top of page
Pieter Bouckhout

Humo's Rock Rally 2018 - Verslag preselectie in Club 27, Edegem


Zaterdagavond 28 Januari, Club 27, EDEGEM,...iets voor 19u30.

Tegen de middag, na het worstelen met woorden om de avond voordien samen te vatten, trokken “Omama” Trees en uw fris gewassen reporter weg uit het aangename Deinze, om wat cultuur te gaan snuiven in de Academie van Waregem (Reflecting Nature in zaal 29). Omdat de numerologie mij al vaker op het rechte pad heeft gehouden trekken we na de expo, met sereen en subtiel werk van oa. Suzanne Pasmans, ook nog naar “Markt 28” tegenover de kerk, waar we bij het nuttigen van een lekkere Omer en een bruine “Leutebok” onze route naar Club 27 in EDEGEM bespreken. De tekst van de avond voordien wordt nog even onder de “schrappende” loep genomen in een café in centrum Mortsel, waar op grote schermen het voetbal van FC Royal Antwerp kan gevolgd worden door minder hevige supporters van het type “het is nu wel te koud om buiten te staan” Een uurtje later genieten we net als de avond voordien, van een heerlijke ontvangst en een copieuze maaltijd bij familie van Trees. De Rockrally, dat is toch ook wel een Bourgondisch gebeuren voor ons! Club 27 blijkt in één van de Forten die de stad rijk is te huisvesten, en met de lokale GPS achteraan in de wagen staan we in geen tijd voor de deur...

Laat maar komen de Rock&Roll!

SEFI PHI mag de aftrap geven en doet dat hiphoppend met een DJ die duidelijk niet voor het eerst een naaldje op zijn platendraaier bijsteekt. Met dit als zijn enige instrument legt hij de basis waarna het koddig kibbelende koppel rappend ons middenrif in beweging probeert te krijgen. Dat lukt ze trouwens aardig ondanks het feit dat ik daarbij even dacht:” Wat is de “gekke bekken trekkende” Nathalie Meskens toch mager geworden zeg”!

Het jonge, voorlopig nog onbedorven SWEET SALT uit “Oalst” had een zangeres in de rangen met de unieke Mare ver(BEIRE)n stem, het geheel begon wat traag en voorzichtig en hoe kan het ook anders, kabbelend, om de woorden “veel te braaf” even niet in de mond te nemen”.

This ain’t the time yet to worrie?” zong ze, wat in deze snel veranderlijke tijden wel de slechtste raad is die men kan opvolgen? In het derde nummer (Synchrone?) werd er eindelijk een klein beetje peper toegevoegd bij het zoete zout, waardoor het meteen duidelijk werd dat deze band veel meer in zijn mars heeft dan wat er tot nu toe uitkomt? Coachen dit bandje en dringend wat meer peper in de kont duwen?

ANNELEEN DEBAVEYE, net 15 geworden en daardoor de jongste deelnemer van deze RR, zag er nog uit als een meisje van 14 in schooluniform, maar klonk door haar mooie heldere warme stem als een zedige vrouw in wording door vooral de eigen geschreven nummers.

(“Billie Jim”...you fool!,en ”Satisfied”) jammer genoeg koos zij, niet alleen mijn inziens, tussendoor voor een totaal foute cover (“Rude”van Magic) waardoor haar, door de één of andere Peter met subtiel slagwerk en toetsen begeleide set in 2 delen terecht kwam...kan iemand haar dringend eens de juiste cover aanreiken?

THE CALICOS spelen doorgaans Antwerp Americana,(wellicht geïmporteerd via de vroegere boot tussen A’pen en New York?) en al tijdens het eerste nummer, wat een lichte overdaad aan technisch schitterend uitgevoerd gitaarspel bevatte, had men kunnen vermoeden dat de frontman van 22 (Quinten Vermaelen) er een kwalijke one-man show zou van gaan maken. Dat veranderde enerzijds door de gitaarwissel bij het tweede nummer en anderzijds ook door de meer verzorgde zanglijnen in het laatste nummer,(“Runaway kid”) wat uiteraard, zoals het bij Antwerp Americana hoort, dramatisch eindigde. Het werd meteen ook een beetje pijnlijk duidelijk dat bijna alle stemmen het moeilijk hadden vanavond om in de voorste rijen goed door te komen, ten gevolge van de aangelegde buistechniek en heel foute plafondstructuur aanwezig in het “tot concertzaal omgetoverde” Fort.

De boodschap voor de meer ervaren bezoeker was zich wat vaker verplaatsen om elke groep de kans te geven toch even te schitteren?

Bij de soundcheck van DIANE GRACE kon men al vermoeden dat er iets “buiten de lijntjes” zat aan te komen, de zanger Mauro Bentein, gehuld in iets wat men eerlijkerwijs “een traditioneel trouwkleed met een identiteitscrisis” zou kunnen noemen kondigde wel heel gracieus de bijna permanent babbelende Sofie Engelen aan, waarna het existentiële kunstproject “veel te slordig” gezongen van start kon gaan. Dit was wellicht weer een intern grapje van de jury, of mag ik het, na het weinig “verhullende” (Trees? Help? Foto’s?) van de act, vanaf heden als “iets lekkers van Beckers” benoemen? No panic!

De drummer dacht met een “varkenskopmasker” zijn ware identiteit te verhullen, doch is naast zijn naam op de wild site (Niels Elsermans) volgende zomer ook herkenbaar aan zijn weelderige borsthaar op onze stranden? Hier in A’pen zou men nog kunnen vermoeden dat Jan Fabre met of zonder “onterecht verworven subsidies” een handje geholpen heeft om enkele lijnen binnen dit genre te verleggen?

ORANG ORANG, waarvan Sofie ongevraagd verklapte dat het koppel (MERTENS/REYNDERS) vooraan op het podium als getrouwd door het leven wandelde, had de taak om de zaal terug opnieuw wat veiligheidsgevoel te bezorgen na de aangerichte chaos.

Mij viel het vooral op dat het vrouwtje( Hannelore Reynders) een vrij makkelijk “jobke” als

(vrijwel onhoorbare) backing-vocals had gekregen en ondanks de sexy danspasjes blijkbaar vooral aanwezig was om manlief en zijn mogelijke groupies in de gaten te houden? ... Hopelijk is zijnen vélo weer niet gepikt?

KROESE (lees Cruise?) trok met een “op alle vlakken ingetogen” zanger (jammer genoeg ook vaak zijn stem,of stond ik nu weer op de verkeerde plaats?) richting Antwerpse zelfverzekerdheid, luidop omfloerst met stevig genietbaar gitaarwerk, terwijl het vooral wachtten was op het moment dat de frontman (Jef Neefs) uiteindelijk eens “Eddy Veddersgewijs” van leer zou trekken, doch niet alleen kwam dat (van Eddy) befaamde moment niet en naar de harmonie tussen het harde gitaarwerk en de zang was het in de wandelgangen van het Fort ook nog stevig zoeken.

Soms kan je aan een soundcheck voelen of een groep ervaring heeft of niet. Dat was zeker het geval bij het Gentse MODERN ART. Toen deze maar bleven zoeken naar de juiste toon en techniek. Waarom, werd al meteen duidelijk van bij het eerste nummer, toen een ware harmonieuze geluidsmuur van gitaren werd opgetrokken, waarbij samenzang en perfecte timing niet aan het oor kon ontsnappen. Deze band heeft naast (alweer) een mannelijke zanger met een hoge vrouwelijke stem, ook een gitarist (Jonas Bruyneel) met “een poging tot imitatie van Mauro’s speelstijl” in de rangen, alhoewel Mauro Pawloski onmogelijk te kopiëren, laat staan te benaderen is wat charisma betreft? In ieder geval, de androgene zangers staan in de uitverkoop dit jaar? Of zoals ze zo smakelijk in het West-Vloms zouden zeggen: “Mo vent toch, gie klienkt wok weh gelik mie wuuf?”😂.

Gelukkig zijn we ruimdenkend en staan we open om een halve finale vol diversiteit te gaan bekijken in A’pen en Gent einde Maart! Wie weet met een stukje hedendaagse moderne kunst erin?

WALTHER was een nog jonge, nerveuze band met een oude naam, maar in ieder geval klonk de OEHOEHOE van het toetsenmeisje (allesbehalve bruisende Lani Pelligrini?) hier veel warmer en juister dan bij ISADORE in Leffinge, wat op zich al een mooie prestatie is. Terwijl het gitaarspel van frontjongen (Hannes WALTHER Cuyvers) vooral op de lekkere Gibson sterk door kwam en even later met de vintage gitaarwissel gepast subtieler werd bevonden.

Dit zijn heuglijke leermomenten voor zo’n bandje in wording?

Tot slot kregen we er nog SANIA bovenop, (alhoewel dit natuurlijk totaal buiten mijn wil om, een iets minder subtiel gekozen zin zou kunnen zijn, bedoel ik hiermee uiteraard eerder dat ze ondanks de veelbelovende soundcheck (waarin ze een wel heel klein flardje van haar talent liet zien) er niet in slaagde mij te overtuigen om nu niet te schrijven dat haar blonde optreden vooral “letterlijk en figuurlijk niet veel om het lijf had...”.

Niet getreurd, want dit was al bij al, toch een betere avond dan in Nazareth, met ondanks het hoge gehalte aan zelfbewuste Antwerpse rockgroepen, toch wel nog wat te weinig kwalitatieve uitschieters?...ROCK RALLY WAKE UP! Op naar ADEGEM(5) en GENK(6)!

Mvg.Puur P.

bottom of page