The Go Team!
The Go Team!, donderdag 22 februari, Paradiso Grote Zaal, Amsterdam
In het avondvullende Indiestadprogramma van Paradiso was er op het podium in de iconische grote zaal ruimte voor The Go! Team. Deze zeskoppige band uit het Brighton staat voor een volle zaal met uitgelaten fans die tegen het podium aan gedrukt meezingen en -dansen. Hun muziek laat zich het beste omschrijven als een combinatie van indierock en old school hiphop. Opvallend is het op Sonic Youth geïnspireerde gitaargeluid en het trompetgeschal dat in bijna elk nummer terug te horen is. Rapper Ninja zweept de zaal op met haar snelle lyrics en dansmoves. Instrumenten worden regelmatig omgewisseld voor een blokfluit, mondharmonica en banjo. Het is een drukke bedoening, er valt zoveel te zien en horen dat je binnen no time word meegezogen in het enthousiasme van de band. Voor ik er erg in heb dans ik mee op vrolijke up tempo songs als Mayday en She’s Got Guns. Beide nummers zijn afkomstig van het nieuwste album Semicircle, dat afgelopen januari uitkwam. Als ik mijn ogen sluit krijg ik het gevoel naar een fanfareband te luisteren waar een vleugje pittig drumwerk en stuiterende baslijnen aan zijn toegevoegd. The Go Team! live zien is een totaalbeleving en zorgt ervoor dat ik opgepept en vrolijk op weg ga naar de volgende band.
WAND
WAND, donderdag 22 februari, Paradiso Grote Zaal, Amsterdam
WAND doet zijn naam eer aan door direct na opkomst een muur van geluid neer te zetten. Het publiek moet even wennen aan de noisy garagerock die vol overgave gepresenteerd werd door zanger en gitarist Cory Hanson en zijn band. Het drumstel staat net als de rest van de band zo dicht mogelijk bij de rand van het podium. De band zelf en vooral de sound die ze creëren overspoelt je als het ware. De bas dreunt door in mijn hele lichaam en lijkt de zaal op zijn grondvesten te doen schudden. Het duurt echter even voordat WAND de zaal meekrijgt. Ze spelen strak, met lange melodieuze gitaarriffs. Niet gek dus dat hun muziek ook vaak het stonerrocklabel krijgt. Cory Hanson draagt de band, zingt met overtuiging en weet mij met zijn stem en gekke dansbewegingen te intrigeren. Wanneer hij de zaal vraagt naar de reden achter de ‘sad faces’ en met een bierflesje gitaar begint te spelen slaat de sfeer om. Het nummer Bee Karma wordt goed ontvangen. Opvallend is The Trap, een melllow balad dat een breekbaar klinkt en gaat over de wanhoop en onmacht die je voelt als alles wat je dierbaar is je ontglipt. WAND overdondert, blaast omver en lijkt de volgepakte zaal uiteindelijk te kunnen overtuigen met hun performance.