Zondag 21 Januari, Paradiso Kleine Zaal, Amsterdam
Op een regenachtige zondagavond ga ik op weg naar de Paradiso voor een kennismaking met de Zephyr Bones. Voor een groot deel van het toegestroomde publiek lijkt het een eerste ontmoeting te zijn met de band. De sfeervolle kleine zaal leent zich daar uitstekend voor omdat het lage podium je op gelijke hoogte brengt met de band. Al snel na het betreden van het podium creëren The Zephyr Bones een sfeer waarmee je jezelf in zonniger oorden lijkt te begeven. Voor een band met Chileense en Spaanse roots is dat wellicht een logische prestatie. Hun nieuwste album Secret Place staat vol met beachwave en psychedelische rock. De wazige sound op dit album is ook vanavond terug te horen, hoewel de band daarnaast vol overgave meevoert op de snelle riffs van zanger en gitarist Brian Silva. De dromerige liedjes veranderen op die manier in up-tempo skamuziek waarop het publiek steeds uitbundiger meedanst. De gitaargeoriënteerde pop wordt ondersteund door het strakke drumspel van Marc Lopéz en opzwepende baslijnen van Carlos Ramos. De band lijkt zelf ook op te gaan in de melodieuze nummers die in elkaar over lijken te vloeien en je als golven meedragen naar verlaten stranden waar haast niet bestaat. Nummers als Telephone en Black Lips worden goed ontvangen door het publiek. Zanger Jossip Tkalcic voert tussendoor korte gesprekjes met het enthousiaste publiek, maar omdat de microfoon ook tijdens deze momenten een permanente echo laat horen is dat helaas moeilijk te verstaan. Het doet niets af aan de sfeer, even waan ik mij in Barcelona, de thuisbasis van de band. The Zephyr Bones doen hun naam eer aan, het optreden is als een zacht, teder briesje, de letterlijke betekenis van het woord ‘zephyr’.