk en doet je helemaal wegdromen. De Solo van Dylan brengt je in een roes waardoor je alles en iedereen rondom je vergeet, terwijl de stem van Ben zacht en vol gevoel doorheen het nummer zweeft.
Tijd om terug wakker te worden en dus mogen we lekker meebrullen tijdens Momma, waarna een terecht dankwoord aan ‘platenboer’, fan van het eerste uur én top promotor Yves (Compact Center). Cigarette doet de zaal voor een zoveelste maal in de fik staan, en Devil’s Creek wakkert dat vuur alleen maar aan.
De verrassing voor mij deze avond komt tijdens de eerste toegift. Ik heb nooit gemoeten van Spaceman, tot ik deze akoestische versie hoorde. Ben alleen on stage, zichzelf begeleidend op gitaar en met een andere arrangement: prachtig! Come Together is een leuke/passende cover, hoewel Crazy hier zeker niet had misstaan. Tijdens afsluiter A Bird Called Angola mag ‘Footz’ dan eindelijk ook eens soleren en tonen wat we al lang wisten: the man has soul!
The Delta Saints hebben bij deze (voorlopig) afscheid genomen in stijl, ook al werd dit precies niet geapprecieerd door een doorlopend luidruchtig lullend vijftal achteraan links bij de bar. Doet me nogmaals vaststellen dat een bar in een zaal plaatsen zowat de grootste blunder is die je kan maken. Maar goed, dit even als voetnoot bij een uitstekende performance van 5 uitermate talentvolle en sympathieke jongens uit Nashville…waar we zeker het laatste niet van hebben gehoord. Setlist Are You Burning Wheels (Be With You) Bones Young & Crazy Heavy Hammer Sometimes I Worry Sun God Death Letter Jubilee Breathe Berlin Crows California Drink It Slow (NOLA) Butte La Rose Momma Cigarette Devil’s Creek (bisnummers) Spaceman Come Together A Bird Called Angola
Tags: The Delta Saints, rockmusic, psychedelic rock, bluesrock, concert, liveshow, de grote post, oostende, nashville