Vrijdagavond 26 Januari, CC NOVA ( popallure) Nazareth, 19u30.
Het was even zoeken naar de nieuwe locatie in het Rockrally circuit, dat bracht ons via enkele binnenwegen naar de N60, waar winkels en bedrijven via kleurrijke led-verlichting om aandacht schreeuwen. Even later stonden deze deugdzame dienaars van Brothers in RAW net op tijd voor de deur van zaal NOVA voor de derde preselectie van de tien. Het is altijd eventjes spannend om te zien in welke volgorde de verschillende bands zullen aantreden en terwijl de soms wat grappig gekozen namen onze verbeelding aanspreken, horen we in de bar dat er weer iemand slechts enkele uren op voorhand heeft afgezegd...HARRY KUNTZ zal niet optreden voor ons vanavond.
Het Gentse BERG mocht de avond inzetten met hen dromerige synthpop. Dromen is wat deze jongen dan ook even deed tijdens de zachtjes, nergens naartoe kabbelende nummers. Plots zag ik ( met dank aan Wim Helsen) in een denkbeeldige waas de boomlange bassist links van het kleinere zangeresje in een groot wit berepak “ ich bien ein BÄR” grollen, terwijl het poppy meisje zachtjes en bang “ik ben een klein bang saapjen” terug fluistert...voorwaar niet de bedoeling natuurlijk, maar dat kan gebeuren als een groep je zelfs tijdens hen strafste nummer op je honger laat zitten?
HOW TALL WAS GOLIATH had in ieder geval de langste naam van de avond en een attractieve baritonsaxofonist in de rangen, maar was blijkbaar ook een beetje betoverd door het voorgaande. Na zelf een veel te lange, nietszeggende intro uit de hoed te hebben getoverd, blonk deze band vooral uit in het naar het Noorden zoeken, in een door henzelf gecreëerde chaos. Als even later de zanger op nogal pathetische wijze “snel snel “ even zijn neerwaartse opgang maakt voor de max. 15min. speeltijd voorbij zijn begon ik alvast te denken dat dit misschien het jaarlijkse misplaatste grapje van Jürgen Beckers was om het publiek en zijn collega’s in de jury wat te jennen?
PHILEMON zong “ I Don’t want you to forget me” maar dat was ondanks de boerenoveral en de hoge, beetje vrouwelijke aandoende stem, na 8 min.toch al het geval.
De derde groep al, en nog nergens in mijn lijf geraakt geweest, even leek het erop dat met de verhuis van zaal RACING (Gavere) naar hier, de reputatie en de kwaliteit van de vrachtwagen zijn gevallen langs de N60? ...of is dit VONNIS te streng?... de Jezus van Nazareth had zich vandaag even vermomd als een hardcore noisy relschoppertje en dook al na enkele tonen de zaal in om een moshpit te schapen voor zichzelf en zijn duiveluitdrijvende “gezang”. Gezien de magere opkomst was dat dan ook geen probleem want plaats genoeg op de sjieke exotische hardhouten vloer van zaal NOVA.
Ons "vonnis" was het best toen ze Nederlandstalig klonken en wat mij betreft is dit dus een gemiste kans, want met enkele rake verstaanbare zinnen zou deze band dit niche genre een nieuwe weg kunnen doen opgaan?
Ondertussen liep ik er enkele oude bekenden tegen het lijf, sta mij toe hen de “die hards” van zaal Racing te noemen😉, waarna het rondje “heerlijk nostalgisch herinneringen ophalen” kon beginnen...Zo kwam ter sprake dat Gorki er nog in de late jaren ‘80 in het voorprogramma van ZE NOIZ ( winnaar RR in 1988!) had gestaan, waarna wijlen Luc De Vos de groep van tussen het publiek aanschouwde en zich letterlijk achterover liet vallen met de legendarische woorden: “ dit niveau zal ik nooit bereiken!” Wat me dunkt meer zegt over de toenmalige chemie en de stevige podium présence van het duo Zaman en zanger Bart Vandenbossche binnen de band, dan van de vele prachtige toekomstmogelijkheden voor Gorki later? Maar we wijken af ...
We gaan verder met MOONAI PEOPLE, een band die ons weer beloofde te doen dromen en dansen, maar eigenlijk niet veel verder kwam dan degelijk, doch voorspelbaar ambachtelijk meerstemmig harmonieus hand- en bandwerk zonder hoekje af? Wat iemand naast mij de uitspraak: “da zijn toch ook wel de Fleet Foxes van den Aldi?” ontlokte, terwijl ik hen eerder als de Mumfords & Sons van de Colruyt beoordeelde, maar tja smaken verschillen nu eenmaal, niet iedereen gaat naar een Delhaize winkelen toch?
Dit is onze climax zei de zanger, gelukkig had ik de mijne al eerder en iets intenser beleefd, want anders zou dit moment toch wel nietszeggend voorbij zijn geflitst. Diep vanbinnen begon ik mij af te vragen of de hedendaagse zoekende muziekliefhebber niet een flink beetje op zijn retour is, door geen humo meer te kopen of naar de preselecties te komen, maar slaafs te klikken op het scherm om eventueel iets te gaan kiezen of een oordeel te vellen via sms op basis van een demofilmpje of wat promopraat van een radiostation...het LIVE meemaken, daar gaat het toch om?
WET WILD WOODS beloofde ons een wandeling door het natte wilde bos. Zanger/gitarist Ben(41) niet veel groter dan wijlen Prince, had eveneens een hoge stem en speelde met leuke nieuwe geluiden waardoor de geur van dorre doorregende muffe bladeren nog even wegbleef. Zou de kentering van de avond eraan zitten te komen?
Wulder wieren( West-Vloms voor werden) dulder en dulder, tot HULDER op het tonele verscheen, ze hadden een Duitse zanger/ producer ( Nick Benoy) in de rangen waarmee volgens de biografie de finaleplaatsen aan elkaar geregen worden. Het geheel hangt goed dansbaar samen en af en toe kon je, als je even niet afgeleid werd door het psychedelische hemd van Nick, een glimp opvangen van een mooi concept. Elke song begint vrolijk en verandert onvoorspelbaar in een tripje richting kwaadheid, alleen zou dat voor mij alvast nog wat dieper, intenser en puurder mogen zijn!
Hoog tijd voor EMY Kabore, zowaar een lokaal talent (uit Deinze). Als singer-songwriter begonnen met het opnemen van enkele songs op de gsm, waarna het tuinhuis van een vriend dienst begon te doen als studio (althans volgens de alweer bedrijvig pratende presentatrice Sofie Engelen).
Zij (EMY) zorgde, weliswaar ook een beetje geholpen door het afzeggen van den Harry, voor het eerste intieme moment van de avond, het was ondertussen wel al flink na 23u.
Een breekbare stem, een leuk snoetje, en een paar niet al te voorspelbare songs later begon ik mij wel af te vragen hoeveel van dit soort acts je als jury kan meenemen naar de halve finales en vooral...hoeveel concurrentie er nog voor miss Kabore zal langskomen in de volgende weken?
Als laatste kregen we, wellicht ook niet geheel toevallig trouwens, het nieuwe project van multi-instrumentalist HOUSEMAN (Merlijn Landuyt) genaamd, PEOPLE IN HOUSES. Een leuke naam voor de drie specialisten in de lopende trend van huiskamerconcerten!
Stijlvol en Old School, met hier en daar een uitzonderlijk instrument (Harp en Tuba!) brachten zij verwonderlijk grappige teksten en deuntjes voor een nog niet leeggelopen Novazaal.
Zowaar een mooie afsluiter voor een verder wat teleurstellende avond, waarna we nog een Jupiler uit fles dronken in de bar met de Gaverse boys en er ook de nieuwe organisator even attent op maakten dat het bekende lokale Tonnetje( amberkleurig biertje) bij een volgende editie toch wel beschikbaar zou moeten zijn, al was het maar om het verdriet te kunnen wegdrinken van de akoestische teloorgang in zaal Racing.....Op naar EDEGEM!
Mvg. Puur P.