Zondagnamiddag 22 April, 14u...in den AB ( Ancienne Belgique) DE FINALE! (Slotverklaring😋)
Ondertussen zijn alvast de (officiële) prijzen verdeeld en werd er voor het eerst in de geschiedenis van Brothers in RAW “live” op de FB pagina verslag gemaakt van een (tanend?) evenement wat (naast nog nooit zoveel water gedronken op een verjaardag) een leerzame poging tot directheid en beknoptheid opleverde, maar waar we nu toch ook wel een gelaagd napraatje met een flinke bedenkingen en knipogen willen aan toevoegen!
Om deze toch enigszins “tijdslopende”campagne (tussen Januari en eind April!) af te ronden in stijl werd door uw reporter geopteerd om ruimschoots op tijd naar “punkmeisje” in het verre, doch heel aangename KAMPenHOUT te trekken waar zaterdagnacht, in enigszins intieme afzondering bij “grootvader” VUUR de eerste basis werd gelegd voor een memorabel weekend. Je komt nooit onveranderd weg bij het vuur en met de nieuwe opgedane emoties en kennis (+ een heerlijk gezond ontbijt) trokken we richting hoofdstad waar de afspraak met concertfotografe Trees aan de IRISH PUB zou plaatsvinden.
Het was alvast prachtig weer op deze zondag 22 April, wat voor een gezellige drukte zorgde op het verkeersvrije plein voor de beurs aan de Anspachlaan en voor een pak minder volk iets verder aan den AB zelf. Daar waar vroegere jaren soms lange wachtrijen stonden om binnen te geraken voor Humo’s finale van de Rockrally kon men nu tussen 14 en 15u probleemloos binnenwandelen in de mooiste tempel van de muziekwereld. Met lichte tegenzin, doch vol plichtbewustzijn trok deze reporter alleen naar binnen met een pak nieuwsgierigheid omtrent de “gelote” volgorde van de groepen!...😉
Dat er geen grote opkomst verwacht werd bleek al snel door het feit dat alle balkons met doeken waren afgeschermd waardoor enkel de benedenverdieping beschikbaar was, terwijl het zich kunnen verplaatsen op de drie verdiepen net het leukste aan den AB is?...jammer jammer jammer...
DANNY BLUE AND THE OLD SOCKS hadden blijkbaar de ondankbaarste plaats gekregen en moesten dus openen voor een nog halflege zaal. Dat deden ze wel weer in de hun typerende stijl, zonder stress, flamboyant en met een flinke portie vrolijkheid. Dat ze daarbij drie nog niet eerder gespeelde nummers brachten is op zijn minst opmerkelijk, of daar tegen 20u nog wat van zou blijven hangen bij de jury was natuurlijk de grote vraag? Dat deze jonge blonde goden al over een eerste EP beschikken en een ook een management achter zich hebben zal zeker niet in het voordeel gespeeld hebben maar ondertussen mag je gerust zijn dat ze binnenkort op de verschillende festivals zullen zorgen voor de juiste zomersfeer! Dat zal ook wel lukken zonder de hulp van Humo zeker?
UGLY WEIRDO mocht daarna verder bouwen op de positieve golven en opende deze keer met de in TRIX gespeelde cover van Daniël Johnston, waarna het steeds maar beter en beter wordende Nowhere home” weer vooral de eerste rijen in beweging bracht... Het derde nummer (“Fail to live outside my mind”) daarentegen was helemaal niet sterk genoeg en iets “te licht” en makkelijk om daarmee nog onverwacht als ultieme underdog in de prijzen te kunnen vallen?
Sigi Willems, in grijs T-Shirt, had duidelijk onze tips niet gelezen...(waar was “Shit happend a lot”?)
De voortreffelijke presentatie was net zoals in de halve finales in de professioneel “zachte stem” en handen van Ayco Duyster gelegd terwijl (tot mijn trouwens grote opluchting) ook Sofie Engelen gezond en wel door de gangen van den AB trok...(misschien op studiereis?) ...OEF!... toch alles ok met de toekomstige mama van enkele toekomstige engelen!
MONSKOPOLI aankondigen zal wellicht hier en daar nog wel een tijdje gebeuren met de vermelding “de zus van”...maar in deze finale bewees de knappe Janne Vanneste dat de groep grote stappen heeft gezet tussen de eerste preselectie in Brugge en dit voorlopig letterlijk en figuurlijk orgelpunt in den AB. Niet alleen werd de opstelling van de band gewijzigd (na zowel kritiek van de jury en Brothers in RAW?), ook de “voor de finale” gekozen nummers (“Let’s Get Lost” en “No One”) klonken veel compacter terwijl Janne met enkele flinke vocale uithalen nog de puntjes op de i probeerde te zetten richting een podiumplaats?
Quinten Vermaelen, een sereen subtiele charismatische frontman van THE CALICOS noemen is wellicht geen slechte omschrijving want in deze zeskoppige band is elke muzikant minstens even belangrijk als zijn mooi vibrerende melancholische stem? In de ondertussen stilaan gekende nummers “Follow you down” en “Driftwood” (benieuwd of we dit nu “ergens” op de radio zullen gaan horen?) was alvast geen enkele wanklank te horen. Tijdens het derde afsluitende nummer (“Our House”) werden toch nog alle gitaarregisters open getrokken om deze 22-jarige jonge god even zonder schroom uit de schaduw te laten treden van het beetje weemoedige “Antwerpse Americana” sfeertje dat de groep typeert...22 jaar jong, en toch zo doorleefd klinken als een oude ziel...lang geleden dat we dit nog in ons landje mochten horen toch?
...oh...oh...oh...EMY kreeg een volledige leeg AB podium (wat respectvoller is dan haar te laten opdraven met op de achtergrond de drum of een pak instrumenten van de volgende band?)
en nam daar dankbaar en ontwapenend gebruik van door het op te vullen met een vers pak intimiteit en zelfvertrouwen! Het publiek kreeg ze zonder twijfel op haar hand met de drie sterke eigen nummers waarbij “Hold My Breath” trouwens terecht centraal stond en na een “grappige” tussenkomst van de lichtman van dienst ( EMY “klaagde” even over het feit dat ze niets zag in de zaal en kreeg spontaan een felverlichte AB op het netvlies... ) dacht alvast ik niet alleen dat dit weleens richting de publieksprijs zou kunnen gaan...temeer dat het al van JASPER ERKENS geleden was dat er nog eens een singer-songwriter op het podium was beland? (...nee niet gewonnen,...tweede plaats achter Steak Number 8 trouwens, papa van Jan Paternoster!)
Tijd voor de eerste “West-Vlomse” deelnemer van de dag! ...JOSEFIEN DELOOF klonk verfrissend en energiek terwijl ook haar band precies iets pittiger klonk dan bij de vorige beurten op weg naar deze finale. Zo jong en zo zonder schroom de zaal inpakken...R.E.S.P.E.C.T.! Josefien staat met een aangeboren naturel op het podium en is gelukkig niet te beschroomd om er zo tussendoor eens iets uit te flappen in het West-Vlaams...(”Das Ier weh groot hé”...😂...) Deze recent gevormde band mocht toch wel terecht hopen op een top drie plek door te openen met “You Got Me Down” (heerlijke gitaarpartijen, en de juiste woede in de stem) waarna de ietwat zomers geklede Josefien met het een beetje “funky en dreigend” klinkende “Guns” alle “stomme” vergelijkingen voor mij van de kaart veegde, om ten slotte een schitterend versie van het hemelse “ Please” te brengen. Ondertussen kon men in de brede, beetje lege wandelgangen geruchten opgevangen dat de jury liever een winnaar kiest die nog niet zover staat en nog alle steun kan gebruiken...tja...rare jongens (en maar één meisje toch bij Humo?) Of hoe ernaast enkele bekende koppen (er liepen zelfs drie generaties DIDDEN rond in den AB) ook wel wat rare denkkronkels circuleren in de wandelgangen? Waar waren al de BV’s trouwens?...op een terras? ...Of blijven steken in één van de mooie parken in deze boeiende hoofdstad?
De Brugse jongens van BUDGET TRASH waren de tweede West-Vlaamse finalisten en blonken in het nog jonge vel waarbij de glunderende verbazing op het gezicht van “zanger” Arno Vanhoutte zeker drie nummers bleef kleven...de keuze van de jury om hen de kans te geven dit mee te maken noemden ze dan ook zelf terecht...”pretty sick”? Benieuwd of ze ondertussen al terug met de voetjes op de grond zijn geland, maar geamuseerd hebben ze zich zeker! Deze jongen is nog steeds geen fan in ieder geval...(vooral de “gemaskeerde” zang blijft danig op de zenuwen werken)...maar zag toch ook “vier joenge gastn dien under bestn en gedoan” om met “Boys”(: means Sweater?) toch ook een nieuw en best wel fris nummer ten berde te brengen ?
Nog drie groepen te gaan en niet van de minste want met LAGÜNA stond alvast een “van in de preselecties gedoodverfde kanshebber op de overwinning” on stage...en hoe? Mario Bentein straalde tijdens het begin van de namiddag achter de schermen in short nog het imago van “een ballenjongen naast het tennisveld” uit maar kan gelukkig kiezen uit zijn brede waaier van creatieve mogelijkheden die in dat korte lijf verscholen blijken te zitten? Met deze band kiest hij er voor om als een onnavolgbaar beweeglijk gitarist alle aandacht naar zich toe te trekken, (en dus slim wat weg van de monotone steriele zang?) wat weer geweldig lukte en vooral tijdens het schitterende “Nothing Less” een heel strak “stadion pletwals sfeertje” opleverde!
Benieuwd trouwens waar dit gaat eindigen...
WATCHOUTFORTHEGIANTS waren duidelijk het spoor even bijster geweest tijdens de halve finales, maar hadden toch de tijd gevonden om de troepen te herschikken en prioriteiten te leggen tijdens deze “veel te mooi weer om te repeteren”week! Dat was een slimme keuze want door ook nog eens “retestrak” en zonder grote problemen door drie juist gekozen nummers (met oa...“Taking Back Time”!) te stomen maakten ze het als “wellicht de meest vernieuwende band van de finale” de jury niet makkelijker om tegen 21u. drie namen in de juiste volgorde op papier te krijgen? Het vinnig en pittige gitaarspel van Birger Ameys en zijn daarbijhorende podiumprésence vingen alvast even veel aandacht als de inbreng van Mario Bentein bij LAGÜNA, en Birger zingt dan ook nog eens...( terwijl Mario dat wijselijk NIET doet..).
Blij dat ik niet in de jury zit trouwens, hoe vergelijk je nu in godsnaam deze twee (tien eigenlijk?) totaal van elkaar verschillende groepen?
Hoog tijd voor de laatste “act” en “deelnemer” van het wedstrijdgedeelte in deze finale, DIANE GRACE, de uitlaatklep en het kunstproject van de NV “duizendpoot” Mario B. doet eigenlijk op een onvoorspelbare manier nooit twee keer hetzelfde, (alhoewel...de dwerg en de meesteres waren weeral mee?) maar weet wel telkens een beetje te zorgen voor het schokeffect waar een zondags publiek gevoelig voor is...Terwijl punkmeisje blijkbaar ergens op de eerste rijen vertoefde werden manueel en creatief beschilderde papieren zakken uitgedeeld waar ogen uit waren geknipt zodat al snel vooral op de eerste rijen het grappig beoogde effect werd bereikt. De geblinddoekte doch deze keer in “een eerder mooi pak” gehulde frontman werd ondertussen vakkundig op het podium gebracht en links en rechts kon men vermoeden dat er naast een dwerg in een kooi, ook nog een addertje onder het gras verscholen zat... Dat bleek alvast toen ik even later een sms kreeg van punkmeisje...“Er hangt schaamhaar op mij”!...tja, te nieuwsgierig zijn heeft alvast een prijs bij een optreden van dit zootje ongeregeld? Laat ons stellen dat de mainstream bezoeker er vandaag en morgen nog wel eens flink zal over praten en dat dit wellicht daarom in de finale zat, al zullen er zeker ook stemmen opgaan die zullen beweren er geen ZAK aan te vinden....
Tijdens de beraadslagingen van de jury kreeg het publiek nog een lekker dansbare show van REWIND PRODUCTIONS, maar het was vooral de winnaar van 2 jaar geleden die het mooie weer maakte (of even deed vergeten? ) WHISPERING SONS kwam, zag en overtuigde de AB bijna moeiteloos van hen eigenzinnige kunnen. Wat een power zit er verscholen in de sobere wat mannelijk aandoende verschijning van frontvrouwe Fenne Kuppens, af en toe echt wel fluisterend, maar op haar best wanneer zij haar ingehouden woede etaleert met enkele rake hoekige bewegingen terwijl de diepe, ietwat beangstigende, stem (in fel contrast trouwens wanneer ze iemand gewoon toespreekt...) geruggesteund wordt door stuk voor stuk uitstekende muzikanten... (een rechtstaande drummer!). Deze band heeft een geheel eigen smoel die wellicht zijn gelijke niet kent door de hedendaagse new-wave benadering (de wisselwerking tussen de toetsen en het gitaarwerk sleurt je mee in een draaikolk van alarmerende emoties) in combinatie met het uitzonderlijke “frontwezen” Fenne (misschien moeten ze daar vooral visueel nog iets meer mee doen?)...Het nieuwe werk klonk merkbaar intenser dan voorheen?!
Bedankt Humo om ons de kans te geven dit te leren kennen, mensen nieuwe muziek leren kennen is belangrijk,en die rol vervullen jullie af en toe met verve!
In tegenstelling tot de preselecties en de halve finales was er opvallend veel meer jong volk op de been, maar gezien de jonge leeftijd van de meeste deelnemers is dit misschien niet eens zo verwonderlijk? Met prijzen van 2,70€ per jeton is het dan ook niet meer dan normaal dat de jury kon ontsnappen aan de traditionele bierdouche na de bekendmaking van de winnaars?
of is de jeugd heden minzamer? Of relativeert deze generatie het belang van het winnen van Humo’s Rockrally? Allemaal vragen die bij mij opkwamen tijdens het wachten op de bekendmakingen...en dat wachten werd gelukkig niet te lang uitgesteld wat kon wijzen op een duidelijke winnaar?
Eerst werd JOSEFIEN beloond met de publieksprijs...
Toen werd EMY verrassend derde...(dat kon zij zelf amper geloven aan de reacties te zien?)
Daarna werd LAGÜNA tweede...(verborgen ontgoocheling bij de gedoodverfde winnaar?)
En tot slot ging de hoofdprijs naar THE CALICOS...(verrassend?)
Men zou nog uren kunnen napraten ( of schrijven) over wie, waar en waarom..
...JOSEFIEN DELOOF (“Please”) had minstens in de top drie moeten staan?... WATCHOUTFORTHEGIANTS is helemaal niet beloond voor de juiste keuzes en de zoektocht naar vernieuwing en wellicht afgerekend op de gemaakte fouten onderweg?
...MONSKOPOLI heeft veel te laat ingegrepen in de set en heeft daardoor nog wat tijd nodig om op de nieuw gekozen weg verder te werken?
DANNY BLUE AND THE OLD SOCKS had zeker ook meer verdiend al was het maar door hen naturel op en naast het podium?
En dan zwijgen we nog van het mooie materiaal dat onderweg al “sneuvelde”, maar ook dat gaan wij van Brothers and Sisters in RAW blijven opvolgen!
De enige vaststelling die ik kan maken na onze roadtrip langs alle preselecties en finales (halve en hele) is dat dit soort wedstrijden misschien wel niet meer van deze tijd zijn? Velen zien “de nieuwe lichting” als stoorzender of boeman in deze voelbare teloorgang van het succes van “de moeder der muziekwedstrijden”...maar had “HUMO” (heden de persgroep?) niet al veel eerder, (in de onpare jaren, wanneer er geen RR is? En in samenwerking met andere belanghebbende partners) kunnen beginnen met een geheel nieuw en eigentijds project in het mooie clubcircuit (langs de vele provincies) dat zowel jonge mensen een kans geeft om zich muzikaal te tonen (SHOWCASES zonder wedstrijdcomponent maar met een interessante en betaalbare belevingsvibe...?) ...als “nieuwe lezers” met elkaar verbind ( mobiel dorp van FOODTRUCKS, WORKSHOPS,...)...Vanaf het prille begin heeft Humo de organisatie overgelaten aan “derden”...misschien is het nu wel eens hoog tijd om de teugels eindelijk zelf in handen te nemen?...weg met de gelatenheid, welkom gelaagdheid!
Rest mij nog een woordje van dank naar fotografe Trees toe,... YES WE DID IT!
Bedankt 'Chef' voor de aanhoudende druk op het verkrijgen van de accreditaties!
Bedankt aan alle vrienden en vriendinnen voor oa.de culinaire gastvrijheid onderweg!
Misschien tot binnenkort ergens in een concertzaal te lande of aan zee?
mvg. Puur P.