Zaterdagavond 19u30, Magdalenazaal Cactus Club, Brugge
Voor de 8ste preselectie trokken we terug naar West-Vlaanderen, meer bepaald naar de Cactus Club in Brugge, toch ook al jaren een vaste waarde voor humo’s Rock Rally...Dichter bij huis betekent natuurlijk ook meer bekende gezichten (oa.Rockchick kon voor het eerst eens mee naar een preselectie...) om mee af te spreken en dat deden we dan ook op gepaste culinaire wijze op het schuiladres voor de nacht ergens tussen de bomen van Sint-Kruis waar een Salsa meisje met fonkelende oogjes vol deugnieterij voor het aperitief en een beirelekker hapje had gezorgd...Feest!
De Magdalenazaal mag dan wel flink ingekort zijn, er was tegen 20u.wel weer een pak volk afgekomen om MONSKOPOLI te zien openen...Janne Vanneste, het jonge knappe zusje van Brent ( Steak nr.8) kondigde het eerste live optreden van de band aan en bedankte terloops Humo voor de gratis repetitieruimte, waarna ze vlotjes de leiding nam op de toetsen en de groep subtiel in haar spoor liet meewerken aan de soms wat lang uitgesponnen nummers. Goed bij stem gezongen verhalen gaan richting sfeerschepping, maar soms mist dit project toch wel een beetje structuur en vooral “gebaldheid” zou de nummers ten goede kunnen komen...?
BUDGET TRASH een jong Brugs bandje met de kleine frêle zanger (Arno Vanhoutte) zette na de soundcheck even zijn grote mond op (vrij vertaald: Meugen wiender ier beginn, of moe me nog wachten up die Sofie?😂...applaus...ja dat was ik!). Ze begonnen op geheel slordige wijze aan een rondje surf/garage/rock met een psychedelisch kantje, het duurde toch wel een nummer of twee voor de trash uit de zang werd verwijderd, zelden zo slecht horen zingen trouwens. Het meer instrumentale moment in het derde nummer (Daddy) toonde aan dat er naast nog flink wat werk ook wel potentieel in dit onervaren groepje zit...Rockchick vroeg zich ondertussen luidop af of dat nu een Chinees of een Japanner op de basgitaar was...(Kawien Choi).
De derde groep van de avond noemde zich HOW TSUNAMI en dromen ervan om Vlaamse Britpop te brengen...dat zorgde alvast bij de eerste twee nummers voor het mooiste einde van een song, maar aan de tsunami van schabouwelijk Engels en slechte stemmen kwam geen einde meer...Mij deed de stem van zanger Arnaud De Roeck dan weer eerder aan FMrock denken dan aan de fameuze Britse stijl? Tip: Veel Engelse boeken beginnen lezen en alledrie op zangles sturen om herboren terug te keren binnen,2,4,...of pakweg 8 jaar?
De voornamelijk vrouwelijke band COZIN zagen er vooral uit alsof ze een gouden toekomst tegemoet gingen, en toonden dat tijdens het blijven hangende riedeltje in “ They don’t die” en zeker ook in de vakkundig gebrachte song “ the bubble is about to burst “ maar algauw deden ze mij denken aan het vrouwenkoor Scala...ik zag in mijn rijke verbeelding een bus vol perfect maagdelijke meisjes op weg naar het buitenland waarbij tijdens een tussenstop op een parking langs de snelweg het toeval ervoor zorgde dat de drie braafste “toevallig” vergeten werden bij het vertrekken...Zij vonden daarna zelfs een pleasende man bereid “de vrouw in hem vol te laten openbloeien” door nog enkel de drums te strelen als ware het een zacht bovenlijfje...
allemaal heel mooi hoor, maar of het Rock Rally publiek hier op zit te wachten?
Volgens Rockchick Isabelle is dit in ieder geval wel leuk om de zevende dag mee af te sluiten...
Tijd voor TOPANGA... vier jonge dertigers, waarvan er eentje (zanger/gitarist Bram Ryde) niet alleen zijn haar had vergeten bijknippen, ook de veel te lange snaren van zijn gitaar konden op
elk ogenblik een arbeidsongeval uitlokken? Deze band zorgde voor het eerste echte muzikale hoogtepunt van de avond...spanning, onvoorspelbaarheid, en dansbaar ( indian gay style?)
In “Palm tree paintings” klinkt de stem als Robert Smith ( the cure) op zoek naar nieuwe wegen
In “topshot” klonken ze lichtjes als the hickey underworld op weg naar de halve finale in 2006...
In “nightshifting” klonken ze heerlijk opzwepend dansbaar als Topanga op weg naar...de vooruit?
GIRAFFIC , terrific , giraf , traffic ...op de belangrijke vraag van hoeveel nerds kan je verstoppen in een band kwam voorlopig geen antwoord, maar met 5 x 23 jeugdige jaren enthousiasme kan er moeiteloos gezocht worden naar brave harmonie en vredevolle momenten? Af en toe er eens flink naast zitten behoorde blijkbaar ook tot één van de mogelijkheden, maar in het derde nummer toonde de drummer zijn ballen en stuurde de troep richting waar het ooit heen zou kunnen gaan?
Wie ook af en toe weer flink de weg kwijt was (en niet alleen vestimentair) was Sofieke Engelen, minstens twee à drie bands hebben weer staan wachten op haar “van tussen de gordijnen verschijnen” ...Ik stel voor dat we haar een vaste begeleider geven voor de komende twee halve en de volle finale(s) want eens in den AB de weg kwijt...tja...
De zevende band van de avond heette THE WALTZ en bracht slim opgebouwde songs waarbij perfect samenkomende klanken en veel nieuwe gitaargeluiden (Krullebol Jente schudde ze heerlijk uit zijn gitaar!) niet alleen mij positief in de oren klonken...enkele lekkere moves later begon het in hier Brugge dan toch nog wel op een goeie editie te gelijken! This wasn’t the last WAL(t)Z?
Wat zijn we toch een rijk en divers land als het aankomt op het verkennen van nieuwe muzikale wegen!
Tied voe a tukstje? ...TUK TUK THAILAND ...trok het rockgehalte weer flink naar beneden, en even dacht ik, tijdens het nummer “jogle” tjein...is het songfestival vandjoare in Brugge teh?
Gelukkig hadden wij in de vooravond al een heerlijk stukje THAI op ons bord gekregen bij de gastvrouw van vanavond (dank u Dagmar!) zodat we tegen zo’n tuk tuk (fake)stootje konden.
Wie volgens de BIO ook altijd voor een lekker hapje te vinden zou zijn is OHIO MARK ( Will Play for food!) ...aangekondigd als Shoegaze, (vaak te herkennen aan een ferme portie slepend gitaarwerk?) had deze band blijkbaar zijn loopschoenen aangetrokken in het eerste nummer?
Heerlijk gitaarwerk, maar waar zong de zanger nu eindelijk over?...onverstaanbare klanken en vaag brits klinkende woorden werden ons deel...zat er misschien nog een sok in de mond van zanger Erik Van Hoecke? ...Britpop zonder goeie zanger dus, een mens zou vanzelf wel weer gaan verlangen naar de tijd dat TUBELIGHT ( met oa.Lee Swinnen) aan de Rockrally meedeed!( 2012).
BAY TAY had de eer de avond af te mogen sluiten en had duidelijk zin in een dansfeestje,
de man met het hoedje ( nee nee, niet die klojo...) had een aangenaam zware stem, maar zijn kompaan zong niet alleen flink uit de toon, ook zijn bewegingen leken vaak nergens naar? Het duurde zeker tot het derde en laatste nummer vooraleer ik mij kon beginnen verzoenen met deze vorm van miscasting...Rockchick daarentegen kon nog net een flinke uitspatting op de dansvloer voorkomen, tja smaken verschillen, en daar werd nog duchtig tot in de late uurtjes over nagepraat in de bar van de Magdalenazaal waar we omringd met goed volk konden vaststellen dat de vrijwilligers en de bediening alvast op en top waren!
Hoog tijd om nog wat te recupereren dicht bij huis, want volgend weekend gaan we naar het verste puntje van de preselecties, HAMONT- ACHEL ( vrijdag) en op de terugweg nog even langs MECHELEN...( zaterdag ) hopelijk deze keer voor een echte WOW!...
mvg. Puur P.